برای بهشت‌های ساحلی آرام، شهرهای با طراحی معاصر و راه‌هایی نوین برای سفرهای دور و دراز.
تهیه‌ی فهرستی از بهترین مقاصد سفر در جهان، در هر سالی که باشد، یادآور زیباترین پارادوکس سفر است: اینکه سیاره‌ی ما می‌تواند هم به‌طرز شگفت‌انگیزی کوچک و هم به‌شکل باورنکردنی وسیع به نظر برسد. جهان که سرشار از شگفتی‌هایی بیش از ظرفیت یک عمر است—و در عین حال به‌طور فزاینده‌ای به هم متصل—مقاصد بی‌شماری برای سفر دارد. و این دقیقاً همان چیزی است که گردآوری این فهرست را نه تنها به لذتی بزرگ، بلکه به چالشی جذاب بدل می‌کند.
فهرست «بهترین مقاصد سفر در سال ۲۰۲۶» ما با همین حس عظمت آمیخته است. در این فهرست مکان‌هایی وجود دارند که شاید آشنا به نظر برسند، اما جانی دوباره می‌گیرند؛ مانند هنگ‌کنگ که با یک مرکز فرهنگی جدید و هیجان‌انگیز به قطبی تازه تبدیل شده، و شهر دریاچه‌ای قرن شانزدهمی اودایپور که با موجی از افتتاح هتل‌های لوکس، دوران جدیدی را آغاز می‌کند. همچنین، گوهرهای کمتر شناخته‌شده‌ای هستند که در کانون توجه قرار می‌گیرند؛ مانند «پرینس ادوارد کانتی» در کانادا که با موجی از کارخانه‌های شراب‌سازی مستقل، رستوران‌های جدید و هتل‌های بوتیک در حال بازتعریف مفهوم استراحتگاه ساحلی است، و شهر فِس، خواهر متواضع مراکش، که با بازگشایی تاریخی مدینه‌اش پس از یک مرمت ۱۵ ساله‌ی چشمگیر، آماده‌ی درخشش است.
صادقانه بگویم، حتی پس از ۱۲ سال معرفی هیجان‌انگیزترین مقاصد در این فهرست سالانه، ما نیز همچون شما با دیدن چیزی کاملاً غیرمنتظره شگفت‌زده می‌شویم. در بولیوی، پهنه‌های وسیع نمکزارهای درخشان همواره جذاب بوده‌اند، اما اگر به منطقه‌ی پوتوسی نگاهی وسیع‌تر بیندازید، با گنجینه‌ای زمین‌شناختی از تالاب‌ها، چشمه‌های آب گرم و آتشفشان‌های پوشیده از برف روبه‌رو خواهید شد. و اگر نخستی‌سانان رواندا تخیل شما را به پرواز درآورده‌اند، نظرتان درباره‌ی گابن چیست؟ جایی که اکو-لاج‌های جدید، دسترسی به جنگل‌های دست‌نخورده‌ای را فراهم می‌کنند که زیستگاه گوریل‌های غربی دشتی و ساواناهای پهناور هستند. اما شاید کمتر مکانی در زمین به‌اندازه‌ی اولورو، تخته‌سنگ یکپارچه‌ی عظیمی که از قلب استرالیا سر برآورده، حس وسعت زندگی را تداعی کند. همزمان با چهلمین سالگرد یک برنامه‌ی تاریخی واگذاری مالکیت، فصل جدیدی از گردشگری هدفمند در این منطقه در حال شکل‌گیری است. در سال ۲۰۲۶، بازدیدکنندگان می‌توانند با راهنمایی داستان‌سرایان آننگو، مسیری ۵۳ کیلومتری را بپیمایند و شب را در کمپ‌های گلمپینگ مجلل بگذرانند؛ جایی که آسمان کویر همچون طوماری کهن گشوده می‌شود—مکانی ایده‌آل برای تأمل در جایگاه ما در داستان بی‌پایان جهان هستی.
این فهرست هم برای مسافران است و هم برای رؤیاپردازان. از آن—و از فهرست‌های تکمیلی برای شش قاره—برای برنامه‌ریزی سفرهایتان الهام بگیرید یا صرفاً حس شگفتی‌جویی خود را ارضا کنید. در سال پیش رو، تیم جهانی ویراستاران ما بسیاری از این مکان‌ها را کاوش خواهند کرد و ما بی‌صبرانه منتظریم تا داستان‌هایی را که در این سفرها کشف می‌کنیم با شما به اشتراک بگذاریم و شاید حتی در مسیر با برخی از شما همراه شویم. —آراتی منون
آروشا، تانزانیا
چرا به اینجا سفر کنیم: افتتاح یک مرکز محبوب در شهر و تجربه‌ای نو از سافاری در جنگل با یک کمپ جدید
شایعات درباره‌ی موزه‌ی جدید جین گودال، نخستی‌شناس فقید، در شهر آروشا ماه‌هاست که بر سر زبان‌هاست و اکنون سرانجام تأیید شده است. «رؤیای دکتر جین: مرکز امید گودال» در اواخر اکتبر ۲۰۲۶، در کنار «مرکز میراث فرهنگی آروشا» که در مرکز شهر قرار دارد، افتتاح خواهد شد. این فضا که توسط تیمی از طراحان، از جمله یکی از فارغ‌التحصیلان «دیزنی انیمال کینگدام» طراحی شده، شامل شش بخش نمایشگاهی تعاملی—از جمله یک سالن تئاتر و یک «باغ تعهد»—است که بر آموزش حفاظت از محیط زیست برای نسل‌های آینده تمرکز دارد.
هرچند این شهر اخیراً به‌دلیل تظاهرات انتخاباتی سال ۲۰۲۵ در کانون توجه رسانه‌ها قرار گرفت، آروشا با فعالیت‌های دیگری نیز پرجنب‌وجوش است. این رونق مدیون کارآفرینان محلی است؛ از «مجموعه ماکائو» با سبک آفریقایی-مینیمالیستی که مبلمان و دکوراسیون دست‌ساز زیبایی را عرضه می‌کند تا «اوپوک لانژ» که بسته‌های پیک‌نیک خوشمزه‌ای را برای تورهای سافاری دوستدار محیط زیست با شرکت «د وایلد سورس» آماده می‌کند. علاقه‌مندان به ورزش نیز توجه داشته باشند: استادیوم فوتبال ۳۰ هزار نفری «سامیا سولهو حسن» در منطقه اولوموتی آروشا در تابستان ۲۰۲۶ افتتاح می‌شود و آماده‌ی میزبانی فینال جام ملت‌های آفریقا در سال ۲۰۲۷ خواهد بود.
فراتر از شهر، کمپ جنگلی «کوروی» که مدت‌ها انتظارش می‌رفت، توسط «انتارا»، یک اپراتور جامعه‌محور، تابستان امسال در پارک ملی آروشا افتتاح شد. این مجموعه با هشت کلبه در جنگل موملا، در دامنه‌های پایینی کوه مرو، جایگزینی متمایز برای تماشای حیات وحش کلاسیک در دشت‌های تانزانیا ارائه می‌دهد. در اینجا، ممکن است فیل‌ها، دایکرهای خجالتی و میمون‌های کلوبوس سیاه‌وسفیدی را ببینید که نام کمپ از آن‌ها گرفته شده است. یکی دیگر از تازه‌واردان به عرصه‌ی سافاری، «لابا ماما سیمبا» است که بهار امسال در ملک حیات وحش «نورث دالی» به مساحت ۱۷۳۰ هکتار افتتاح شد. —سامانتا فالِوی
ساحل شرقی، باربادوس
چرا به اینجا سفر کنیم: تجربه‌ای جدید از زندگی بکر جزیره‌ای و دسترسی آسان‌تر از همیشه
با مسیرهای پروازی مستقیم جدید و برنامه‌های سفر لوکس با کشتی‌های کروز، شرقی‌ترین جزیره‌ی کارائیب در سال ۲۰۲۶ بیش از هر زمان دیگری در دسترس خواهد بود. شرکت‌های هواپیمایی دلتا و کی‌ال‌ام به‌تازگی پروازهای بدون توقف از قطب‌های خود در آتلانتا و آمستردام راه‌اندازی کرده‌اند و بندر بریج‌تاون نیز در سال ۲۰۲۳ یک پروژه‌ی بهسازی ۲ میلیون دلاری را به پایان رسانده است. این جزیره همچنین در حال توسعه‌ی بندر اسپایتس‌تاون در شمال جزیره است که اکنون اسکله‌های جدیدی برای شناورهای لوکس کوچک‌تر مانند «اِمرالد ساکارا» از شرکت «اِمرالد کروزس» فراهم کرده که در فصل زمستان ۲۰۲۶ در چندین مسیر در اینجا پهلو می‌گیرد.
همه‌ی این‌ها بی‌شک به معنای بازدیدکنندگان بیشتر خواهد بود. اما این بدان معنا نیست که نتوانید به‌راحتی از شلوغی‌ها بگریزید. در حالی که محبوب‌ترین استراحتگاه‌های لوکس باربادوس در امتداد سواحل آرام غربی در دریای کارائیب قرار دارند، مسافران ماجراجو می‌توانند تنها با نیم ساعت رانندگی به سمت شمال شرق از فرودگاه بین‌المللی گرنتلی آدامز یا بنادر شلوغ کروز بریج‌تاون، به خط ساحلی خشن‌تر جزیره در اقیانوس اطلس برسند؛ جایی که مناظر چشمگیر، موج‌سواری در سطح جهانی و دهکده‌های ماهیگیری رنگارنگ، شخصیت بکر و دست‌نخورده‌ی جزیره را حفظ کرده‌اند. از بث‌شبا شروع کنید، جایی که امواج قدرتمند مدت‌هاست موج‌سواران را به «سوپ باول»، یک موج‌شکن صخره‌ای محبوب در میان حرفه‌ای‌های بین‌المللی، می‌کشاند. برای غیرموج‌سواران نیز فعالیت‌های فضای باز فراوانی وجود دارد؛ یک پارک ملی و پناهگاه حیات وحش از بخش عمده‌ی ساحل شرقی در برابر توسعه‌ی تجاری محافظت می‌کند. در یک مسیر زیبای شش مایلی که از مسیر سابق راه‌آهن ساحلی جزیره پیروی می‌کند، از ساحل بث تا بث‌شبا پیاده‌روی کنید. سپس روز خود را در دهکده‌ی نزدیک «مارتینز بی» در روزهای پنجشنبه به پایان برسانید، زمانی که «بِی تاوِرن فیش فرای» همسایگان و بازدیدکنندگان را برای خوردن ماهی سرخوی تازه‌صید، ماکارونی و پنیر پخته‌شده و جلسات کارائوکه با طعم رام دور هم جمع می‌کند.
در گذشته، اکثر اقامتگاه‌های ساحل شرقی شامل مهمان‌خانه‌های خانوادگی و کلبه‌های ساحلی بودند. در ماه سپتامبر امسال، هتل‌دار پل دویل، که صاحب قدیمی‌ترین هتل فعال جزیره یعنی «کرین ریزورت» است، ساخت یک ملک ویلایی جدید به نام «ایست ریزورت» را پس از سه سال به پایان رساند و اقامتی لوکس و در عین حال صمیمی را به آنچه بهترین راز باربادوس می‌نامند، آورد. —ماریت ویلیامز
بروکسل، بلژیک
چرا به اینجا سفر کنیم: الهام خلاقانه و احیای فرهنگی
این پایتخت اروپایی که اغلب نادیده گرفته می‌شود، در حال تجربه‌ی یک لحظه‌ی فرهنگی است که نشان‌دهنده‌ی گذار از یک مرکز اداری به یک قطب خلاقیت است. افتتاح «کانال—مرکز پمپیدو» در نوامبر ۲۰۲۶، یک کارخانه‌ی قدیمی را به مرکزی معاصر برای هنرهای مدرن تبدیل می‌کند. این مرکز که یکی از مورد انتظارترین افتتاحیه‌های اروپاست، فضاهای نمایشگاهی گسترده‌ای با همکاری مرکز پمپیدوی پاریس خواهد داشت، همراه با برنامه‌ای پویا از اجراهای زنده، موسیقی، فیلم، کارگاه‌های آموزشی، یک کتابخانه و—در طبقه‌ی پنجم—یک رستوران با چشم‌انداز سالن نمایش وسیع، و یک بار روی پشت‌بام با منظره‌ی پانورامیک شهر. چند قدم آن‌طرف‌تر، هتل «د استاندارد» به‌تازگی افتتاح شده که با بار روی پشت‌بام، سالن استراحت به سبک گلخانه‌ای و طراحی جسورانه‌اش، انرژی خلاق شهر را بازتاب می‌دهد.
احیای فرهنگی بروکسل در همه‌جا مشهود است؛ از نماهای بازسازی‌شده‌ی میدان «پلاس دلا بورس» گرفته تا «پروژه‌ی گنبد»، مرمت اولین فروشگاه بزرگ بلژیک با جلوه‌ای مدرن. در نزدیکی آن، «گار ماریتیم»، یک ایستگاه باری سابق، معماری پایدار را با نمایشگاه‌های طراحی و غرفه‌های غذایی سرآشپزها به‌طور یکپارچه ترکیب می‌کند. برای سفر در بهار برنامه‌ریزی کنید، زمانی که نمایشگاه هنری «آرت بروکسل» گالری‌ها و مجموعه‌داران را از سراسر جهان برای یک رویداد بین‌المللی پرجنب‌وجوش گرد هم می‌آورد و رژه‌ی دوسالانه‌ی «زینکه» خیابان‌های شهر را به صحنه‌ای از تئاتر و تخیل تبدیل می‌کند. برای کسانی که به دنبال هیجان بیشتری هستند، می‌توانید در شهر اقامت کنید و در «گرندپری بلژیک» از این رویداد ورزشی شگفت‌انگیز لذت ببرید. —آدریانا فالیسووا
استان چیریکی، پاناما
چرا به اینجا سفر کنیم: حس و حال جزیره‌ای دورافتاده، ذخایر دریایی و اکو-ریزورت‌ها
استان چیریکی، در حدود ۴۸۰ کیلومتری جنوب غربی پاناماسیتی و در امتداد اقیانوس آرام، طی دهه‌ی گذشته به یک گریزگاه به سبک جزایر دورافتاده تبدیل شده است. این منطقه شامل پارک بین‌المللی «لا آمیستاد»، یک سایت میراث جهانی یونسکو با بیش از ۴۰۰ هزار هکتار وسعت و بزرگ‌ترین ذخیره‌گاه طبیعی آمریکای مرکزی، و همچنین پارک ملی دریایی خلیج چیریکی است که زیستگاه میمون‌های جیغ‌کش، آرمادیلوها و از ژوئیه تا اکتبر، نهنگ‌های گوژپشت مهاجر است. شرکت تورهای لوکس «بلک تومیتو» پوشش خود از چیریکی را برای سال ۲۰۲۶ گسترش می‌دهد و غواصی در پارک ملی دریایی، پیاده‌روی در جنگل‌های ابری با راهنمای طبیعت‌شناس و تماشای نهنگ‌ها به صورت سفارشی همراه با ناهار در یک جزیره‌ی متروکه را ارائه خواهد داد. هتل‌داران نیز به این منطقه توجه کرده‌اند و به‌آرامی اقامتگاه‌هایی را راه‌اندازی می‌کنند که روح این گریزگاه را با امکانات درجه‌یک به تصویر می‌کشند: «ایسلا پالنکه» از مجموعه «کایوگا»، یک اکو-ریزورت لوکس با ۱۰ کلید، در سال‌های ۲۰۲۶ و ۲۰۲۷ سه ویلای دوخوابه را معرفی خواهد کرد که همگی دارای فونیکولار و استخرهای خصوصی هستند. در فوریه ۲۰۲۵، «هایت» هتل ۷۰ کلیدی «لا کومپانیا دل واله» را که خانه‌ای برای هنر و سلامتی است، تنها در ۳۲ کیلومتری ساحل افتتاح کرد؛ این هتل در پاییز ۲۰۲۵، اسپا «الیزیوم» به مساحت ۱۶۷۰ متر مربع را نیز اضافه خواهد کرد. در اواخر سال ۲۰۲۶، مسافران می‌توانند منتظر «وایسروی بوکاس دل تورو» با ۱۸۶ کلید باشند که برای مشتریان لوکسی که تجربه‌ی یک استراحتگاه سنتی‌تر را ترجیح می‌دهند، طراحی شده است. رسیدن به چیریکی نیز به‌زودی آسان‌تر خواهد شد. رئیس‌جمهور خوزه رائول مولینو از راه‌آهن آینده‌ی «پاناما-داوید» خبر داد، یک خط ریلی پرسرعت به طول ۴۷۵ کیلومتر که پس از افتتاح، پاناماسیتی را در کمتر از سه ساعت به چیریکی متصل کرده و نیاز به پروازهای کوچک یا رانندگی‌های طولانی را برطرف می‌کند. —هانا سلینگر
دره گوزن‌ها (دیر ولی)، یوتا
چرا به اینجا سفر کنیم: برای آخرین رقص (ساندنس) و دو برابر شدن زمین‌های اسکی
برای دهه‌ها، «دیر ولی» (دره گوزن‌ها) مترادف با پیست‌های مرتب، خدمات بی‌نقص و حال و هوای پرزرق‌وبرق جشنواره فیلم ساندنس بوده است. در ژانویه ۲۰۲۶، این داستان به نقطه‌ی اوج خود خواهد رسید. پس از بیش از چهار دهه در پارک سیتی، ساندنس آخرین سال خود را در یوتا برگزار خواهد کرد و این رویداد با آنچه برگزارکنندگان آن را «جشنی سرشار از قدردانی و شادی» می‌نامند، برای گرامیداشت بنیان‌گذار آن، رابرت ردفورد، و این نقطه‌ی عطف فرهنگی به پایان خواهد رسید. همزمان با خداحافظی ساندنس، دیر ولی با بزرگ‌ترین پروژه‌ی توسعه‌ی یک پیست اسکی در تاریخ آمریکای شمالی، وارد دوره‌ای جدید می‌شود. طرح «توسعه‌ی برتر» (Expanded Excellence) مساحت قابل اسکی را به بیش از دو برابر، یعنی ۴۳۰۰ هکتار، افزایش می‌دهد و نزدیک به ۱۰۰ پیست جدید و ۳۱ تله‌کابین به آن اضافه می‌کند. این زمستان همچنین شاهد هفت تله‌سی‌یژ جدید، از جمله گوندولای «ایست ویلیج اکسپرس»، و ادامه‌ی توسعه‌ی «ایست ویلیج» خواهد بود که دسترسی آسان‌تری به کوه و بیش از ۷۰ فروشگاه و رستوران را فراهم می‌کند. پس از تکمیل، ایست ویلیج شامل هشت هتل خواهد بود، از جمله «گرند هایت دیر ولی» که در اواخر ۲۰۲۴ افتتاح شد، «کانوپی بای هیلتون» (اولین ملک هیلتون در یک مقصد اسکی که در تابستان ۲۰۲۶ افتتاح می‌شود) و در آینده‌ای دورتر، یک استراحتگاه و اقامتگاه «فور سیزنز» که قرار است در سال ۲۰۲۸ باز شود. به این‌ها کلبه‌ی شامپاین شیک «شوت ایلون» را که برای دومین سال بازمی‌گردد، به علاوه‌ی ۷۶۰ سانتی‌متر بارش برف سالانه با پشتیبانی یک سیستم برف‌سازی پیشرفته اضافه کنید تا ببینید دیر ولی آماده است تا فصل بعدی خود را به مسافران نشان دهد. —لورن دانا المان
فِس، مراکش
چرا به اینجا سفر کنیم: پروژه‌های مرمت جاه‌طلبانه که جانی دوباره به این شهر تاریخی می‌بخشند
فِس پایتخت فرهنگی و مرکز روشنفکری مراکش است، اما هنوز هم کمتر مورد توجه قرار گرفته است. به نظر می‌رسد این وضعیت در سال ۲۰۲۶ با بازگشایی долгожданный «کاخ جمای»—هتل میراثی نمادین فِس که در سال ۱۸۷۹ توسط یک وزیر اعظم برای سلطان ساخته شد—پس از یک دهه‌ی بازسازی، تغییر کند. «کاخ جمای» که خواهرخوانده‌ی هتل مشهور «لا مامونیا» در مراکش است، یکی از معدود هتل‌های صدساله‌ی شمال آفریقا به شمار می‌رود و فرم معماری باشکوه و فضای سرشار از تاریخ خود را حفظ کرده است.
این بازگشایی باشکوه، نقطه‌ی اوج یک پروژه‌ی بازسازی چند دهه‌ای در بزرگ‌ترین و سالم‌ترین مدینه‌ی قرون وسطایی جهان است که طی آن چندین هزار سازه‌ی خشتی تقویت شده و بسیاری از مهم‌ترین بناهای تاریخی شهر مرمت شده‌اند. در رأس این بناها، کتابخانه‌ی قرن نهمی «قرویین» در قدیمی‌ترین دانشگاه جهان قرار دارد. در همین حال، «میدان لاله یدونه»—محله‌ای کنار رودخانه که توسط معماران میشل موسسیان و یاسر خلیل احیا شده—برای جایزه‌ی معماری آقاخان در سال ۲۰۲۵ نامزد شد. سپس نوبت به «فُندُق»های (کاروانسراهای) زیبای قرن چهاردهم و پانزدهم «شماین»، «سبیترین» و «برکه» می‌رسد که به عنوان کارگاه‌های هنری زیبا با تمرکز بر صنایع دستی باکیفیت محلی بازسازی شده‌اند. «فندق کعت سمن» نیز تا پایان سال ۲۰۲۶ به آن‌ها خواهد پیوست و درهای خود را به روی یک بازار تاریخی منحصربه‌فرد عسل باز خواهد کرد. موزه‌ی هنرهای اسلامی «البطا»، که اکنون بهترین موزه‌ی مراکش است، نیز اخیراً بی‌سروصدا بازگشایی شد؛ این موزه با استفاده از آثار نفیس و نسخه‌های خطی تذهیب‌شده، مروری جامع بر تاریخ سلسله‌های این کشور ارائه می‌دهد و فِس را در چارچوب شبکه‌ای گسترده از روابط مدیترانه‌ای و آفریقایی قرار می‌دهد. این ارتباطات در «جشنواره موسیقی مقدس جهان فِس» که سالانه در ماه‌های می و ژوئن برگزار می‌شود، مشهود است و نقش فِس را به عنوان مرکز عرفان صوفیانه، دانش اسلامی و میراث موسیقی اندلسی جشن می‌گیرد. برنامه‌های دیگر برای سال ۲۰۲۶: این شهر سال را با میزبانی مسابقات جام ملت‌های آفریقا آغاز می‌کند و در ماه اوت در انتظار یک خورشیدگرفتگی تقریباً کامل است. —پائولا هاردی
گابن
چرا به اینجا سفر کنیم: تلاقی جنگل‌های بارانی بکر آفریقا با دریا؛ جایگزینی فعال و همه‌جانبه برای سافاری‌های ماشینی؛ شگفتی انزوا
صنعت گردشگری گابن شاید هنوز در مراحل ابتدایی خود باشد، اما سال ۲۰۲۶ شاهد ظهور آن به عنوان هیجان‌انگیزترین مقصد جنگل‌های بارانی آفریقا (و شاید جهان) با افتتاح «کمپ ساوانای لوانگو» در ماه ژانویه خواهد بود. این کمپ چادری جدید که در تالاب نمادین «ایگلا»—جایی که فیل‌های جنگلی در مسیر خود به خط ساحلی مشهور به خاطر اسب‌های آبی موج‌سوار گابن، آب‌تنی می‌کنند—واقع شده، یکی از سه ملک در بخش شمالی پارک ملی لوانگو است. لوانگو—که به «آخرین بهشت آفریقا» ملقب است و سرزمین عجایبی از جنگل‌های بکر، ساوانا و تالاب‌هایی است که به اقیانوس اطلس وحشی می‌ریزند—در میان سایر جاذبه‌ها، چیزی را ارائه می‌دهد که برخی کارشناسان آن را بهترین تجربه‌ی گوریل‌گردی در آفریقا می‌نامند.
اگر سه اقامتگاه برایتان زیاد است، به جنوب و پارک ملی «موکالابا-دودو» بروید، جایی که «اقامتگاه نیانگا»، که در اوایل سال ۲۰۲۵ افتتاح شد، از انزوای شیرینی به عنوان تنها ملک سافاری لوکس در منطقه‌ای که محلی‌ها آن را «پارک ملی کپی‌های بزرگ» می‌نامند، لذت می‌برد. پیشنهادات نیانگا برای سال ۲۰۲۶ شامل تجربیات صرف غذا در فضای باز، از یک تراس جدید در بالای درختان گرفته تا شام در ساحل، است تا فرصت بهتری برای تماشای یکی از گونه‌های متعدد نخستی‌سانان پارک یا شگفتی‌های دریایی مانند نهنگ‌های گوژپشت مهاجر و لاک‌پشت‌های دریایی لانه‌گزین فراهم شود. آب‌های اطراف آن که غنی از ماهی‌های ورزشی مانند تارپون هستند، باعث شده نیانگا در سال ۲۰۲۶ اولین فصل کامل ماهیگیری ورزشی بین‌المللی انحصاری خود را با رویکرد «صید و رهاسازی» راه‌اندازی کند.
برای کسانی که به دنبال تجربه‌ای حتی وحشی‌تر هستند، افتتاح «اکوکمپ سِتِ کاما» در اوایل سال ۲۰۲۶ در انتهای جنوبی و دورافتاده‌ی پارک ملی لوانگو، یک تغییر بزرگ خواهد بود. این کمپ که اولین ملک در مجموعه‌ی «ماچابا وایلد» از شرکت «ماچابا سافاریز» است، یک پایگاه راحت خواهد بود که بر ماجراجویی‌هایی تمرکز دارد که غوطه‌وری را بر تجمل ترجیح می‌دهند. با فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی در جنگل (ردیابی شامپانزه‌ها، گوریل‌های غربی دشتی، فیل‌های جنگلی و گرازهای رودخانه‌ای سرخ)، مسیرهای ساحلی طولانی‌تر (بهترین راه برای دیدن همان موجودات جنگلی در ساحل و همچنین اسب‌های آبی موج‌سوار) و سفرهای با قایق و کایاک (ایده‌آل برای دیدن کروکودیل‌های کوتوله، پرندگان شگفت‌انگیز و گاوهای دریایی خجالتی آفریقای غربی)، همه چیز حول تعامل فعال با محیط‌های خارق‌العاده‌ی گابن می‌چرخد. شاید نهایی‌ترین و صمیمی‌ترین نسخه از غوطه‌وری در جنگل، توسط «لاوولد تریلز کو» ارائه شود که اولین فصل کامل خود از مسیرهای پیاده‌روی بدوی چندشبه را در اواسط تا اواخر تابستان ۲۰۲۶ با استفاده از «اکوکمپ سِتِ کاما» به عنوان پایگاه خود راه‌اندازی خواهد کرد.
در حالی که شگفتی‌های گابن هم منحصربه‌فرد و هم فراوان هستند، زیرساخت‌های گردشگری در بهترین حالت ابتدایی باقی مانده و تماشای حیات وحش عالی همیشه آسان نیست. با ازسرگیری برنامه‌های سفر سفارشی «اندرسون اکسپدیشنز»، پیشگام گردشگری مبتنی بر حفاظت در گابن، در سال ۲۰۲۶، راهنماهای خصوصی به مهمانان در پیمایش جنگل‌های کهن و نهرهای زلال کمک خواهند کرد. —لی میدلتون
کارنیولای علیا (گورنسکا)، اسلوونی
چرا به اینجا سفر کنیم: دهکده‌های افسانه‌ای و دریاچه‌های نفس‌گیر
منطقه‌ی کارنیولای علیا در اسلوونی (که به نام گورنسکا به معنای «سرزمین‌های مرتفع» نیز شناخته می‌شود)، بین اتریش و شمال ایتالیا قرار گرفته و گوهری است که در دیدرس همگان پنهان مانده. این گوشه‌ی شمال غربی که تقریباً یک‌دهم مساحت توسکانی را دارد، مجموعه‌ای خیره‌کننده را در خود جای داده است: آلپ جولیان، دریاچه‌ی بلد، پارک ملی تریگلاو و روستاهایی که انگار مستقیماً از یک افسانه بیرون آمده‌اند.
در حالی که همسایه‌اش، ایتالیا، برای بازی‌های المپیک زمستانی میلان-کورتینا با ازدحام جمعیت دست‌وپنجه نرم می‌کند، جذابیت کارنیولای علیا در فضای باز و آرامش آن است. البته انتظار سکوت کامل را نداشته باشید: سال ۲۰۲۶ قرار است سال شکوفایی آن باشد. یک ویزای جدید برای کوچ‌نشینان دیجیتال (دیجیتال نومدها) در حال راه‌اندازی است که کاملاً با موجی از افتتاحیه‌های فرهنگی و مهمان‌نوازی همزمان شده است—نشانه‌ای از اینکه این کشور برای درخشش آماده است.
تابستان ۲۰۲۶ شاهد ظهور کارنیولای علیا به عنوان مقصدی برای دوستداران هنر معاصر با افتتاح بزرگ «موزه لاه» خواهد بود—که بیش از ۸۰۰ اثر اروپایی را که با عشق طی سه دهه توسط ایگور و مویکا لاه جمع‌آوری شده‌اند، در دامنه‌های زیبای قلعه‌ی بلد به نمایش می‌گذارد. برای جویندگان سلامتی، هتل طبیعی «کنایپ ناتورهتل اسنویک»، پس از سرمایه‌گذاری ۲۲ میلیون یورویی (۲۵.۵ میلیون دلار)، در ژوئن ۲۰۲۶ در حاشیه‌ی این منطقه افتتاح خواهد شد و به مرتفع‌ترین هتل آب‌گرم اسلوونی تبدیل می‌شود. سلامتی در اینجا ریشه در سنت دارد (به پنج ستون زندگی جامع سباستین کنایپ مراجعه کنید)، اما با یک پیچ‌وخم مدرن.
هتل‌های صمیمی و به سبک مهمان‌خانه در آلپ جولیان به‌آرامی در حال شکوفایی هستند، مانند «شاله سوفیا» با پنج سوئیت که در آن مهمان‌نوازی گرم، چشم‌اندازهای وسیع و مهارت‌های آشپزی جدی به هم می‌رسند. پس جای تعجب نیست که ۹ رستوران اسلوونیایی در سال ۲۰۲۵ ستاره‌ی میشلن دریافت کردند. رستوران اصلی منطقه، «هیشا فرانکو»، سه ستاره‌ی ارزشمند و ستاره‌ی سبز خود را برای پایداری حفظ کرد و آنا روش را به عنوان یکی از دو سرآشپز زن در سراسر جهان با این افتخار تثبیت کرد. در همین حال، علاقه‌مندان به تاریخ نباید بازگشت «نمایش مصائب مسیح» که در فهرست یونسکو قرار دارد، به خیابان‌های سنگفرش‌شده‌ی «شکوفیا لوکا» پس از یک وقفه‌ی شش‌ساله را از دست بدهند؛ نمایشی که در آن ۹۰۰ نفر از مردم محلی یکی از قدیمی‌ترین نمایش‌های دوران باروک اروپا را زنده می‌کنند. —لورا ژانگ
گوادالاخارا، مکزیک
چرا به اینجا سفر کنیم: جشنواره‌های جهانی، بازی‌های جام جهانی فیفا و صنایع پرجنب‌وجوش با مدیریت زنان
گوادالاخارا به عنوان کانون سنت‌های مترادف با فرهنگ مکزیک—ماریاچی، سرامیک، تورتاس آخوگاداس و البته تکیلا—همیشه آماده‌ی درخشش بوده است. در سال ۲۰۲۶، سومین شهر بزرگ مکزیک دستاوردهای فرهنگی خود را به عنوان میزبان چندین رویداد جهانی به نمایش خواهد گذاشت. جشنواره بین‌المللی فیلم گوادالاخارا در آوریل بازمی‌گردد، جام جهانی فیفا چهار مسابقه را در ژوئن به اینجا می‌آورد و نوامبر چهلمین دوره از نمایشگاه بین‌المللی کتاب گوادالاخارا را به مدت یک هفته برگزار می‌کند. اما این «تاپاتیاها» (زنان گوادالاخارا) هستند که در سراسر «شهر رزها» در حال شکوفایی‌اند. ورونیکا دلگادیو گارسیا، اولین شهردار زن گوادالاخارا، نشانه‌ای از پیشرفت است، همانطور که برنامه‌های اشتراک دوچرخه‌ی حساس به جنسیت و گروه‌های ماریاچی و کومبیا با سرپرستی زنان که برای عموم می‌نوازند، نشان‌دهنده‌ی آن است. میراث هنری گوادالاخارا با هنر و غذا در هم آمیخته است. با بازدید از «سرامیکا سورو»، یک کارخانه‌ی سرامیک در کلون اینداستریال، می‌توانید با راهنمایی جولیانا سورو و پدرش، خوزه نوئه سورو، قطعه‌ی خود را نقاشی کنید. آن‌ها میزبان یک برنامه‌ی اقامت هنری با هنرمندان زن محلی و گالری هنری خواهرخوانده‌ی «پلاتافورما» و هنرمندان مقیم آن هستند. این روح زنانه به خوراک‌شناسی مدرن نیز راه یافته است. در رستوران «شوکول» در سانتا ترسیتا، سرآشپز کریسو روئلاس راوی مواد اولیه‌ی باستانی مکزیک و مادران خانواده است. خوانا سگوندو آلکانتار، مادربزرگ سرآشپز اسکار سگوندو (همسر روئلاس)، در یک نقاشی دیواری واقع‌گرایانه با چشم‌انداز به میزهای مشترک سالن غذاخوری به تصویر کشیده شده است، جایی که مهمانان با تورتیلاهای تازه‌ای که با دایره‌های رنگارنگ پرس شده‌اند، پذیرایی می‌شوند. فرهنگ مادرانه در کارخانه‌های تقطیر معروف خالیسکو مانند «لا آلتنیا» نیز یک امر خانوادگی است—سال ۲۰۲۶ اولین سال کامل جنی کامارنا به عنوان مدیرعامل تکیلا «ال تسورو د دان فلیپه» است. در حالی که گوادالاخارا مدت‌هاست گوهری از یک مقصد بوده که در سکوت و در حالی که شهرهای همسایه توجه بیشتری را به خود جلب می‌کردند، در حال تکامل بوده، اکنون نورافکن‌ها کمی درخشان‌تر بر آن می‌تابند. —آلیشا میراندا
هنگ‌کنگ
چرا به اینجا سفر کنیم: فضاهای سبز بهبودیافته و چشم‌اندازهای پانورامیک
هنگ‌کنگ که همیشه رو به آینده دارد، در سال ۲۰۲۶ اعتبار گردشگری خود را بیش از پیش تقویت می‌کند. چه در جزیره و چه خارج از آن، صحنه‌ی فرهنگی در حال شکوفایی است. در نوک شبه‌جزیره‌ی کاولون، در منطقه‌ی فرهنگی «وست کاولون» که توسط «فاستر + پارتنرز» طراحی شده، «مرکز هنرهای نمایشی وست‌ک» در سال ۲۰۲۶ سه صحنه‌ی رقص و تئاتر در سطح جهانی را با ظرفیت حدود ۲۳۰۰ نفر افتتاح خواهد کرد. و در قلب منطقه‌ی سنترال، سرآشپز فرانسوی دانیل بولود «تراس بولود» را در طبقه‌ی ۲۵ ساختمان «لندمارک پرینس» که از طریق یک راهرو به هتل «ماندارین اورینتال، هنگ‌کنگ» متصل است، افتتاح خواهد کرد. این افتتاح بخشی از بازسازی گسترده‌ی هتل پرچم‌دار است که بیش از ۱۰۰ میلیون دلار هزینه دارد، شامل افزودن آپارتمان‌هایی برای اقامت طولانی‌مدت است و انتظار می‌رود تا اواخر سال ۲۰۲۶ به پایان برسد.
فرودگاه بین‌المللی هنگ‌کنگ (HKIA) با هدف پذیرش تا ۱۲۰ میلیون مسافر هوایی تا سال ۲۰۲۷، بهبودهای بیشتری را تحت برنامه‌ی توسعه‌ی ۱۸ میلیارد دلاری سه بانده‌ی خود رونمایی خواهد کرد. ارتقاء ترمینال ۲ کلیدی است و سالن اتوبوسرانی و امکانات پذیرش سلف‌سرویس جدید تا تابستان ۲۰۲۶ آماده خواهند بود.
اگر قصد دارید برای لذت بردن از فضاهای سبز هنگ‌کنگ به بیرون بروید، امکانات بهبودیافته‌ی مسیرهای پیاده‌روی مانند علائم راهنما و تابلوهای اطلاعاتی بازدیدکنندگان را در چهار قله‌ی هنگ‌کنگ خواهید یافت: قله‌ی ویکتوریا، قله‌ی لانتائو، تای مو شان و سای کونگ هوی. و برای بهترین منظره؟ به سکوی دیدبانی «اسکای۱۰۰» بروید تا از مناظر پانورامیک خط افق آسمان‌خراش‌ها و تپه‌های مواج شهر لذت ببرید؛ این سکو در اواسط سال با تجربیات جدید برای بازدیدکنندگان بازگشایی می‌شود. —کارولین مارکز
مارگارت ریور، استرالیا
چرا به اینجا سفر کنیم: گشت‌وگذار در تاکستان‌ها و جشنواره‌های غذا
مارگارت ریور نامی است که تصاویری از مناظر ساحلی خشن، موج‌های بزرگ و تاکستان‌های مواج را به ذهن متبادر می‌کند. اینجا در سرزمین واداندی، خانه‌ی «مردم آب شور» برای بیش از ۴۰,۰۰۰ سال، شما ماجراجویی خود را انتخاب می‌کنید: در مسیر ۱۳۵ کیلومتری «کیپ تو کیپ» بین کیپ نچرالیست در شمال و کیپ لیووین در جنوب پیاده‌روی کنید، در تجربیات فرهنگی غوطه‌ور شوید، یا با صحنه‌ی غذا و شرابی که ریشه‌های عمیقی دارد، تعامل کنید.
کانون توجه موج‌سواری بین‌المللی بر روی مسابقات «WSL مارگارت ریور پرو ۲۰۲۶» (۱۷ تا ۲۷ آوریل) خواهد بود که دومین ایستگاه از تور قهرمانی لیگ جهانی موج‌سواری است که پنجاهمین سالگرد خود را جشن می‌گیرد. سپس فهرستی از استعدادهای محلی غذا و شراب، زمستان را با دهمین دوره از جشنواره «کابین فیور» (۱۷ تا ۲۶ ژوئیه) روشن می‌کنند، پیش از آنکه «پِرد»، یک جشن شراب و غذا، در نوامبر ۲۰۲۶ برای سومین سال متوالی بازگردد (در سال ۲۰۲۵، چهره‌های برجسته‌ای مانند فرانسیس مالمان، دیوید پینت و جاش نیلند حضور داشتند و سال ۲۰۲۶ احتمالاً بر پایه‌ی این شروع‌های چشمگیر بنا خواهد شد).
در اوایل سال ۲۰۲۶، تیم پشت کارخانه‌ی شراب‌سازی تاریخی مارگارت ریور، «واس فلیکس»، دو تجربه‌ی جدید را افتتاح خواهد کرد. اول، یک سالن چشیدن شیک برای «ایده فیکس»، شاخه‌ی تولید شراب گازدار این کارخانه که به «بلان د بلان»، سبکی که کاملاً از شاردونه به روش سنتی شامپاین ساخته می‌شود، اختصاص دارد. در حالی که «ایده فیکس»، واقع در جنوب شهر مارگارت ریور، چندین سال است که بی‌سروصدا تولید می‌کند، این اولین فضای مستقل آن خواهد بود، جایی که چشیدن‌های غوطه‌ورکننده و نگاهی به پشت صحنه‌ی هنر شراب‌سازی به روش سنتی را ارائه خواهد داد. این یک تکامل طبیعی در منطقه‌ای است که به طور گسترده به عنوان برترین تولیدکننده‌ی شاردونه در استرالیا شناخته می‌شود. دوم، یک بیستروی الهام‌گرفته از ساحل با چشم‌اندازهای وسیع از تاکستان افتتاح خواهد شد.
در اواخر سال ۲۰۲۶، دانزبورو، در شمال منطقه، میزبان «ساوث وست هاوس»، یک هتل بوتیک خواهد بود که لایه‌ی جدیدی از تجمل هوشمند استرالیایی را به منطقه می‌آورد. در سراسر ۵۴ اتاق مهمان و امکانات سلامتی و پذیرایی مجاور، ترکیبی از صنعت‌گرایی خام و مواد طبیعی وجود دارد. در همین حال، بازسازی تحول‌آفرین «هتل مارگارت ریور»، یک نماد ۹۰ ساله، سبک دوران هنر و صنایع دستی را در ۲۷ اتاق طراحی‌شده به کار می‌گیرد و در اواسط سال ۲۰۲۶ افتتاح خواهد شد، همانطور که بار و سالن غذاخوری آن (که باعث آسودگی خاطر مردم محلی شده) نیز بازگشایی می‌شود و منوی فوق‌محلی آن اکنون از محصولات استرالیای غربی با یک انبار شراب متناسب با آن حمایت می‌کند. —مکس بریرلی
مدئین، کلمبیا
چرا به اینجا سفر کنیم: صحنه‌ی پرجنب‌وجوش غذا، زندگی شبانه‌ی بی‌وقفه و برنامه‌ریزی شهری نوآورانه
کمتر مکانی در آمریکای لاتین به اندازه‌ی مدئین، مفهوم بازآفرینی را تجسم می‌بخشد. دومین شهر بزرگ کلمبیا در کمتر از دو دهه، از پایتخت کارتل‌ها به الگویی از نبوغ شهری تبدیل شده است. تله‌کابین‌ها و یک متروی مدرن، محله‌های دامنه‌ی تپه‌ها مانند «کومونا ۱۳»—که زمانی برای بازدیدکنندگان ناامن تلقی می‌شد و اکنون نمادی از مقاومت هنری و یک مقصد برتر است—را به خیابان‌های پردرختی که به دره‌ی «آبورا» می‌ریزند، متصل می‌کنند.
این انرژی در سال ۲۰۲۶ با پروژه‌ی «وِیک»، یک مجموعه‌ی ۱۰۰ میلیون دلاری که یک هتل سلامتی، اقامتگاه‌ها و بیش از دوازده رستوران و بار را گرد هم می‌آورد، به اوج خود می‌رسد—جاه‌طلبانه‌ترین پروژه‌ی آشپزی مدئین تا به امروز. محور اصلی آن، بیستروی «بورو» از خایمه داوید رودریگز، صاحب رستوران تحسین‌شده‌ی «سِلِله» در کارتاخنا است. در «بورو»، رودریگز غنای کلمبیا را به بشقاب‌هایی ترجمه خواهد کرد که آمازون، آند، کارائیب، اقیانوس آرام و اورینوکیا را در بر می‌گیرند. «تست کیچن لب»، میز سرآشپز صمیمی توسط سرآشپز آدولفو کاوالی و بارتندر دانیلا آلوارادو، که ریشه در تأمین صددرصدی کلمبیایی دارد، نیز به مکان بزرگ‌تری در «ویک» منتقل خواهد شد و با آزمایشگاه‌های تحقیقاتی و تخمیر گسترش می‌یابد که شهرت مدئین را برای نوآوری خوراک‌شناسی عمیق‌تر می‌کند. از دیگر نکات برجسته می‌توان به «ویک بایوهتل» اشاره کرد که بر اساس مفهوم «تلاقی سلامتی با علم» ساخته شده و دارای ۱۰۹ اتاق و یک مرکز طول عمر است که برای اولین بار در این قاره ارائه می‌شود. این مجموعه‌ی بزرگ‌تر همچنین میزبان نام‌های بزرگی مانند «اُسو»، رستوران-قصابی کالت پرو، در کنار مکان‌هایی مانند «شه میگو»، «سوموس ماسا» و «کرودو ویچس ای وینیوس» است—که جاه‌طلبی این پروژه را برای تبدیل شدن به یک شهر آشپزی در دل شهر تأکید می‌کند. تاریخ دقیق افتتاح هنوز تأیید نشده و بازه‌ی زمانی آن از مارس تا آوریل ۲۰۲۶ متغیر است. اما زمانی که «ویک» باز شود، نادیده گرفتن آن دشوار خواهد بود. سرآشپزها در اینجا ثابت می‌کنند که غذای کلمبیایی می‌تواند به اندازه‌ی خود کشور، مبتکرانه و چندلایه باشد.
این شهر را یکی از هیجان‌انگیزترین شهرهای غذایی آمریکای جنوبی در حال حاضر بنامید، با زندگی شبانه‌ای که با آن برابری می‌کند. —الی لازار
میناس ژرایس، برزیل
چرا به اینجا سفر کنیم: هنر مدرن، سنت‌های غنی آشپزی و پایتختی در حال رشد
برزیل تقریباً به اندازه‌ی یک قاره است و مناطقی به تنوع سواحل نخل‌نشان شمال شرقی، تاکستان‌های پنهان در دره‌های سرسبز جنوب و تالاب‌های وسیع و غنی از حیات وحش پانتانال دارد. با این حال، با سنت‌های عمیق آشپزی، بازتاب‌های معماری استعماری و مهمان‌نوازی مشهور و گرم، میناس ژرایس، یکی از بزرگ‌ترین ایالت‌های برزیل، از گنجینه‌های کمتر دیده‌شده‌ی آن است—حداقل برای مخاطبان بین‌المللی.
پایتخت آن، بلو هوریزونته، بی‌سروصدا در حال تبدیل شدن به یک مقصد برتر است که این رشد مدیون فرهنگ پرجنب‌وجوش «بوتِکو» است که حول بارهای بی‌تکلف و اغلب ناشناسی متمرکز شده که غذای عالی و آبجوی همیشه یخ سرو می‌کنند. بسیار شبیه به جنبش «بیسترونومی» در پاریس، سرآشپزهای جوان در حال بازآفرینی غذاهای کلاسیک منطقه‌ای در مکان‌های مدرنی مانند «بار پیرِکس» از کایو سوتر و «آ پورکا ووادورا» از برونا رسنده هستند، در حالی که صحنه‌ی هنری شهر همچنان در حال شکوفایی است. تیم معماری پشت «مرکادو نوو»—قطب فرهنگی و خوراک‌شناسی که در دهه‌ی گذشته به تغییر بافت شهری کمک کرد—اکنون در حال راه‌اندازی «گالریا فیکوس» در یک میدان جذاب در محله‌ی کارلوس پراتس است. این پروژه‌ی ترکیبی که در یک عمارت بازسازی‌شده قرار دارد، شامل هفت فروشگاه و یک کوکتل بار خواهد بود و هدف آن دمیدن جانی دوباره به این فضای تاریخی است.
در منطقه‌ی پرجنب‌وجوش ساواسی، گالری «آلبوکرکی کانتِمپورانِئا» که به‌تازگی بازگشایی شده، به سرعت در حال تثبیت خود به عنوان یک بازیگر کلیدی در صحنه‌ی هنر معاصر برزیل است. این گالری با برجسته کردن هنرمندان محلی در حال ظهور مانند ماتئوس موریرا (که در مارس ۲۰۲۶ نمایشگاهی افتتاح خواهد کرد) و در عین حال نمایندگی نام‌های برزیلی شناخته‌شده‌ی بین‌المللی مانند آنا ماریا تاوارس، به قرار گرفتن این شهر در ردیف مراکز فرهنگی مانند سائوپائولو و ریودوژانیرو کمک می‌کند. گروه «آکور» نیز وارد این عرصه شده و اولین هتل «ترایب» خود را در برزیل در سپتامبر ۲۰۲۵ در اینجا افتتاح کرد.
درست خارج از شهر (۱.۵ ساعت با ماشین)، «اینیوتیم»، بزرگ‌ترین موزه‌ی هنر در فضای باز آمریکای لاتین و خانه‌ی ۸۰۰ اثر از بیش از ۵۰ هنرمند از ۱۸ کشور، در سال ۲۰۲۶ بیستمین سالگرد خود را با نمایشگاه‌های جدید در آوریل و اکتبر جشن خواهد گرفت. هتل این مجموعه، «کلارا آرته ریزورت» که از «بنِسه هاوس» ژاپن الهام گرفته شده، نیز در حال گسترش است و قرار است تا اوت ۲۰۲۶، ۳۰ اتاق اضافی به همراه یک اسپا در میان جنگل افتتاح شود. این هتل همچنین در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه که موزه برای عموم بسته است، تجربیات راهنمایی‌شده‌ی صمیمی را فقط برای مهمانان هتل ارائه می‌دهد. —رافائل تونون
نائوشیما، ژاپن
چرا به اینجا سفر کنیم: فرصتی برای بازدید پیش از ازدحام جمعیت
نائوشیما که در ستوچی، در سواحل جنوب غربی ژاپن قرار گرفته، از چند دهکده‌ی ماهیگیری سنتی به یک گالری هنری در مقیاس جزیره تبدیل شده است، جایی که آثار معاصر از موزه‌ها به حمام‌های عمومی بازسازی‌شده و مدارس متروکه سرازیر شده و در امتداد مسیرهای تپه‌ای قرار گرفته‌اند. موزه‌ی هنر جدید نائوشیما، یک سازه‌ی مینیمالیستی و نیمه‌زیرزمینی که توسط معمار مشهور تادائو آندو طراحی شده، در می ۲۰۲۵ با مأموریت جمع‌آوری آثار هنری از آسیا و ژاپن افتتاح شد. این موزه، که اولین موزه در یک منطقه‌ی مسکونی در شهر نائوشیما است، آثاری از تاکاشی موراکامی و کای گو-چیانگ را به نمایش می‌گذارد که مضامین آینده‌گرایی آسیایی و کیهان‌شناسی ژاپنی را بررسی می‌کنند. این دهمین پروژه‌ی بزرگ آندو برای «بنِسه آرت سایت نائوشیما» است؛ پروژه‌ی هنری انقلابی که برای احیای روستایی در نائوشیما و همسایگانش طراحی شده و زمانی که مجسمه‌ی کدوی کوساما در طوفانی در سال ۲۰۲۱ به دریا افتاد، توجه جهانی را به خود جلب کرد.
همزمان با جذب تعداد بیشتری از جویندگان فرهنگ توسط نائوشیما و جزایر همسایه‌اش، شرکت‌های مسافرتی نیز به این موضوع توجه کرده‌اند. اپراتور تورهای لوکس «تاک» در حال گسترش سفرهای دریایی با کشتی‌های کوچک خود در ژاپن با یک برنامه‌ی سفر جدید از سئول به توکیو برای سال ۲۰۲۶ است که شامل کاوش در دریای داخلی ستو و یک گشت با راهنما برای کشف میراث هنرهای معاصر نائوشیما می‌شود. گروه هتل‌های لوکس «ماندارین اورینتال» نیز قرار است از سال ۲۰۲۷ تا ۲۰۳۰ سه ملک بوتیک در ستوچی افتتاح کند، از جمله یک هتل به سبک ریوکان در نائوشیما—پس همین حالا بروید، پیش از آنکه جمعیت از راه برسد. —پاریس ویلسون
پاتاگونیای شمالی شیلی
چرا به اینجا سفر کنیم: یک اقامتگاه تاریخی در دل طبیعت و تجربیات سلامتی در «پاتاگونیای سبز»
قله‌های سر به فلک کشیده‌ی پارک ملی تورس دل پاین، در انتهای جنوبی آمریکای جنوبی، در میان ماجراجویان جهان جایگاهی افسانه‌ای دارند، اما برای کسانی که به دنبال مسیرهای کمتر پیموده‌شده هستند، سرزمین‌های وحشی و سرسبزتر پاتاگونیای شمالی در شیلی، خوشبختانه هنوز کشف‌نشده باقی مانده‌اند. جدیدترین دلیل برای بازدید؟ «رنیوئه»، پناهگاهی وسیع در کنار یک آبدره که در میان رودخانه‌های فیروزه‌ای، قله‌های صخره‌ای و جنگل‌های بارانی مه‌آلود قرار گرفته و جولانگاه «کُدکُد»ها (کوچک‌ترین گربه‌های وحشی قاره) و «پودو»ها (کوچک‌ترین گوزن‌های جهان) است. داگ و کریس تامپکینز، طرفداران محیط زیست آمریکایی، کار پیشگامانه‌ی خود را—که منجر به ایجاد و گسترش ۱۵ پارک ملی در سراسر شیلی و آرژانتین شد—با خرید ۱۷۵۰ هکتار زمین در این دره آغاز کردند. بعدها، چارلی کلارک، هموطن آمریکایی آن‌ها، این ملک را خریداری کرد، «بنیاد حفاظت از طبیعت رنیوئه» را تأسیس کرد و طی سال گذشته، خانه‌ی چوبی تامپکینزها را به یک اقامتگاه چهاراتاقه با قابلیت رزرو تبدیل کرد که مشرف به آتشفشان یخچالی «میچین‌ماهویدا» است.
افتتاح «رنیوئه» همزمان با موجی از پیروزی‌های حفاظتی منطقه‌ای از سال ۲۰۲۴ به بعد است؛ زمانی که فعالان محلی به اصطلاح «یوسیمیتی آمریکای جنوبی» را از دست توسعه‌دهندگان املاک نجات دادند و گنبدهای گرانیتی آن (محبوب صخره‌نوردان) را در پناهگاه طبیعی جدید دره‌ی «کوچامو» محافظت کردند. رودخانه‌های نزدیک «پوئلو» و «فوتالئوفو» قرار است در اوایل سال ۲۰۲۶ به دو اولین آبراه حفاظت‌شده در پاتاگونیا تبدیل شوند که این نمادهای فیروزه‌ای‌رنگ (مورد احترام قایق‌رانان آب‌های خروشان) را از بهره‌برداری انرژی مصون می‌دارد. در همین حال، جویندگان هیجان می‌توانند خستگی خود را در «اسپا ریتوآل پاتاگونیکو» که تابستان امسال در مجموعه‌ی سرسبز چشمه‌های آب گرم «ترماس دل سول» افتتاح می‌شود، به در کنند؛ این اسپا درست در کنار رودخانه‌ی پوئلو و نزدیک اقامتگاه ماجراجویی هشت‌اتاقه‌ی چشمگیر «تاوا رفوخیو دل پوئلو» که در سال ۲۰۲۳ افتتاح شد، قرار دارد. —مارک یوهانسون
نامیبیای شمالی
چرا به اینجا سفر کنیم: تازه‌واردهای با طراحی سطح بالا و ورود احتمالی کرگدن‌ها
نمکزارهای سوسوسولی در صحرای نامیب با رنگ‌های خیره‌کننده‌شان مدت‌هاست که توجه مسافران را به خود جلب کرده‌اند، اما نواحی شمالی نامیبیا در سال ۲۰۲۶ علاقه‌مندان به طراحی را مجذوب خود خواهد کرد. «مجموعه وستیج» که به خاطر هتل‌های بوتیک و املاک خصوصی با دقت طراحی‌شده‌اش در اسپانیا شناخته می‌شود، در حال راه‌اندازی چهار اقامتگاه است—یکی در تابستان ۲۰۲۶ و بقیه تا پایان سال—در مقاصدی از دامارالند، جایی که شیرهای سازگار با بیابان و گاوگوزن‌های سرخ پرسه می‌زنند، تا پارک ملی کمتر بازدیدشده‌ی «خائودوم»؛ همگی با سبکی برجسته. کرگدن‌های سیاه کمیاب را می‌توان در مکان‌هایی مانند کوه‌های «گروت‌برگ» مشاهده کرد، اما امیدها برای دیدن کرگدن‌های سفید در مکان‌هایی مانند پارک ملی اتوشا، یکی دیگر از مکان‌های اقامتگاه «مجموعه وستیج»، با توسعه‌ی برنامه‌های «پارک‌های آفریقایی» برای توزیع این حیوانات عظیم‌الجثه از پروژه‌ی «بازگرداندن کرگدن» خود، افزایش یافته است.
دو ملک از «نچرال سلکشن» نیز در می ۲۰۲۶ افتتاح می‌شوند. یکی «کمپ فیل هونیب»، یک کمپ ۱۰ اتاقه با انرژی خورشیدی است که بازدیدکنندگان می‌توانند در آن به دنبال فیل‌ها در صحرای کائوکولند بگردند، و دیگری «نکاسا لینیانتی»، یک کمپ شش‌اتاقه در جزیره‌ی نکاسا در قلب منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی فرامرزی کاوانگو-زامبزی است. در اوایل سال ۲۰۲۶، منتظر «اقامتگاه تیتاکا» نیز باشید، اولین ملک در نامیبیا از گروه «نیومارک هتلز اند ریزروز» مستقر در کیپ‌تاون، در پارک ملی بوابواتا. «موکوتی اتوشا» از گروه «اُ اند ال لیژر»، در حاشیه‌ی پارک ملی اتوشا، به‌تازگی «اسکای‌بوما» را راه‌اندازی کرده است، یک فضای غذاخوری در فضای باز در ارتفاع حدود ۸ متری از سطح زمین که غذاهای نامیبیایی را با تماشای ستارگان ترکیب می‌کند. این موجی چشمگیر از املاک با سبک سطح بالا است که به نامیبیا می‌آیند و فصل جدیدی را برای آینده‌ی سافاری این کشور رقم می‌زنند. —سامانتا فالِوی
اولو، فنلاند
چرا به اینجا سفر کنیم: فرهنگ قطبی، مسیرهای هنری و برنامه‌های فرهنگی در تمام طول سال
اولو که درست در جنوب دایره‌ی قطب شمال در فنلاند واقع شده، چیزهای زیادی برای ارائه دارد: موقعیت دورافتاده، پاک‌ترین هوای اروپا، فرهنگ غذایی قطبی با تأثیر کم بر محیط زیست و نزدیک به ۹۶۰ کیلومتر مسیر پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، آن را به مقصدی قابل اعتماد و سازگار با محیط زیست تبدیل کرده است. اما در سال ۲۰۲۶، این شهر به یکی از شمالی‌ترین پایتخت‌های فرهنگی اروپا تبدیل خواهد شد. تحت عنوان «تغییر اقلیم فرهنگی»، مجموعه‌ای از رویدادها بر راه‌حل‌های خلاقانه برای چالش‌های پیش روی اروپا و فراتر از آن در یکی از سریع‌ترین مناطق در حال تغییر جهان تمرکز خواهند کرد.
در زمستان، سنت‌های شمالی در «مردم یخ‌زده»، یک جشنواره‌ی موسیقی الکترونیک در خلیج یخ‌زده‌ی بوتنیا، و در نمایشگاه هنر معاصر سامی در موزه‌ی هنر اولو به نمایش گذاشته می‌شود که مقاومت تنها مردم بومی اروپا را به تصویر می‌کشد (این نمایشگاه تا می ۲۰۲۶ برپاست). «ساعت اقلیم» یک مسیر هنری دائمی جدید است که در ژوئن با آثار تأمل‌برانگیز هنرمندان مشهوری مانند رعنا بیگم از بریتانیا، در میان جنگل‌های اولو و در امتداد رودخانه‌ها و سواحل آن افتتاح می‌شود. از می تا اوت، «جشنواره‌ی انقلاب تابستانی» تابستان را در یک تپه‌ی قطبی ۵۰۰ متری با چشم‌انداز جنگل‌های کاج و دریاچه‌ها جشن خواهد گرفت، در حالی که «شام شب‌های تابستان» مواد اولیه‌ی شمالی را در یک میز مشترک که در امتداد یکی از خیابان‌های اصلی اولو کشیده شده، به نمایش می‌گذارد.
اولو به عنوان مرکز فناوری و علم فنلاند، در طول سال میزبان چندین پروژه‌ی هنری دیجیتال نوآورانه نیز خواهد بود. این پروژه‌ها شامل «ماشین صلح» یک‌ساله—یک چیدمان چندرشته‌ای از گروه فنلاندی «اِکو» که از هوش مصنوعی برای طوفان فکری درباره‌ی راه‌حل‌های درگیری استفاده می‌کند—و یک موزه و مرکز علمی بی‌نظیر به مساحت ۸۰۰۰ متر مربع است که در پاییز ۲۰۲۶، درست به موقع برای تماشای شفق قطبی در سالن تئاتر «فضای عمیق» آن، افتتاح می‌شود.
مسافران می‌توانند با تکیه بر فرهنگ قوی سونای اولو (انتخاب بین سوناهای دود چوب، سوناهای شناور روی رودخانه یا سوناهای لوکس) از فرهنگ فاصله بگیرند. در جشنواره‌ی سونای تابستانی، درمانگران سنتی سونا، درمان‌هایی ریشه در میراث مردمی فنلاند مانند حمام برگ توس و آوازهای سونا را ارائه خواهند داد. «هتل‌های لاپلند اولو» که به‌تازگی بازسازی شده، از ژانویه با اتاق‌های طراحی‌محور و صبحانه‌هایی که باید امتحان کرد، پذیرای مهمانان خواهد بود و یک هتل جدید «اسکاندیک گو» نیز در اواخر سال ۲۰۲۶ افتتاح خواهد شد. —یولیا دنیسیوک
پلوپونز، یونان
چرا به اینجا سفر کنیم: لوکیشن‌های فیلم‌برداری، تاریخ هومری و مسیرهای پیاده‌روی
در ژوئیه ۲۰۲۶، فیلم «ادیسه» کریستوفر نولان، تماشاگران را به سفری به شبه‌جزیره‌ی اسطوره‌ای پلوپونز یونان خواهد برد. این کارگردان برنده‌ی اسکار، صحنه‌هایی را در سواحل سینمایی جنوب غربی مسینیا فیلم‌برداری کرده است، جایی که حماسه‌های هومر در تاریخ باستان ریشه دارند. «کوستا ناوارینو»، که بر پایداری متمرکز است و میزبان چهار استراحتگاه لوکس و موج جدیدی از رستوران‌های سرآشپزهای ستاره‌دار میشلن است، پایگاهی ایده‌آل برای کاوش در لوکیشن‌های فیلم‌برداری است. به غار ساحلی نستور پیاده‌روی کنید تا ببینید ادیسه‌ی مت دیمون چگونه سیکلوپ را فریب می‌دهد. در قلمرو پوزئیدون در ساحل اُمگاشکل «وویدوکولیا» شنا کنید و از فلامینگوها در تالاب «گیالوا» عکس بگیرید. در قلعه‌ی «مِتونی» و شهر نزدیک آن، «پیلوس»، پرسه بزنید، جایی که پسر ادیسه به دنبال خرد از قهرمان جنگ تروا، شاه نستور، می‌گردد.
شخصیت‌های اسطوره‌ای هومر از میسنی‌ها الهام گرفته شده‌اند که در عصر برنز در پلوپونز شکوفا شدند. در کاخ نستور نزدیک پیلوس، درباره‌ی این تمدن بیاموزید و به محلی که باستان‌شناسان در سال ۲۰۱۵ مقبره‌ی یک جنگجوی میسنی پر از گنج را کشف کردند، مشرف شوید. این کشف، درک ما را از چگونگی ترکیب فرهنگ‌های میسنی و مینوسی برای پیدایش تمدن غرب بازنویسی کرد. گنجینه‌ی مقبره برای نمایشگاه «پادشاهی پیلوس» در لس‌آنجلس به امانت بین‌المللی سپرده شده و سپس برای شش ماه به آتن بازمی‌گردد؛ و در اواخر سال ۲۰۲۶، بیشتر این آثار به همراه دیگر یافته‌های پیشگامانه‌ی پلوپونزی برای همیشه در موزه‌ی باستان‌شناسی بازسازی‌شده‌ی «خورا» در مسینیا جای خواهند گرفت.
شبکه‌ی «مسیرهای پلوپونز» به طول ۱۷۳۰ کیلومتر، پس از تکمیل در بهار ۲۰۲۶، جایگاه این کشور کوهستانی را به عنوان مقصدی برای تناسب اندام در فضای باز تقویت خواهد کرد. در امتداد مسیرهای قاطررو بازسازی‌شده، کوهنوردان می‌توانند روغن زیتون مشهور مسینیا را بچشند و از سایت‌های میراث جهانی یونسکو مانند «میستراس» در نزدیکی «یوفوریا ریتریت» بازدید کنند که در ژوئن ۲۰۲۶ میزبان «جشنواره‌ی سلامتی» خواهد بود که ریشه در فلسفه‌ی سلامتی یونان باستان دارد. —کریدون کورنلیوس
پوتوسی، بولیوی
چرا به اینجا سفر کنیم: افتتاح یک اقامتگاه مهم، تجربیات لوکس در میان مناظر فرازمینی
جاذبه‌ی اصلی بولیوی از دیرباز، «سالار د اویونی» فرازمینی بوده است؛ ۱۰,۳۶۰ کیلومتر مربع پوسته‌ی درخشانی که از تبخیر دریاچه‌های ماقبل تاریخ به جا مانده و امروزه بزرگ‌ترین نمکزار جهان را تشکیل می‌دهد. این گستره‌ی سفید خیره‌کننده که در ارتفاع ۳۶۵۰ متری در آند قرار گرفته، جاذبه‌ای مغناطیسی دارد. اما در پوتوسی بزرگ‌تر، شهرداری‌ای که این نمکزارها را در بر می‌گیرد، این تنها منظره‌ی سورئال نیست. «ذخیره‌گاه ملی ادواردو آواروآ» با «دره‌ی صخره‌ها»ی مجسمه‌وارش خیره‌کننده است؛ آب‌های خونین‌رنگ «لاگونا کلورادا»، یک استخر کوچک چشمه‌ی آب گرم ۲۹ درجه سانتی‌گرادی به نام «ترماس د پُلکِس»؛ و «لاگونا ورده»ی زمردین که در زیر آتشفشان پوشیده از برف «لیکانکابور» می‌درخشد. در اینجا، بیابان‌ها پر از آبفشان‌ها و میدان‌های زمین‌گرمایی بخارآلود با استخرهای نقره‌ای جوشان هستند. تورهای چندروزه‌ی جیپ مدت‌هاست که در جاده‌ها می‌تازند و مسافران را برای دیدن این مناظر بیگانه‌مانند می‌برند، در حالی که منظره‌ای بی‌واسطه از چرای ویکونیاها و پرواز فلامینگوها را ارائه می‌دهند.
اما اکنون پروژه‌های هتل‌داری جدید و زیرساخت‌های بهتر در حال دگرگون کردن منطقه هستند و آن را برای مسافرانی که به دنبال آسایش هستند جذاب‌تر کرده و به آن کمک می‌کنند تا از شهرت دیرینه‌ی خود به عنوان مقصدی صرفاً برای کوله‌پشتی‌گردان‌ها فاصله بگیرد. اپراتور محلی «هیدالگو تورز» اکنون تورهای جدید و بسیار راحتی را در پوتوسی ارائه می‌دهد، با خودروهای ۴×۴ و یک ون لوکس سفارشی با صندلی‌های به سبک کلاس تجاری، شامپاین و میان‌وعده در حین سفر و حتی یک سرویس بهداشتی مناسب—به علاوه‌ی گزینه‌ی صرف غذا بر روی یک «آپتاپی» (میز مشترک سنتی آندی) درست در وسط نمکزارها. در همین حال، «کریون تورز» یک برنامه‌ی سفر سه‌روزه از دهکده‌ی کوچک «کوکسا» تا «لاگونا ورده» با اقامت لوکس در یک کاروان نقره‌ای «ایراستریم» ارائه می‌دهد. برای ماجراجویان، «مسابقه‌ی اولترا بولیوی»، یک مسابقه‌ی پیاده‌روی ۲۲۰ کیلومتری در سراسر نمکزارها، دشت‌های بیابانی و تالاب‌های مرتفع، در سپتامبر ۲۰۲۶ بازمی‌گردد. به‌ویژه در اطراف اویونی، موجی از اقامتگاه‌های طراحی‌محور در حال بازتعریف مفهوم خوابیدن در میان زیبایی بکر بیابان هستند. «اکسپلورا» سه اقامتگاه کوهستانی مینیمالیستی را در رامادیتاس، چیتوکا و جیریرا اداره می‌کند—املاک چشمگیر و پایداری که توسط مناظر اثیری احاطه شده‌اند. در جیریرا، شهر کوچکی که به عنوان زادگاه کینوا طلایی گرانبهای بولیوی جشن گرفته می‌شود، بزرگ‌ترین افتتاحیه به لطف «کاسا گاستون» در راه است. در مارس ۲۰۲۶، این هتل-موزه‌ی ترکیبی قرار است درهای خود را در دامنه‌های آتشفشان تونوپا باز کند. این ملک که توسط هنرمند فقید گاستون اوگالده، که پدر هنر معاصر بولیوی محسوب می‌شود، طراحی شده، تکنیک‌های ساختمانی باستانی را با طراحی معاصر در ۱۰ سوئیت خود ترکیب خواهد کرد و در عین حال تجربیات غوطه‌ورکننده‌ای را ریشه در گردشگری پایدار ارائه می‌دهد. —رافائل تونون
پرینس ادوارد کانتی، کانادا
چرا به اینجا سفر کنیم: یک منطقه‌ی شراب جدیدتر با روحی قدیمی
«پرینس ادوارد کانتی»—یا PEC—در حال حاضر یک مقصد محبوب برای تعطیلات آخر هفته‌ی بسیاری از کانادایی‌ها، به‌ویژه ساکنان تورنتو و مونترال است (فاصله‌ی آن از هر دو شهر تنها چند ساعت رانندگی است). این منطقه در دهه‌ی گذشته به عنوان یک کانون برای هتل‌های بوتیک، کارخانه‌های شراب‌سازی کوچک خانوادگی و رستوران‌های سطح جهانی در حال شکوفایی بوده، اما چیزهای بیشتری در راه است. این منطقه مشتاقانه منتظر ورود هتل جدید «کلارامونت کلاب» است که دو رستوران جدید نیز خواهد داشت. در همین حال، استراحتگاه شیک کنار دریاچه «واندر د ریزورت» تجربیات خود را با تمرکز بر غذای محلی و تفریحات در فضای باز گسترش داده و یک اسپای نوردیک کنار دریاچه افتتاح کرده است. «هپی سیلینگ» شروع به ارائه‌ی کلاس‌های قایقرانی در امتداد خط ساحلی منحنی PEC کرده و «چارلی»، یک بیستروی محله‌ی پرجنب‌وجوش در کانسکان، از هم‌اکنون جمعیت را به خود جذب کرده است.
بسیاری از چیزهای جدید در شهر زیبای پیکتون متمرکز شده که در چند سال گذشته توسط هتل‌هایی مانند «د رویال» دگرگون شده است. این هتل به نوعی به یک مرکز اجتماعی تبدیل شده و مردم محلی و مسافران را به یک اندازه جذب می‌کند و رستوران‌های عالی مانند بار شراب «تیا» با رویکرد از مزرعه به میز و رستوران اسپانیایی «بوکادو» به آن پیوسته‌اند. اما از گشت‌وگذار در خارج از شهر برای کاوش در صحنه‌ی غذایی این شهرستان نترسید—PEC اکنون مکه سرآشپزهای جوان و هیجان‌انگیزی است که مکان‌های خود را با تمرکز محلی افتتاح می‌کنند. از میزهای برتر می‌توان به «دارلینگز»، «استلاز ایتری» و «لا کوندسا» اشاره کرد که همگی با هر چیزی که در مراکز توریستی بزرگ پیدا می‌کنید، رقابت می‌کنند. اگر به گردشگری شراب علاقه دارید، حتماً از تاکستان‌هایی مانند «ترینور»، «کلوسون چیس» و «هینترلند واین کمپانی» دیدن کنید. PEC ممکن است یکی از جوان‌ترین مناطق شراب کانادا باشد، اما به لطف خاک منحصربه‌فرد و آب‌وهوای خنک و تازه، شراب‌های قرمز ظریف، سفیدهای ترد و پِت‌نت‌های گازدار را در آن خواهید یافت.
وقتی صحبت از پرینس ادوارد کانتی می‌شود، سال ۲۰۲۶ زمانی است که جهان به چیزی که کانادایی‌ها سال‌هاست می‌دانند، پی خواهد برد. —کایل بیچی
جاده ۶۶، آمریکا
چرا به اینجا سفر کنیم: ۱
