حتی اگر برای تعطیلات به‌صورت تجاری سفر کنید، جت‌های خصوصی ممکن است هزینه سفر شما را افزایش دهند.
این به این خاطر است که، به گفته برخی منتقدان، جت‌های تجاری و دیگران سهم منصفانه خود را برای سامانه کنترل ترافیک هوایی ملی پرداخت نمی‌کنند.
اکثریت قریب به اتفاق صندوق اعتماد هوانوردی — منبع اصلی تأمین مالی اداره فدرال هوانوردی (FAA) — از مجموعه‌ای از هزینه‌های اعمال شده بر مسافران تجاری تأمین می‌شود؛ در مقابل، جت‌های تجاری تنها مالیات سوختی کم‌مقداری می‌پردازند.
«اگر در زمان شکرگزاری در صف یک پرواز تجاری منتظر می‌شوید، در واقع به مسافران جت‌های خصوصی یارانه می‌دهید»، چاک کالینز، پژوهشگر ارشد در مؤسسه مطالعات سیاست که در زمینه نابرابری و مسائل محیط‌زیستی تخصص دارد، گفت. «ما، مسافران هواپیماهای تجاری، بار هزینه‌های نوع سفرهای لوکس‌ترین را بر عهده می‌گیریم.»
مالیات‌ها و هزینه‌هایی که مشتریان خطوط هوایی می‌پردازند شامل مالیات ۷٫۵٪ بر هزینه هر بلیت، مالیات ۵٫۲ دلار برای هر بخش سفر، مالیات‌های اضافی بر پروازهای بین‌المللی یا پروازهای به/از آلاسکا و هاوایی، و حتی مالیات ۷٫۵٪ بر ارزش امتیازهای مکرر مسافران می‌شود.
بر اساس اطلاعات انجمن ملی هوانوردی تجاری (NBAA)، حدود ۲۰٬۰۰۰ جت تجاری در ایالات متحده مستقر هستند. این تعداد بیش از دو برابر هواپیماهای مسافران تجاری است، اما چون جت‌های تجاری کمتر پرواز می‌کنند، فقط حدود ۹٪ از پروازهای روزانه را تشکیل می‌دهند.
انجمن NBAA استدلال می‌کند که مالیات سوخت ۲۱٫۸ سنت در هر گالن، که توسط اپراتورهای جت‌های خصوصی به FAA پرداخت می‌شود، سهم منصفانه آنها را از صندوق اعتماد هوانوردی پوشش می‌دهد. چون جت‌های تجاری نسبت به هواپیماهای کوچکتر سوخت بیشتری مصرف می‌کنند، نسبت به هواپیماهای پروانه‌ای کوچک متعلق به افراد سهم بزرگ‌تری از مالیات سوخت هوانوردی می‌پردازند؛ اگرچه این مبلغ کمتر از مالیات‌های سوختی است که خطوط هوایی می‌پردازند.
«این یک مالیات بسیار کارآمد و پیش‌رونده است»، اد بولن، مدیرعامل NBAA، گفت.
اما منتقدان می‌گویند که مالیات سوخت تنها بخشی از هزینه‌های جت‌های تجاری برای سامانه هوایی ایالات متحده را پوشش می‌دهد.
روبرت پول، مدیر سیاست حمل‌ونقل در بنیاد ریزن، که یک مؤسسه لیبرال لیبرتاریانی است، گفت: مالیات سوخت تنها حدود ۱۰٪ از هزینه‌های جت‌های تجاری برای فعالیت‌های کنترل ترافیک هوایی FAA را پوشش می‌دهد. او افزود: «آنها یک سفر رایگان و بسیار سخاوتمندانه دریافت می‌کنند.»
داده‌های FAA نشان می‌دهد که جت‌های غیرتجاری سال گذشته ۱۶۶ میلیون دلار مالیات سوخت پرداخت کردند، در حالی که مسافران خطوط هوایی تجاری مجموعاً ۱۱٫۹ میلیارد دلار از طریق هزینه‌ها و مالیات‌ها پرداخت کردند.
جت‌های تجاری نیز مزایای دیگری دارند. از تاریخ ۷ نوامبر، در طول تعطیلی دولت، FAA دستور داد تا خطوط هوایی تجاری تعداد پروازهای خود را حداکثر ۱۰٪ در ۴۰ فرودگاه بزرگ کشور کاهش دهند، به دلیل کمبود کنترل‌کنندگان ترافیک هوایی. این اقدام منجر به تاخیر برای ده‌ها هزار مسافر هواپیمایی یا حتی اسکان آنها در فرودگاه‌های بزرگ و کوچک در سراسر کشور شد.
اما تا بیش از یک هفته بعد، در تاریخ ۱۳ نوامبر، FAA محدودیتی برای اکثر پروازهای جت‌های تجاری به داخل و خارج از ۱۲ فرودگاه بزرگ کشور اعمال کرد.
«می‌توانید تا حدودی اولویت‌ها را ببینید»، گفت کالینز. «باید هواپیماهای خصوصی را پیش از این که مسافران تجاری را متوقف می‌کردید، متوقف می‌کردند.»
FAA نسبت به سئوالات سی‌ان‌ان در این گزارش نظری نداد.
بولن، مدیرعامل NBAA، گفت که جت‌های خصوصی که بیشتر توسط شرکت‌های کوچک استفاده می‌شوند، به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا در اقتصاد مشارکت داشته باشند.
بولن افزود جت‌های تجاری هزینه زیادی برای سامانه به‌وجود نمی‌آورند، چون نیاز به تعداد بیشتری کنترل‌گر ترافیک هوایی ایجاد نمی‌کنند. آمارهای گروه او نشان می‌دهد که تنها ۳٪ از پروازهای فرودگاه‌های شلوغ‌ترین کشور توسط جت‌های تجاری انجام می‌شود.
او افزود: «آشکار است که سامانه‌های ترافیک برای برآورده کردن نیازهای خطوط هوایی تجاری طراحی شده‌اند و دیگران در این چارچوب جای می‌گیرند»، و هزینه‌های سامانه کنترل ترافیک هوایی برای جت‌های تجاری را «تکمیلی» توصیف کرد.
او گفت: «وقتی پس از حمله ۱۱ سپتامبر پروازهای جت‌های تجاری به‌طور چشمگیری در فرودگاه ملی ریگان واشنگتن کاهش یافت، هزینه‌های برج کنترل فرودگاه حتی یک سنت هم کاهش نیافت.»
اما ۲۵۴ فرودگاه منطقه‌ای کوچکتر که توسط جت‌های تجاری و هواپیماهای خصوصی به‌طور مداوم استفاده می‌شوند، پروازهای تجاری کمی یا به‌طور کلی ندارند.
این فرودگاه‌ها کنترل‌کنندگان خصوصی خود را دارند که به «برج‌های قراردادی» معروفند و تحت قرارداد با FAA پرداخت می‌شوند. میکائیل مک‌کورمیک، استاد مدیریت ترافیک هوایی در دانشگاه Embry‑Riddle در دیتونا بیچ، فلوریدا، گفت این سیستم حدود ۲۳۰ میلیون دلار در سال هزینه دارد. و سهم مالیات سوخت جت‌های تجاری در این نظام تنها بخش کوچکی از این هزینه است.
مک‌کورمیک گفت: «آنها با وضعیت موجود بسیار راضی‌اند»، و افزود که صاحبان جت‌های تجاری به‌طور مکرر به کنگره فشار می‌آورند تا از تغییر این وضعیت جلوگیری کنند.
پول از بنیاد ریزن می‌گوید شرکت‌ها احتمالاً برای نگه داشتن مدیران اجرایی خود در پروازهای خصوصی، حتی اگر هزینه‌ها به‌طرز چشمگیری افزایش یابد، مایل به پرداخت خواهند بود. او افزود که اکثر سایر کشورها پروازها را بر پایه وزن ناخالص هواپیما ضربدر مسافت پرواز مالیات می‌گذارند.
او گفت: «هر زمان که یکی از این هواپیماها خارج از فضای هوایی ایالات متحده پرواز می‌کند، هزینه‌های مربوطه را پرداخت می‌کند.»
