گروه‌های ایتالیایی و سایر ملیت‌ها متهم می‌شوند که به سربازان صرب پول پرداخت کرده‌اند تا در طول محاصره به ساکنان سارایوو تیراندازی کنند.
دادستانان میلان تحقیق دربارهٔ ایتالیاییانی که ادعا می‌شود به اعضای ارتش صرب بوسنی برای سفر به سارایوو پول پرداخت کرده‌اند تا در طول محاصرهٔ چهارسالهٔ شهر در دههٔ ۹۰، شهروندان را بکشند، را آغاز کرده‌اند.
بیش از ۱۰٬۰۰۰ نفر در سارایوو بین سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ توسط بمباران‌های مداوم و تیراندازی اسنایپر کشته شدند؛ این محاصره که پس از اعلام استقلال بوسنی و هرزگوین از یوگسلاوی رخ داد، طولانی‌ترین محاصره در تاریخ معاصر بود.
اسنایپرها شاید ترسناک‌ترین عنصر زندگی تحت محاصره در سارایوو بودند، زیرا به‌صورت تصادفی در خیابان‌ها، از جمله کودکان، افراد را هدف می‌گرفتند؛ گویی این یک بازی ویدئویی یا سفاری بود.
گروه‌هایی از ایتالیاییان و ملیت‌های دیگر که به‌عنوان «گردشگران اسنایپر» شناخته می‌شوند، پس از پرداخت مبالغ هنگفت به سربازان مربوط به ارتش رادوان کارادژیچ، رهبر پیشین صرب بوسنی که در سال ۲۰۱۶ به جرم نسل‌کشی و سایر جنایات علیه بشریت محکوم شد، ادعا می‌شود در این قتل‌عام مشارکت کرده‌اند؛ آن‌ها به تپه‌های اطراف سارایوو منتقل شدند تا برای لذت شخصی خود به جمعیت شلیک کنند.
سارایوو در یک حوضه محاط به‌دست کوه‌ها واقع شده است که قطع ارتباط و حمله به آن را به‌ویژه آسان می‌کرد.
دادستانان میلان به رهبری الیساندرو گوبی، تحقیقی را برای شناسایی ایتالیاییان درگیر در اتهام قتل عمد، تشدیدشده توسط بی‌رحمی و دلایل نفی‌پذیر، آغاز کردند.
این تحقیق از شکایت قانونی ارائه‌شده توسط ئزیو گاوازنی، نویسنده مستقر در میلان که شواهدی دربارهٔ این ادعاها جمع‌آوری کرده بود، و همچنین گزارشی که توسط بنجامینا کاریچ، شهردار پیشین سارایوو به دادستان‌ها ارسال شد، سرچشمه گرفت.
گاوازنی گفت که نخست گزارش‌هایی دربارهٔ ادعای «گردشگران اسنایپر» را در مطبوعات ایتالیایی در دههٔ ۹۰ خوانده بود، اما تا وقتی که مستند «سارایوو سفاری»، یک مستند سال ۲۰۲۲ به کارگردانی اسلوونیایی میران زوپانیچ را تماشا کرد، به تحقیق بیشتر نپرداخت.
در این مستند، یک سرباز صرب پیشین و یک پیمانکار ادعا کردند که گروه‌های غربی از تپه‌های اطراف سارایوو به جمعیت غیرنظامی شلیک می‌کردند. این ادعاها به‌طور قاطع توسط خدمهٔ جنگی صرب رد شدند.
گاوازنی گفت: «سارایوو سفاری نقطهٔ آغاز بود. من مکاتبه‌ای با کارگردان آغاز کردم و از آنجا تحقیق خود را گسترش دادم تا به مقدار کافی اطلاعات جمع‌آوری کنم که به دادستانان میلان ارائه دهم.»
گاوازنی ادعا کرد «ایتالیاییان بسیار، خیلی، خیلی زیاد» متهم به مشارکت بوده‌اند، بدون اینکه عددی ارائه دهد. او افزود: «آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها … افراد از تمام کشورهای غربی که مقادیر زیادی پول پرداخت کرده‌اند تا به آنجا منتقل شوند و به غیرنظامیان شلیک کنند.»
گاوازنی افزود: «هیچ انگیزهٔ سیاسی یا مذهبی وجود نداشت. این افراد ثروتمند بودند که برای سرگرمی و رضایت شخصی به آنجا می‌رفتند. ما دربارهٔ افرادی صحبت می‌کنیم که عاشق اسلحه هستند و شاید به میدان‌های تیراندازی یا سفاری در آفریقا می‌روند.»
او ادعا کرد که مظنونین ایتالیایی در شهر شمالی ترِیِست ملاقات می‌کردند و به بلگراد می‌رفتند؛ از آنجا سربازان صرب بوسنی آن‌ها را به تپه‌های سارایوو همراهی می‌کردند. او گفت: «ترافیک گردشگران جنگی وجود داشت که به آنجا می‌رفتند تا به مردم شلیک کنند.» او افزود: «من این را بی‌تفاوتی نسبت به شر می‌نامم.»
گاوازنی گفت که برخی از افراد ایتالیایی متهم به مشارکت را شناسایی کرده است و انتظار می‌رود در هفته‌های آینده توسط دادستان‌ها بازجویی شوند.
احتمالاً مشهورترین کشته‌های ناشی از تیراندازی اسنایپر، بوشکو برکیچ و آدمیرا اسمیچ بودند؛ زوجی که در فیلم «رومئو و ژولیت در سارایوو» مستند شده‌اند و در سال ۱۹۹۳ هنگام تلاش برای عبور از یک پل، توسط یک اسنایپر کشته شدند. اجسادشان چند روز در منطقهٔ هیچ‌مالک بین مواضع بوسنی و صرب بوسنی ماند. تصاویر این واقعه به‌طور گسترده‌ای منتشر شد و نماد تصادفی بودن و غیرانسانی بودن جنگ شد.
خیابان اصلی که به سارایوو منتهی می‌شد، بلوار میشا سلیم‌اوویچ، به «کوچه اسنایپر» معروف شد، زیرا به‌طبع خطرناک‌ترین مسیر بود و نمی‌شد از آن عبور کرد؛ چرا که راهی به فرودگاه سارایوو بود. شیشه‌های ترامواها و اتوبوس‌ها شلیک می‌شد و در اطراف علائم هشدار اسنایپر نصب بود.
نیکولا بریجیدا، وکیل که به گاوازنی در تهیه پرونده‌اش کمک کرد، گفت: «شواهدی که پس از یک تحقیق طولانی توسط گاوازنی جمع‌آوری شده‌اند، به‌خوبی مستند هستند و می‌توانند منجر به بررسی جدی برای شناسایی مقصرین شوند. همچنین گزارشی از شهردار پیشین سارایوو وجود دارد.»
