انحصاری: جنگلهای کهن و رودهای فیروزهای دره کوچامو از قطعدرخت، ساخت سد و توسعه محافظت شدند
درهای وحشی در پاتاگونیا، شیلی، پس از یک تلاش شگفتانگیز جمعآوری سرمایه توسط گروههای محلی برای نسلهای آینده حفظ شده و از قطعدرخت، ساخت سد و توسعه بیقید و شرط محافظت شده است، طبق گزارشی از گاردین.
۱۳۳٬۰۰۰ هکتار (۳۲۸٬۰۰۰ جریب) از طبیعت بکر دره کوچامو بهمقدار ۶۳ میلیون دلار (۴۷ میلیون پوند) پس از یک کارزار مردمی تحت رهبری NGO Puelo Patagonia خریداری شد و سند مالکیت این سرزمینهای وحشی رسماً در تاریخ ۹ دسامبر به مؤسسه غیرانتفاعی چلی Fundación Conserva Puchegüín تحویل داده شد.
این اکوسیستم محافظتشده امروز ۳۸۳ برابر پارک مرکزی منهتن و یا ۸۰۰ برابر پارک رجنسی لندن است.
دره سرسبز و جنگلی کوچامو میزبان آبشارها، رودهای سبز زمردی، مرغمگسخوار و عقابها است. جنگلهای کهن شامل درختان آلسِرس هستند که حدود ۱٬۰۰۰ سال پیش از میلاد (چهار قرن قبل از طلوع امپراتوری رومی) رشد کردهاند.
اراضی تازهخریداری ۱۱٪ از باقیمانده جنگلهای آلسِرس در جهان را در خود دارند. این درختان به دلیل تنهٔ محکم و مقاوم در برابر آب، برای ساخت منارههای کشتی و ستونهای تلفن قطعچوب شدند.
با جمعیت کمی که تنها شامل چند کمپ خانهدار دورافتاده و اردوگاههای روستیک میشود، دره کوچامو توسط صخرههای گرانیتی به ارتفاع ۳٬۲۰۰ فوت (۹۷۰ متر) احاطه شده است که در سال ۱۹۹۷ کوهنوردان را برای اولین صعود به دیوارهای سنگی بر فراز کوه سررو تریندان ترغیب کرد.
در سال ۲۰۱۲، خانوادههای دامپرور و گاوچرانهای تنها ساکن دره، همراه با اپراتورهای گردشگری، سازمانهای غیر دولتی، کوهنوردان، کولهپشتیسواران و ماجراجویان، بهشدت نسبت به طرح هیدروالکتریکی ۴۰۰میلیونی که شامل برجهای انتقال ۱۵۰‑متری، جادههای دسترسی و تخریب کامل شیوهٔ زندگی روستایی در کنار رودخانه مانسو بود، مخالفت کردند. جوامع سپس با هم کار کردند تا از یک توسعهٔ مساکن تعطیلاتی لوکس و برنامههای آسفالتکردن جادهها در دره جلوگیری کنند.
«هدف ما تبدیل تهدیدها به فرصتها بود»، ژوزه کلارو، رئیس Puelo Patagonia گفت.
کلارو توضیح داد که چگونه یک پروژهٔ بزرگمقیاس پس از دیگری توسط Puelo Patagonia و جامعهٔ محلی که با هم کار میکردند، متوقف شد.
کارزارهای حفاظتی اهمیت کوچامو را بهعنوان یک مسیر زیستی برجسته کردند که میتواند به ۱٫۶ میلیون هکتار از اراضی حفاظتشده در شیلی و آرژانتین متصل شود. ائتلافی از سازمانهای غیردولتی داخلی و خارجی تحت نام Conserva Puchegüín سپس به جذب اهداکنندگان برای تأمین مالی استراتژیهای حفاظتی بلندمدت پرداخت.
این دره بیش از ۳ متر بارش سالانه دریافت میکند که کشاورزی صنعتی را عملاً غیرممکن میسازد. چراگاه دامها دشوار است چون شیبهای کوه تقریباً عمودی هستند.
بهجز چند نقاشیغاری که به مردم بومی امروز آرژانتین که در امتداد رودخانهها مهاجرت کردند نسبت داده میشود، این گوشهٔ شمالی پاتاگونیا نشانههای کمی از سکونت طولانیمدت انسان دارد.
این جنگلهای هرگز قطعنشده و رودهای فیروزهای آزاد، بهشت زیستشناسان میدانی هستند. این نواحی پر از سرخشکهای بهاندازهٔ چترهای ساحلی است. رشد بامبو بومی زیرزمینی، حتی با چاقوی بزرگ نیز عبور از این جنگل بارانی معتدل را تقریباً غیرممکن میسازد.
زیرپوش گیاهی متراکم مانع از مهاجرت بسیاری از پستاندارهای بزرگ در این دره میشود. گونهٔ بومی گوزن بهنام پودو بهطوری سازگار شدهاند که بهندرت بلندی بیش از ۴۰ سانتیمتر دارند.
«فکر میکنید این درختان قطع شوند یا دره آب بگیرد. این واقعا ترسناک است»، الکس تیلور، مدیر عامل Cox Enterprises، گفت؛ او اولین بار در اوایل سال ۲۰۲۵ توسط همکارش، ماهیگیر پرندهای یوان شونارد، بنیانگذار شرکت لباس پاتاگونیا، با کوچامو آشنا شد.
تیلور به آتلانتا بازگشت و ایدهای برای بنیاد جیمز ام کوکس برای حمایت از حفاظت از دره مطرح کرد. سایر هیئتگذاران موافقت کردند و یک اهدای ۲۰ میلیون دلاری تصویب کردند.
«تقریباً مثل مرکز روحانی جهان از دیدگاه تنوع زیستی جنگلهاست»، تیلور افزود. «نمیتوانم جایی را تصور کنم که از اینچنان بکرتر باشد».
موفقیت کارزار جمعآوری سرمایه برای خرید زمین، آغاز پروژهای است که احتمالاً در طول دههها به حفظ سبک زندگی ساکنین خانهدار و تنوع زیستی غنی دره خواهد پرداخت.
«چگونه میتوانیم اطمینان حاصل کنیم که زندگی و شیوههای سنتی که بیش از یک قرن ادامه داشتهاند، مختل نشوند؟» الکس پری، مدیر کل لاتین آمریکا شرکت پاتاگونیا گفت؛ این شرکت بیش از یک دهه است که گروههای حفاظتی محلی در دره کوچامو را تأمین مالی میکند و در سال ۲۰۲۴ بهوسیلهٔ صاحب غیرانتفاعی شرکت، Holdfast Collective، ۴ میلیون دلار اهدا کرده است.
«چگونه میتوانیم این مدل را بهگونهای ایجاد کنیم که قابل تکثیر، گسترشپذیر باشد و برای نسل بعدی جذاب باشد؟»
در حالی که احتمالاً ۱۳۳٬۰۰۰ هکتار در آینده به سامانهٔ پارکهای ملی شیلی اهداء میشوند، قوانین زیستمحیطی تازه تصویبشده در شیلی سیستمی ایجاد کردهاند که حفاظت دائمی مناطق مشخصشده را تضمین میکند حتی زمانی که زمین در مالکیت خصوصی باقی بماند.
همانطور که محبوبیت دره در میان کوهنوردان، کوهنوردان و سوارکاران اسبسوار افزایش مییابد، حد حداکثری ۱۵٬۰۰۰ بازدیدکننده در سال تعیین شده است. حالا رزرو لازمی است و یک برنامهٔ جامع مسیرهای پیادهروی، اردوگاههای پایه و اصطبلهای اسب در حال توسعه است که مشارکت مستقیم جوامع محلی را در بر میگیرد.
«زیبایی پروژه پُچِگوین این است که با یک سرمایهگذاری ثابت همراه است»، آن دین، رئیس بنیاد فریجا که به تأمین مالی خرید زمین در دره کمک کرده و حامیان دیگری از جمله بنیاد ویس را جذب کرده است، گفت. «کوچامو روز بهروز محبوبتر میشود، بنابراین داشتن بودجهٔ عملیاتی برای حمایت از آن بسیار مهم است».
با استفاده از دوربینهای شکارچی و بههمکاری با ساکنان، یک بررسی از حیاتوحش منطقه آغاز شده است. یک گلهٔ کوچک از نماد ملی شیلی، آهوی خطرناک همول، اخیراً کشف شده است.
هیچ جادهای از طریق دره عبور نمیکند و برق بهصورت خانه به خانه از طریق انرژی خورشیدی یا بادی تولید میشود. خانهها اغلب کلبههای سادهای بر روی سواحل رودخانه هستند که به قایقهای موتوری کوچک اجازه میدهد در راستای رودخانه پوئلو بالا و پایین عبور کنند. اسبهای باری هنوز بیشتر غذا و لوازم را حمل میکنند.
پروژهٔ حفاظت کوچامو از تلاشهای برجسته حفاظتی کریس و داگ تامپکینز الهام گرفت؛ این دو پس از رها کردن نقشهای رهبری موفق خود در شرکتهای لباس پاتاگونیا و اسپریت، به یک کلبهٔ دورافتاده در پاتاگونیا رفتند و ۲۵ سال و ۳۰۰ میلیون دلار را به ایجاد پارکهای ملی در شیلی و آرژانتین اختصاص دادند.
با خرید گستردهای از زمین و سپس مذاکرات با دولت شیلی برای گسترش پارکهای موجود، گروه حفاظتی تامپکینز — که اکنون به نام Rewilding Chile شناخته میشود — به حفاظت از بیش از ۵٫۷ میلیون هکتار اراضی وحشی کمک کرد.
مسیر تبدیل شدن به یک پارک ممکن است در کوچامو متفاوت باشد. بودجهٔ محدود اختصاص یافته به پارکهای ملی در شیلی — که با مرگ پنج کوهنورد در پارک ملی تورس دل پین تأکید شد — بسیاری از حامیان حفاظت را بر آن داشته است تا به ایجاد پارکهای خصوصی بپردازند که ترکیبی از حفاظت و عملیات تجاری کماثر مانند مزرعههای خانوادگی یا کارخانهٔ آبجوسازی خورشیدی است.
برنامههای کوچامو این است که حداقل ۸۰٪ از آن را بهصورت وضعیت حفاظت ملی پارک تعیین کنند، در حالی که ۲۰٪ باقیمانده تحت پوشش چندمنظوره قرار میگیرد تا ساکنان محلی بتوانند از طریق گردشگری و فعالیتهای سنتی مثل مزرعههای خانوادگی و گاوچههای کوچک درآمد کسب کنند.
در یک پیادهروی اخیر در کوچامو، ارتباط بین حفاظت و جامعه بهوضوح مشهود بود.
گاوچران چیلایی که اسبی پر از میوهها، سبزیجات و کنسروها حمل میکرد، برای مطرح کردن خبری توقف کرد. اسب او باردار بود. رکس، سگ همسایه، به دارو نیاز داشت. پل دورافتادهای که بهدلیل سیلها از بین رفته بود، تقریباً دوباره ساخته شد.
در حین مکث و گفتگو در جنگل خنک سرخشکها، گاوچران با شور و شوق در مورد گردشگران آلمانی که آنشب او را به سمت پایین کوه هدایت میکرد، صحبت کرد؛ مسیری که پدرش در ساختن آن دست داشته و بچههای او شاید روزی از آن استفاده کنند و حفظ نمایند.
