آیتم ۶ از ۶: فرانسیسکو گونزالز، مدیر بنیاد ساختن آرمیرو، در مصاحبهای با رویترز در بوگوتا، کلمبیا، ۱۷ اکتبر ۲۰۲۵. رویترز/لوئیزا گونزالز
- بنیاد ساختن آرمیرو گزارش داد که ۵۸۳ کودک مفقود شدهاند و حدود ۱۵۰ نفر بهزندهگی نجات یافتهاند
- نمونههای DNA از ۷۱ کودک پذیرششده جمعآوری شد؛ اکثر این کودکان توسط والدین خارجی پذیرفته شدهاند و سازمان ادعا میکند که فرایندها نامنظم بودهاند
- آژانسهای کلمبیایی بهدلیل نگهداری ناکافی سوابق مورد انتقاد قرار گرفتهاند؛ تلاشها برای ردیابی کودکان در جریان است
بوگوتا، ۱۳ نوامبر (رویترز) – ماریا گلدیس پریمو نمیتواند اشکهای خود را مهار کند وقتی شب ۱۳ نوامبر ۱۹۸۵ را به یاد میآورد؛ شبی که برای آخرین بار فرزندان کوچک خود را دید، پیش از آنکه سرریز خاک، سنگ و درختان بهدلیل فوران آتشفشانی به نام نووادو دل روئیز در کلمبیا خانهاش را در بر بگیرد. پریمو دو روز در میان آوارها بهقید حبس ماند تا اینکه یک هلیکوپتر او را نجات داد. شوهرش دفن شد و هرگز یافت نشد.
او هرگز باور نکرد که فرزندانش مردهاند – و زمان شاید حق او را ثابت کرده باشد.
سرریز عظیم خاک که زندگی پریمو را نابود کرد، شهر آرمیرو را نیز نابود کرد؛ حدود ۲۵٬۰۰۰ نفر – که تقریباً ۷۰٪ جمعیت آن را تشکیل میداد – کشته شدند. این فاجعه بهعنوان مرگبارترین فاجعه طبیعی قرن بیستم در آمریکای لاتین شناخته میشود. پریمو که ۱۸ ماه در بیمارستان بوگوتا برای بهبود از جروح شدید سپری کرد، در میان خانوادههایی است که ممکن است دو تا tragedy را تجربه کرده باشند: از دست دادن عزیزان و خانهها و احتمال پذیرش نامنظم کودکان باقیمانده که در میان هرج و مرج از بستگان جدا شده بودند.
بنیاد ساختن آرمیرو – که هدف آن کمک به بازماندگان این فاجعه است – اعلام کرده است که پس از سرریز خاک ۵۸۳ کودک مفقود گزارش شدهاند و حدود ۱۵۰ نفر بهزندهگی نجات یافتهاند.
این بنیاد از ۷۱ کودک پذیرششده نمونه DNA گرفته است؛ اکثر این کودکان توسط والدین خارجی پذیرفته شدهاند؛ سازمان اعلام کرده که این فرآیندها نامنظم بودهاند.
«قلبم میگوید آنها زندهاند، هم دختر و هم پسر، و تا روزی که بمیریم برایشان منتظر میمانم»، پریمو دربارهٔ خِسوس مانوئل و نوریه ایزابلا، که در آن زمان هفت و شش ساله بودند، گفت.
او مدرکی برای امیدش دارد: چند سال پس از این فاجعه، پریمو پسرش را که در تصویری از آرشیو تلویزیونی پوشیده از گل و لای بود، شناسایی کرد. اما با وجود جستجوهای فراوان، هیچ سازمانی پاسخی درباره او یا خواهرش که تولدش روز پس از فاجعه بود، به او نداده است.
«بزرگترین زخمی که آرمیرو دارد، مسئلهٔ کودکان گمشده است»، فرانسیسکو گونزالز که پدر و برادر خود را از دست داد و بعدها بنیاد ساختن آرمیرو را تأسیس کرد، گفت. «یک والد هرگز جستجوی یک کودک را متوقف نمیکند، بهویژه وقتی میداند او در تلویزیون بهزندهای شناسایی شده یا شواهدی وجود دارد.»
تا به حال تنها چهار بار پیوند مجدد بین کودکهای پذیرششده و والدینشان رخ داده است، گونزالز گفت.
ما به افراد بیشتری برای ارائهٔ نمونه DNA و به کودکهای پذیرششدهای که مایل به همکاری هستند نیاز داریم تا بتوانیم تطبیقها را انجام داده و پیوندهای بیشتری برقرار کنیم، گونزالز گفت و افزود که بسیاری از کودکهای پذیرششده کلمبیایی در کشورهایی چون هلند، سوئد، دانمارک، کانادا و ایالات متحده ساکن هستند. «هر کودکی که در اواخر سال ۱۹۸۵ یا ۱۹۸۶ بهپذیرش رسیده باشد میتواند از آرمیرو باشد.»
بسیاری از والدین زندهمانده در طول دههها درگذشتند، او افزود، اما نمونههای DNA خود را باقی گذاشتند.
مقامات بهدلیل نگهداری ناکافی سوابق توسط سازمانهایی مانند مؤسسه رفاه خانواده کلمبیایی (ICBF) مورد انتقاد قرار گرفتهاند؛ خانوادهها میگویند این سازمانها اطلاعات را برای دههها مخفی کردهاند که تلاشهای ردیابی کودکان را دشوار کرده است.
ماه گذشته، ICBF اعلام کرد که عملیات بازسازی و دیجیتالیسازی سوابق مربوط به کودکان نجات یافته را آغاز کرده تا به ردیابی آنها بپردازد.
پریمو همچنان پایبند است. «هیچگاه ایمان خود را به این که آنها زندهاند و یک روز دوباره دیدار خواهیم کرد از دست نمیدهم»، او گفت.
گزارش توسط نلسون بوکانیگرا در بوگوتا؛ ویراستاری توسط جولیا سیمز کوب و متیو لوئیس
استانداردهای ما: اصول اعتماد Thomson Reuters.
