- ما عاشق شمال‌غربی اقیانوس آرام شدیم و می‌خواستیم هر تابستان در آنجا زندگی کنیم.
- قیمت مسکن در منطقه‌ای که می‌خواستیم خیلی گران بود، بنابراین به‌جای آن زمین و یک تریلر خریدیم.
- زندگی بدون اتصال به شبکه آسان نیست، اما ما عاشق این هستیم که ماه‌ها از هر سال را در جنگل بگذرانیم.
ما در سال ۲۰۱۰، در زمان تعطیلات در آنجا، رویای زندگی در شبه‌جزیرهٔ الپیک واشینگتن را شروع کردیم.
من یک بروشور مسافرتی درباره شهر پورت تاونزن برداشتم و با خوشحالی آن را با صدای بلند می‌خواندم؛ در حالی که همسرم کارول و من از این ناحیه عبور می‌کردیم.
بروشور می‌گفت این مکان برای کایاک‌سواری، پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری عالی است و جامعه‌ای فعال از بادسواران و جنگل‌های زمردی دارد — تمام آن چیزهایی که همدم طبیعت‌دوست من دوست دارد.
وقتی دربارهٔ خانه‌های ویکتوریایی دلپذیر، بندر تاریخی، مجموعه‌ای از جشنواره‌های موسیقی و هنر، و جامعهٔ پررونق نویسندگان محلی این منطقه مطلع شدم، بیشتر جذب اینجا شدیم.
این مقصد ایده‌آل برای خانهٔ دوم ما بود. در آن زمان، هر دو در آریزونا کار می‌کردیم و زندگی می‌کردیم و فقط برای سفرهای کوتاه به شمال‌غربی اقیانوس آرام برمی‌گشتیم.
اما ما فقط نمی‌خواستیم در این ناحیه تعطیلات بگذرانیم؛ می‌خواستیم پایه‌ای بگذاریم و برای چند ماه هر سال جزئی از جامعهٔ آن باشیم.
متأسفانه، رویای ما از نظر مالی دست نیافتنی به نظر می‌رسید؛ چون قیمت مسکن در این ناحیه به‌طور مستمر بالا می‌رفت. بسیاری از فهرست‌ها بیش از ۵۰۰٬۰۰۰ دلار قیمت داشتند که به‌خوبی از بودجهٔ ما فراتر بود.
چشم‌اندازهای ما تاریک به‌نظر می‌رسید تا اینکه مشاور املاک ما فهرستی از یک قطعه زمین جنگلی پر از درختان و گل‌های وحشی حدود ۳۰ دقیقه دور از شهر برایمان فرستاد.
این زمین برق، فاضلاب یا آب نداشت و تنها سازهٔ ثابت یک توالت بیرونی بود. اما این ملک دارای جاده‌ای ساخته‌شده و دسترسی آسان به بزرگراه ۱۰۱ بود و همچنین سرویس تلفن‌همراه و اتصال وای‌فای عالی داشت.
و این در چارچوب بودجهٔ ما بود.
برای تحقق رویای داشتن خانه‌ای در واشینگتن، ما زندگی بدون اتصال به شبکه را در آغوش گرفتیم
در سال ۲۰۲۲، ما زمین ۴٫۶ هکتاری را بدون بازدید، به‌قیمت ۱۶۰٬۰۰۰ دلار خریدیم و یک کاروان مقاوم Airstream Basecamp به طول ۲۰ فوت به‌قیمت ۶۵٬۰۰۰ دلار سفارش دادیم تا به‌عنوان مسکن جدیدمان باشد.
به‌جای توسعهٔ زمین، تصمیم گرفتیم بدون اتصال به شبکه زندگی کنیم. ما پنل‌های خورشیدی قابل حمل خریدیم تا سیستم روی سقف کاروان Airstream را تکمیل کنند.
ما آب باران را جمع‌آوری می‌کنیم و برای مصارف خانگی (شستن ظرف‌ها و دست‌ها) به جوش می‌آوریم و آب را از یک تأسیسات حدود ۵ مایل دور برای نوشیدن و آشپزی می‌آوریم.
برای آسان‌تر کردن کارها، کارول حتی یک پمپ کوچک باتری‌دار نصب کرد تا آب را به کاروان ما منتقل کند.
ما همچنین راهبردهایی برای صرفه‌جویی در انرژی ایجاد کردیم، مانند شارژ کردن تلفن‌ها، رایانه‌ها و ابزارهای باغبانی باتری‌دار هنگام ورود به شهر.
کاروان کوچک و دلپذیر ما می‌تواند کمی شلوغ شود، بنابراین یک چادر بیرونی با اجاق پروپانی، یک پمپ پا برای شستن ظرف‌ها، و یک میز و صندلی برای صرف غذا در فضای باز نصب کردیم.
کارول به یک گروه محلی پیوست، بنابراین چادر بیرونی هم به‌عنوان فضای تمرین استفاده می‌شود.
ملک ما بدون دسترسی مستقیم به آب است، بنابراین کارول ماهانه هزینه‌ای می‌پردازد تا قایق کایاک خود را در یک بندرگاه ۱۸ مایلی از اینجا ذخیره کند. این همچنین دسترسی به یک مارینای ۸ مایلی دور را برای ما فراهم می‌آورد.
در هر دو مکان می‌توانیم از دوش‌های گرم سکه‌ای و امکانات دفع زباله برای دور ریختن آشغال‌ها استفاده کنیم. اگرچه ما حامیان حفظ محیط زیست هستیم، اما کاملاً ضد تکنولوژی نیستیم.
فقط می‌توان تا یک حد فداکاری کرد.
در کل، زندگی کردن بخشی از سال در جنگل فوق‌العاده است
زندگی بدون اتصال به شبکه یک ماجراجویی جالب بوده است، اما از تصمیم‌مان پشیمان نیستیم.
شمال‌غربی اقیانوس آرام اکنون خانهٔ ما برای سه تا پنج ماه در سال است، دقیقاً همان‌طور که رویایمان بود. بقیهٔ سال را در خانهٔ متصل به شبکه‌مان در آریزونا می‌گذرانیم.
قبل از این که برای زمستان به جنوب مهاجرت کنیم، همیشه دستگاه چمن‌زنی خود را برای سرما آماده می‌کنیم، شن بیشتری روی جاده‌های خاکی می‌ریزیم، لولاهای محفظهٔ ذخیره‌مان را روان می‌کنیم و درختان‌مان را هرس می‌کنیم.
در مجموع، من سپاسگزارم که راهی پیدا کرده‌ایم تا بدون هزینهٔ سنگین مالکیت خانه، از واشینگتن لذت ببریم.
