جزایر آتش و یخ در ابرهای مه‌آلود

ابرهای کم‌ارتفاع با زمین آتشفشانی جزایر Candlemas و Vindication در جنوب اقیانوس اطلس دوردست در هم‌پیچیده‌اند.

سازمان رصد زمین ناسا

مشاهدهٔ تصاویر بیشتر روز:

در ۲ فوریهٔ ۱۷۷۵، در طول سفر دوم جیمز کوک به اقیانوس آرام، کاپیتان این مسافر دو جزیره آتش‌فشانی خشن را در اقیانوس اطلس جنوبی کشف کرد. او جزیره بزرگ‌تر را به نام جشن مسیحی Candlemas، که روز کشف آن بود، نام‌گذاری کرد. جزیرهٔ کوچکتر بعداً با نام Vindication شناخته شد، پس از اینکه یک سفر ۱۹۳۰ گزارش اولیه کوک مبنی بر وجود دو جزیره نزدیک به هم را تأیید کرد، هرچند پیش از آن مورد تردید بود.

این جزایر کوچک جزئی از جزایر ساندویچ جنوبی هستند — زنجیره‌ای که به‌گونه‌ای دور است که برای رسیدن به آن‌ها از قارهٔ آمریکا جنوبی یا قطب جنوب باید بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر (۱۰۰۰ مایل) دریا پیمود. این منطقه به‌هم اندازهٔ دوردست، ابری نیز می‌باشد. این تصویر که با حسگر OLI‑۲ (دستگاه تصویربرداری زمینی عملیاتی‑۲) بر روی ماهوارهٔ Landsat ۹ در تاریخ ۱۸ نوامبر ۲۰۲۲ گرفته شده است، به‌عنوان یکی از واضح‌ترین تصاویری که در دههٔ گذشته توسط هر ماهوارهٔ Landsat به‌دست آمده است، شناخته می‌شود. جزایر Candlemas و Vindication که در کنار یکدیگر قرار دارند، در میان آب‌های یخی دیده می‌شوند و پایه‌های آتش‌فشانی آن‌ها به‌ویژه به‌دلیل برف، یخ و اقیانوس اطلس جنوبی که اضطراب‌آمیز است، فرسوده شده‌اند.

جزیرهٔ Candlemas شکل عجیب‌تری دارد؛ ابتدا به‌عنوان دو جزیره جداگانه شکل گرفت که برآورد می‌شود چند صد سال پیش به‌هم پیوسته‌اند. بخش بزرگ‌تر، در جنوب‑شرق، قدیمی‌تر است و شامل آتشفشانی استراتوفولکانی فرسوده‌ای است که توسط یخ‌های یخی پوشیده شده. بخش شمال‑غربی جزیره شامل جریان‌های لاوا است که از هیزهای سنگی مانند Lucifer Hill منتشر می‌شوند. گزارش‌های ۱۸۲۳ و ۱۹۱۱، ابرهای قهوه‌ای تیره و بخارهای سفید را که از این گنبد آتش‌فشانی فوران می‌کردند، توصیف کردند؛ در حالی که گزارش‌های پراکندهٔ قرن بیستم نشان‌دهنده فعالیت‌های آتش‌فشانی دیگری بودند.

جزیرهٔ Vindication نیز از طریق آتش‌فشانی شکل گرفته است، هرچند گزارش‌های فعلی از فعالیت‌های اخیر در آن وجود ندارد. در عوض، به‌نظر می‌رسد فرسایش نیروی اصلی شکل‌دهی به این جزیره در زمان‌های معاصر باشد. زمین‌شناسان اشاره می‌کنند که این جزیره توسط محیط دریایی «به‌طرز چشمگیری» کوچک‌ شده و با صخره‌های بلند احاطه شده است.

جزایر ساندویچ جنوبی شامل یک رشته از یازده قلهٔ آتش‌فشانی کوچک هستند که در نقطه‌ای تشکیل می‌شوند که صفحهٔ آمریکای جنوبی زیر صفحهٔ کوچک ساندویچ جنوبی فرو می‌رود. اگرچه فعالیت‌های جوی می‌توانند دید واضح از این جزایر را محدود کنند، الگوهای آب‌وهوایی این ناحیه می‌توانند نمایش‌های خود را برای ماهواره‌ها نشان دهند. هنگامی که شرایط مناسب باشد، قله‌هایی که از اقیانوس بیرون می‌زنند، می‌توانند بادهای عبوری را مختل کرده و نوارهای اثرگذار از ابرهای موجی ایجاد کنند.

تصویر سازمان رصد زمین ناسا توسط وان‌می لیانگ، با استفاده از داده‌های Landsat از سرویس ژئولوژیکی ایالات متحده. عکس توسط Povl Abrahamsen تحت مجوز CC BY‑NC ۲.۰ استفاده شده است. داستان توسط Lindsey Doermann.

مراجع و منابع

• صفحهٔ اصلی کمیته اسامی قطبی. دسترسی در ۴ دسامبر ۲۰۲۵.
• بیکر، P.E. (۱۹۷۸) جزایر ساندویچ جنوبی: III. پتروژی سنگ‌های آتش‌فشانی. گزارش‌های علمی بررسی قطبی بریتانیا: شمارهٔ ۹۳.
• برنامهٔ جهانی آتشفشان‌شناسی – جزیرهٔ Candlemas. دسترسی در ۴ دسامبر ۲۰۲۵.
• سازمان رصد زمین ناسا (۲۰۲۰، ۲۷ فوریه) ابرهای موجی محاصره‌شده. دسترسی در ۴ دسامبر ۲۰۲۵.
• سرشماری اقیانوس (۲۰۲۵، ۲۵ فوریه) آتش و یخ: چرا آب‌های قطبی اطراف جزایر ساندویچ جنوبی را کشف کنیم؟ دسترسی در ۴ دسامبر ۲۰۲۵.

دانلودها

۱۸ نوامبر ۲۰۲۲

JPEG (۸۸۳٫۰۲ کیلوبایت)