۱۳ جاذبهٔ گردشگری در اروپا که خطرشان بیشتر از آنچه مردم درک می‌کنند است

ریکِل ترومن

۱۳. بن نوِیس، اسکاتلند، بریتانیا

قلهٔ خطرناک‌ترین کوه در جزایر بریتانیایی، بن نوِیس (در تصویر بالا) شکلی مملو از ابهت در ارتفاعات اسکاتلند است که بالاترین نقطه برای کوهنوردی علاقه‌مندان به طبیعت در بریتانیا محسوب می‌شود. چشم‌اندازهای این غول ۴٬۴۱۳ فوت (۱٬۳۴۵ متر) شگفت‌انگیز است و این یکی از دلایلی است که سالانه تا ۱۵۰٬۰۰۰ نفر سعی در صعود به بن نوِیس می‌کنند.

همه موفق نمی‌شوند؛ تصادفات فراوانی رخ می‌دهد — به‌طور متوسط ۲۰ حادثه مهم در سال و حدود سه جان‌باختن هر سال. اسنابد، گم شدن در هوای نامساعد یا سقوط، از خطرات رایج‌اند؛ همان‌طور که صعود به صورت شمالی مشهور و اغلب یخبندان خطرناک است.

مسیر کوهستانی که به‌خوبی علامت‌گذاری شده گزینهٔ «آسان‌تر» است، اما آمادگی ضروریست. نه تنها زمین مشکل‌ساز است؛ این قلهٔ گرانیتی به تغییرات ناگهانی هوا حساس است. روزی که شاید به‌نظر می‌رسید برای صعود ایده‌آل است، به‌سرعت می‌تواند در ارتفاعات بالاتر تغییر کند؛ شیب‌های بالایی و قله اغلب سرد، خیس، بادی و پوشیده از برف می‌باشند.

هر ساله افراد بیشتری به شیب‌های این کوه جذب می‌شوند که منجر به افزایش عملیات نجات می‌شود. تیم نجات لوکابر، که هماهنگ‌کنندهٔ عملیات نجات در بن نوِیس است، شاهد افزایش درخواست‌های اضطراری بوده و بین ۸۰ تا ۱۰۰ عملیات نجات در سال انجام می‌دهد. نه تنها کوهنوردان که گرفتار می‌شوند؛ نجات‌دهندگان همچنین برای کمک به قایقران‌های گم‌شده یا گیر افتاده در دره‌های دوردست کوه فراخوانده می‌شوند.

۱۲. خلیج مونت سنت‑میشل، فرانسه

مونت سنت میشل در نرماند یکی از پرطرفدارترین جاذبه‌های گردشگری فرانسه است — مردم به‌صورت انبوه برای بازدید از صومعهٔ سنگی زیبا که در بالای صخره‌ای مستقر است — یک سایت میراث جهانی یونسکو — می‌آیند و خود را در کوچه‌های باریک و پله‌های باریک این مکان گم می‌کنند.

یک پل چوبی برای جایگزینی جاده‌ای که جزیره را به سرزمین اصلی متصل می‌کرد، ساخته شد و اکنون مونت سنت میشل همان‌گونه که پیشین بود دیده می‌شود: احاطه‌شده توسط آب در زمان فراوانی جزر و مدهای مشهور قدرت‌مند خلیج مونت سنت میشل.

علاوه بر قلعهٔ قرون وسطایی مسحورکننده‌اش، این خلیج زیبا خانهٔ قوی‌ترین و بالاترین جزر و مدهای اروپا است. در هنگام جزرهای اوج، دریا می‌تواند تا نه مایل (۱۵ کلم) از ساحل عقب‌نشینی کند و سپس به‌سرعتی شگفت‌انگیز بالا آید. این پدیدهٔ طبیعی جزر و مد دو بار در روز در زمان جزر و مد بهاری رخ می‌دهد و می‌تواند «موج‌ جزر» به‌وجود آورد — موجی بزرگ که به‌دلیل تنگی کانال‌های عبوری جزر شکل می‌گیرد.

گرداب‌ها نیز در این خلیج خطرناک رایج‌اند. از دور، جزر و مدهای خلیج شگفت‌انگیز به‌نظر می‌رسند، اما برای کسی که ناگهان روی شن‌های متحرک گرفتار شود، خطرناکند. قدم زدن بدون راهنمایی در هر زمان توصیه نمی‌شود.

۱۱. بولتون استرید، انگلستان، بریتانیا

یک جویبار پرصدا که در میان جنگل‌های باستانی پر از نور خورشید می‌رقصد، همراهی اصیل برای پیاده‌روی در روستاییان انگلیسی است و فضای اباسی بولتون بیش از آن را فراهم می‌کند. مسیرهای پیاده‌روی پیروان را به جنگل‌های استرید می‌برد، یکی از بزرگ‌ترین بقایای درختان بلوط سسیِل در دشت‌های یورک‌شایر، و به سمت مسیر بولتون استرید، جایی که آب‌های آن از میان سنگ‌های پوشیده از خزه سرازیر می‌شود.

اما، علیرغم زیبایی خیره‌کننده‌اش، بولتون استرید به‌ظاهر بی‌خطر نیست…

در حقیقت استرید یک جویبار نیست، بلکه بخشی از رودخانهٔ وارف است که در این مقطع به‌وسیله یک کانال باریک هدایت می‌شود. با جریان‌های بسیار سریع و عمیق، جریانات زیرسطحی قوی و دماهای سرد، هر کس که از این آب‌های فوم‌آمیز از سنگ‌های لغزش‌دار به‌درون بیفتد، در خطر است.

دلیل خوبی وجود دارد که به این نقطه لقب «جویبار کشندهٔ انگلستان» داده شده است، پس از وقوع غرقیان متعدد، از جمله ناپدید شدن تراژیک یک زوج که در عروسی خود در سال ۱۹۹۸ در حال قدم زدن بودند و بعداً در فاصله‌ای پایین‌دست از این مسیر خطرناک پیدا شدند.

۱۰. بی‌رایلینگ گپ و هفت خواهر، انگلستان، بریتانیا

یک نمای خیره‌کننده در سواحل بریتانیا، صخره‌های آهکی سفیدی استخوانی هفت خواهر در نزدیکی ایست‑بورن، یکی از طولانی‌ترین سواحل بکر جنوبی است. این مناظر تحت حفاظت نشنال تراست قرار دارد و پر از فعالیت است. مردم برای نگاهی به سواحل به بی‌رایلینگ گپ می‌آیند؛ کوهنوردان به سمت شانه‌های جنوبی داندز می‌جهند و دام‌های چرایند روی این سرزمین‌های آهکی.

۹. Cinque Terre، ایتالیا

با روستاهای رنگ‌پستلی که بر صخره‌ها بالای دریاچهٔ عمیق و آبی و کوه‌های شیب‌دار که توسط مسیرهای پیاده‌روی به‌هم‌پیوستند، Cinque Terre یکی از زیباترین و پرطرفدارترین نوارهای ساحلی اروپا است. به‌طبع، این پنج روستای کوچک در سواحل لیگوری به‌موقعی به‌عنوان نقطهٔ داغ توریسم شناخته شده‌اند و مسیرهای کهن، که توسط کارگران برای اتصال روستاها به تاکستان‌های شیب‌دار ساخته شده‌اند، خطرناک شده‌اند.

تقریباً ۲٫۵ میلیون گردشگر در هر سال به این شهرک‌های ساحلی کوچک می‌آیند تا در مسیرهای مشهور ساحلی پیاده‌روی کنند.

علاوه بر شلوغی و سرگیجهٔ گردشگرانی که به‌دلیل حواس‌پرتی بر روی مسیرهای ناهموار پای خود را می‌لغزند، این مسیرها خطرات دیگری نیز دارند؛ زیرا مستعد رانش‌زمین و سقوط سنگ هستند و ممکن است تحت تأثیر امواج نیز قرار بگیرند. یکی از مسیرها، معروف به «وای‌آ دل‌اموره» یا «جادهٔ عاشقان»، که بین مانارولا و ریوماجور دو می‌چرخد، در سال ۲۰۱۲ دچار رانش‌زمین بزرگ شد و به مدت ۱۲ سال بسته ماند تا در ژوئیهٔ ۲۰۲۴ دوباره بازگشایی شود.

به‌عنوان بخشی از اقدامات کنترل توریسم در این منطقه، برای برخی مسیرها لازم است زمان‌بندی بازدیدها پیش از ورود رزرو شود و برای گردشگرانی که با زپلین یا سندل در مسیر حرکت می‌کنند جریمه‌ای اعمال می‌شود.

۸. ال‌کامی‌نیتو دل ری، اسپانیا

ال‌کامی‌نیتو دل ری (مسیر کوچکی که به «راه پادشاه» ترجمه می‌شود) یک مسیر پرارتفاع و اضطراب‌آور است که به صخره‌های بالای درهٔ ال‌چورو در استان مالاگا می‌چسبد. ساخت این مسیر، که از تخته‌پایه‌های بتنی به‌صورت پایه‌های نصب‌شده بر روی صخره‌ها تشکیل شده است، در سال ۱۹۰۱ آغاز شد تا کارگران ایستگاه برق‌اژ هیدروالکتریکی ال‌چوروی دسترسی به سد ال‌گایتانژو داشته باشند.

علاوه بر راه‌پیمایی باریک در سمت لبهٔ صخره، یک پل معلق پیاده‌رو در طول دره کشیده شده است که بالای رودخانهٔ گوادالورسه، حدود ۳۲۸ فوت (۱۰۰ متر) بالا می‌رود.

پس از این که دیگر در استفادهٔ رسمی کارگران نبود، عبور خطرناک، که به «پلی‌راهِ مرگ» معروف شده بود، به‌محط جذابیت برای ماجراجویان تبدیل شد؛ به‌طوری که چندین نفر هنگام عبور از این مسیر باریک و پایه‌ای، به‌مرگ افتادند. این مسیر در حالت تخریب جدی به‌گونه‌ای رسیده بود که در سال ۲۰۰۰ پس از وقوع پنج کشته در یک سال، بسته شد.

متأسفانه، مرگ‌ها ادامه یافت؛ چهار نفری که به‌غیر قانونی به مسیر دست یافتند، نیز به‌مرگ افتادند. پس از سال‌ها بازسازی گسترده، یک مسیر جدید و ایمن در سال ۲۰۱۵ باز شد — هرچند که هنوز هم برای زانوهای بازدیدکنندگان دردناک است.

۷. GR20، کورسیکا

GR20 یک مسیر طولانی‌پیمایشی محترم است که به‌صورت ۱۱۲ مایل (۱۸۰ کلم) به‌صورت قطر‌دار از درون کوهستانی پر از صخره‌های جزیرهٔ کورسیکا می‌پراکند، از کالنزانای شمالی تا کونکا در جنوب کشیده می‌شود. اگرچه زیبایی خیره‌کننده‌ای دارد، اما به‌عنوان سخت‌ترین مسیر پیاده‌روی در اروپا شناخته می‌شود — اما این امر برای کوهنوردان علاقه‌مند به هیجان جذابیت بیشتری ایجاد می‌کند.

به‌علاوه بر مناظر گسترده‌ای از قله‌های گرانیتی، جنگل‌ها و خط ساحلی، نکات برجسته در مسیر شامل عبور از پل تعلیق اسپارماتا، دریاچه‌های یخی و فتح قلهٔ مونته سینتو — بلندترین نقطهٔ جزیره با ارتفاع ۸٬۸۷۸ فوت (۲٬۷۰۶ متر) — می‌شود.

با وجود تمام زیبایی‌اش، این مسیر به‌دلیل سختی‌اش شهرت دارد. طی ۱۴ تا ۱۶ روز، کوهنوردان در معرض خطرات گرمازدگی و خستگی در طول عبور از زمین‌های سنگی، خشن و اغلب لغزنده قرار می‌گیرند؛ با صعودهای تند، رِه‌های بلند و شیب‌های سرازیر.

هوای مسیر می‌تواند به‌سرعت تغییر کند؛ این مسیر تنها در پایان ماه مه برای کسانی که تجهیزات ویژهٔ کوهنوردی ندارند قابل دسترس می‌شود. حتی سخت‌ترین کوهنوردان نیز در این مسیر با خطراتی چون رانش‌زمین و شرایط آب‌وهوای شدید مواجه می‌شوند که منجر به کشته شدن می‌شود.

۶. کوه‌های تاترا، اسلواکی

جزئی از کوه‌های کارپات، کوه‌های تاترا در مرز اسلواکی و لهستان گسترده‌اند. با قله‌های نقره‌ای، دریاچه‌های یخی، جنگل‌های انبوه و دره‌های پر از گل‌های وحشی، این منطقه بخش خیره‌کننده‌ای از اروپا است که کمتر به آن سفر می‌شود.

تاترا یک ذخیره‌گاه زیست‌محیطی یونسکو است و خانهٔ برخی از نادرترین موجودات اروپا از جمله سگ خرس، شاکوی تاترا و خرس قهوه‌ای اروپایی می‌باشد.

کوه‌های تاترا پایین اسلواکی بخشی از این طبیعت دست‌نخورده هستند و حدود ۱۳۰ خرس در این مناطق زندگی می‌کنند؛ در حالی که در کل اسلواکی بیش از ۱٬۵۰۰ خرس وجود دارد. این امر با خطرات همراه است. اگرچه حملات خرس‌ها به‌ندرت رخ می‌دهد، اما در سال‌های اخیر تعدادی مشاهده شده است؛ از جمله اولین حمله کشنده در بیش از ۱۰۰ سال در سال ۲۰۲۱.

در مارس ۲۰۲۴، زنی توسط خرس تعقیب شد و در نهایت یافت شد که مرده است — احتمالاً پس از فرار از خرس به یک درهٔ تند افتاده است. همچنین خرس دیگری پنج نفر را در روستای نزدیک لیپتوسکی میکلوس حمله کرد.

۵. ایگر، سوئیس

بالای قله‌های ناهموار، یخچال‌های پرندیده و دره‌های سبز منطقهٔ یونگفراوی سوئیس، ایگر — همراه با همسایگان بزرگش مونک و یونگفراو — یکی از بلندترین و پر بازدیدترین کوه‌های سوئیس است. مردم برای پیاده‌روی، اسکی، صعود و تماشا‌گری از این مناظر روح‌انگیز می‌آیند.

اما برخی می‌خواهند کمی به‌نزدیکتر به دیوار شمالی خیره‌کنندهٔ ایگر برسند که به‌طور مشهور خطرناک است.

این دیوار، که به‌عنوان بزرگ‌ترین دیوار سنگی شمالی در آلپ شناخته می‌شود، به‌واسطهٔ محلیان «مرْد‌واند» یا «دیوار خون‌آلود» نامیده می‌شود. دیوار شمالی ایگر که تقارن عمودی دارد، بارتفاع تقریباً ۶٬۰۰۰ فوت (۱٬۸۲۹ متر) به‌عنوان بزرگ‌ترین دیوار سنگی شمالی در آلپ شناخته می‌شود. این دیوار هراس‌انگیز از سال ۱۹۳۵ که اولین تلاش‌ها برای صعود آغاز شد، تعداد زیادی جان را گرفته است.

اولین اکتشاف منجر به مرگ شش کوهنورد شد، و دو نفر از چهار نفر دیگر که پس از آن به‌سرعت کشته شدند. تا به امروز بیش از ۶۰ نفر بر روی این دیوار جان خود را از دست داده‌اند. چون این غول سیاه در سایهٔ دائم است، همواره پوشیده از یخ است و کوهنوردان علاوه بر سنگ‌های شل و خطرناک، با خطرات رانش سنگ و به‌خصوص اسلایدهای برفی مواجه هستند.

۴. وزویوس، ایتالیا

به‌احتمال زیاد مشهورترین آتش‌فشان جهان، وزویوس است که قرن‌ها باعث ترس و حیرت انسان‌ها شده است. این آتش‌فشان فعال که بالای خلیج ناپل، پرجمعیت، می‌درخشد، به‌دلیل فوران مرگبار خود در سال ۷۹ میلادی که شهرهای رومی پمپئی و هرکولانیوم را نابود کرد، شناخته می‌شود.

آخرین بار که این آتش‌فشان فوران کرد، در سال ۱۹۴۴ بود؛ فورانی قدرتمند که دهانهٔ یائبی، بوی گوگردی، در قله به‌وجود آورد که اکنون می‌توان از طریق مسیر «گران کونو» به داخل آن نگاه کرد.

مانند بسیاری از جاذبه‌های خطرناک جهان، مردم به سوی دامنه‌های وزویوس جذب می‌شوند، ترکیبی از زیبایی و خطر. نزدیک شدن بیش از حد به دهانه منجر به حوادثی شده است؛ از جمله یک گردشگر آمریکایی که هنگام گرفتن عکس سلفی به داخل دهانه افتاد، ولی تهدید دیگر یک فوران یا گازهای سمی است که نگرانی اصلی است.

هنگامی که فوران می‌کند، فاجعه‌ای سرنوشت‌ساز خواهد بود: وزویوس یک آتشفشان ترکیبی یا استراتوفولن است که فوران‌های انفجاری و جریان‌های پیروتوزیستیک دارد. نه تنها وزویوس بلکه منطقه نیز تحت خطر فعالیت آتشفشانی قرار دارد؛ خلیج و اطراف آن بر روی سیستم آتشفشانی به‌نام «زمین‌های فِلگرام» یا «کامی فِلگره» ایستاده‌اند که علائم نگرانی‌انگیزی از فعالیت نشان می‌دهد.

۳. ترولتونگا، نروژ

تصور کنید که ترول‌ها و غول‌ها میان مناظری دراماتیک و اثیری از شهرستان وستلند در نروژ که خانهٔ مشهور ترولتونگا است، قدم می‌زنند؛ این شکل سنگی شبیه زبان که بالای دریاچهٔ رینگل‌دالسواتنت قرار دارد. این صخرهٔ منزوی تنها با یک صعود شیب‌دار و طولانی قابل دسترسی است — حضور یک راهنما در خارج از ماه‌های تابستان الزامی است — و گرفتن عکس از لبهٔ تیرهٔ آن هدف نهایی اکثر افرادی است که این پیاده‌روی را تکمیل می‌کنند.

اما دیگر یک گنج مخفی نیست؛ تعداد بازدیدکنندگان سالانه از کمتر از هزار نفر به بیش از ۸۰٬۰۰۰ کوهنورد افزایش یافته است.

کفی‌های مناسب پیاده‌روی و لباس‌های سازگار با آب‌وهوا برای هر کسی که می‌خواهد مسیر را تکمیل کند و ترولتونگا را از نزدیک ببیند، ضروری است؛ حتی در ژوئن نیز ممکن است در ارتفاعات بخش‌های برفی وجود داشته باشد. برخی نقاط شیب‌دار وجود دارند که نیاز به عبور از صخره‌های سخت دارند، اما مناظر طول مسیر و در قله فراوان و شفافی دارند.

در زمان‌های شلوغ سال و روز، کوهنوردان ممکن است بیش از یک ساعت برای گرفتن عکس اصلی از ایستادن (یا نشستن) بر لبه صخره منتظر بمانند. اگرچه اکثر افراد از خطرات آگاهی دارند، بادها می‌توانند به‌سرعت در این لبهٔ صخره‌دار وز وز کنند و سقوط ممکن است هرچه هوا باشد رخ دهد. به‌طور تراژیک، یک بازدیدکننده در سال ۲۰۱۵ هنگام ایستادن برای عکاسی تعادل خود را از دست داد و به‌مرگ سقوط کرد.

۲. ساحل رینیس‌فجارا، ایسلند

یکی دیگر از مناظر فراسوی سرزمین‌های شمالی اروپا، ساحل مشهوری ایسلند به نام رینیس‌فجارا است که زیبایی مخوف و جذاب خود را به بازدیدکنندگان ارائه می‌دهد. علاوه بر شن‌های کاملاً سیاه، ستون‌های بازالت شش‌ضلعی کامل، سنگ‌ریزه‌های نرم و سنگ‌های دندانه‌دار که موج‌ها به‌صورت ناهموار آن‌ها را نورد می‌کنند، در این نقطهٔ زیبایی در سواحل محافظت‌نشدهٔ جنوب ایسلند، که شمال اتمسفر اطراف‌اش می‌کوبد، موجود است.

مردم برای لذت بردن از مناظر دریایی و تماشای پرندگان دریایی از جمله پفین‌ها، فولمرها و کالدیس‌های که در ستون‌ها و صخره‌های بی‌قابلمه این ساحل توزیع می‌شوند می‌آیند.

با این زیبایی خطرات فراوانی نیز همراه است. بسیاری از غرق شدن‌ها به‌دلیل امواج «اسنیکر» اتفاق افتاده‌اند؛ امواج قدرتمندی که می‌توانند به‌صورت ناگهانی در میان موج‌های کوچک‌تر ظاهر شوند. افزودن این به دمای سرد و جریان‌های قوی دریا، ورود به آب را به‌شدت ناامیدانه می‌کند.

همچنین برگرداندن پشت به سمت امواج برای گرفتن سلفی خطرناک است. تابلوهای هشداردهنده به‌تماس‌کنندگان سواحل توصیه می‌کنند حداقل ۱۰۰ فوت (۳۰ متر) از خط ساحلی فاصله بگذارند. همین امر برای صخره‌ها نیز صادق است؛ سقوط سنگ یا لغزش سنگ‌های بزرگ رایج است. یک سیستم زون‌بندی با نورهای رنگی در ساحل وجود دارد که زمان‌ها و مناطق ممنوع را نشان می‌دهد؛ زیرا عملیات نجات در این زمینه‌ها خطر بسیار بالایی دارد.

۱. صخره‌های موهر، ایرلند

زیبایی وحشی اما اغلب کشنده، صخره‌های موهر در رتبهٔ اول ما قرار دارد. دارای دیوارهای عمودی و ضربه‌پذیر، این‌ها در میان بلندترین صخره‌های دریا جهان قرار دارند. ارتفاع حداکثری آنها ۷۰۲ فوت (۲۱۴ متر) است و به طول پنج مایل (۸ کلم) کشیده شده‌اند؛ آنها مناظری ناگهانی از برجستگی‌های سنگی‌خورده، خلیج گالوی و جزایر آران را ارائه می‌دهند.

این منطقه همچنین به‌عنوان «منطقه حفاظت ویژه» (SPA) برای پرندگان شناخته شده و سکو جنوبی این صخره‌ها یکی از بهترین مکان‌ها برای مشاهده کلکسیون پفین‌های جزیرهٔ گات است.

این نقطهٔ زیبای عمودی بر سواحل خشن کلار غربی – و یکی از ایستگاه‌های کلیدی در مسیر مشهور «کوه‌پیمایی وحشی اطلس» ایرلند – همچنین یک مکان حوادث است. از سال‌های ۱۹۹۰ بیش از ۶۰ کشته ثبت شده‌اند. در سال ۲۰۱۹، دانشجویی پس از اینکه در حین گرفتن چند عکس سلفی در لبهٔ صخره سقوط کرد، کشته شد و زنی در سال ۲۰۲۴ پس از سقوط جان خود را از دست داد.

علاوه بر خطر بالا رفتن، صخره‌ها ناپایدار هستند و سقوط سنگ‌ها تهدید دائمی است.