دادستانان میلان تحقیقی را درباره ایتالیایی‌هایی که ادعا می‌شود به اعضای ارتش صرب بوسنی برای سفر به سارایوو پرداخت کرده‌اند تا در طول محاصرهٔ چهارسالهٔ شهر در دههٔ نود، شهروندان را قتل‌عام کنند، آغاز کرده‌اند.
بیش از ۱۰٬۰۰۰ نفر در سارایوو توسط آتش‌بار مستمر توپخانه و تیراندازی تک‌تیراندازان بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۶ کشته شدند؛ این محاصره، که پس از اعلام استقلال بوسنی و هرزگوین از یوگسلاوی به پا آمد، طولانی‌ترین محاصرهٔ تاریخ معاصر به شمار می‌رفت.
تک‌تیراندازان شاید ترس‌برانگیزترین عنصر زندگی تحت محاصره در سارایوو بودند؛ زیرا به‌صورت تصادفی افراد را در خیابان‌ها، از جمله کودکان، هدف می‌گرفتند، گویی این کار یک بازی ویدئویی یا سفاری بود.
گروه‌هایی از ایتالیایی‌ها و سایر ملیت‌ها، که به‌طور معمول «گردشگران تک‌تیرانداز» نامیده می‌شوند، ادعا می‌شود پس از پرداخت مبالغ کلان به سربازان ارتش رادوان کارادژیک—رهبر پیشین صرب بوسنی که در سال ۲۰۱۶ به جرم نسل‌کشی و سایر جرائم علیه بشریت محکوم شد—در قتل‌عام شرکت کرده‌اند تا به تپه‌های اطراف سارایوو منتقل شوند و برای لذت شخصی بر جمعیت شلیک کنند.
سارایوو در یک درهٔ محصور توسط کوه‌ها واقع است که قطع ارتباط و حمله به شهر را به‌ویژه آسان می‌کرد.
دادستانان میلان به‌سرپرستی الکساندرو گوبی، تحقیقی را برای شناسایی ایتالیایی‌های درگیر در این پرونده آغاز کردند؛ اتهامات شامل قتل عمد با تشدید بی‌رحمی و انگیزه‌های ناپسند است.
این تحقیق از شکایت قانونی ارائه‌شده توسط ایزیو گوازلنی، نویسنده مستقر در میلان که شواهدی درباره اتهامات جمع‌آوری کرده بود، و همچنین گزارشی که توسط بنجامینا کاریچ، شهردار پیشین سارایوو به دادستان‌ها ارسال شد، سرچشمه گرفت.
گوازلنی گفت که برای اولین بار در دههٔ نود گزارش‌هایی درباره ادعای «گردشگران تک‌تیرانداز» را در مطبوعات ایتالیایی خوانده بود، اما تا وقتی که مستند «سارایوو سفاری»، مستندی سال ۲۰۲۲ به کارگردانی میران زوپانیچ اسلوونیایی را مشاهده نکرد، تحقیق خود را به‌طور جدی ادامه نداد.
در این مستند، یک سرباز صرب پیشین و یک پیمانکار ادعا کردند که گروه‌هایی از افراد غربی از تپه‌های اطراف سارایوو به جمعیت غیرنظامی شلیک می‌کردند. این ادعاها توسط بازنشستگان جنگی صربستان به‌شدت رد شده‌اند.
گوازلنی گفت: «سارایوو سفاری نقطهٔ آغاز بود. من مکاتبه‌ای با کارگردان آغاز کردم و از آنجا تحقیق خود را گسترش دادم تا مواد کافی برای ارائه به دادستان‌های میلان جمع‌آوری کنم.»
گوازلنی ادعا کرد: «بسیار، بسیار، بسیار ایتالیایی» در این ماجرای مدعیانه حضور داشته‌اند، اگرچه عددی مشخص نکرد. او افزود: «آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها… افراد از تمام کشورهای غربی بودند که مبالغ عظیمی پرداخت کردند تا به آنجا برده شوند و به غیرنظامیان شلیک کنند.»
گوازلنی افزود: «هیچ انگیزهٔ سیاسی یا مذهبی وجود نداشت. آن‌ها افراد ثروتمندی بودند که برای سرگرمی و رضایت شخصی به آنجا رفتند. ما دربارهٔ افرادی صحبت می‌کنیم که به اسلحه علاقه دارند و شاید برای تیراندازی به میدان‌های هدف یا سفاری در آفریقا می‌روند.»
او ادعا کرد که مظنونین ایتالیایی در شهر شمالی تیرِئسته ملاقات می‌کردند و به بلگراد می‌رفتند؛ از آنجا سربازان صرب بوسنی آن‌ها را به تپه‌های سارایوو همراهی می‌کردند. گوازلنی گفت: «ترافیکی از گردشگران جنگی وجود داشت که برای شلیک به مردم به آنجا می‌رفتند». او افزود: «من این را بی‌تفاوتی نسبت به شر می‌نامم.»
گوازلنی گفت که برخی از افراد ایتالیایی که ادعا می‌شود در این حادثه مشارکت داشته‌اند را شناسایی کرده و انتظار می‌رود در هفته‌های آینده توسط دادستان‌ها بازجویی شوند.
احتمالاً برجسته‌ترین کشته‌ها توسط تک‌تیراندازان، بوشکو برکیچ و آدمیرا اسمیچ بودند؛ این زوج که در فیلم «رومئو و ژولیت در سارایوو» مستند شد، در سال ۱۹۹۳ هنگام عبور از پلی توسط تک‌تیراندازی کشته شدند. اجسادشان برای چند روز در منطقهٔ هیچ‌کس‌نمی‌دانست بین مواضع بوسنی و صرب بوسنی باقی ماند. عکس‌های منتشرشده به‌طور گسترده نماد تصادفی‌بودن و بی‌انسانی جنگ شد.
خیابان اصلی که به سارایوو می‌رفت، بلوار میشا سلیمویچ، با لقب «کوچهٔ تک‌تیراندازان» شناخته می‌شد؛ چرا که بسیار خطرناک شد اما به‌دلیل اینکه مسیر رسیدن به فرودگاه سارایوو بود، نمی‌توانست اجتناب شود. شیشه‌های ترامواها و اتوبوس‌ها شلیک می‌شد و در اطراف آن علائم هشدار تک‌تیراندازان نصب شده بود.
نیکولا بریجیدا، وکیلی که به گوازلنی در تهیهٔ پرونده‌اش کمک کرد، گفت: «شواهدی که پس از یک تحقیق طولانی توسط گوازلنی جمع‌آوری شده است، به‌خوبی مستند است و می‌تواند به تحقیق جدی برای شناسایی مقصرین منجر شود. همچنین گزارشی از شهردار پیشین سارایوو وجود دارد.»
