یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که با گرم‌تر شدن اقلیم، تعداد پیکاهای جوان آمریکایی در رشته‌کوه‌های راکی به‌صورت قابل‌توجهی کاهش یافته است.
پیکاهای آمریکایی لاگومورف‌های کوچکی هستند که در مناطق کوهستانی سکونت دارند و ظاهری ترکیبی از خویشاوندان خرگوشی و جونده‌هایی نظیر خوکچه‌نزدیق یا همستر دارند.
آنها در سراسر رشته‌کوه‌های راکی در ایالات متحده و جنوب کانادا، تا ارتفاعاتی بالای ۴۰۰۰ متر، به‌طور فراوان یافت می‌شوند. پیکاها به‌ویژه در سکونتگاه‌های سنگی خراب به‌نام تالوس تخصص دارند و در وضعیت تهدید انقراض قرار ندارند.
اما تحقیق جدیدی که در نشریهٔ پژوهش‌های قطبی، جنوب‌قطبی و کوهستانی منتشر شده است، نشان می‌دهد که ممکن است آنها دچار مشکل شوند. کریس ری، بوم‌شناس دانشگاه کلرادو بولدر، داده‌های گیراندازی از دههٔ ۱۹۸۰ را در مکانی در حاشیهٔ پارک ملی کوه‌های راکی در کلرادو با آماری از دههٔ ۲۰۲۰ مقایسه کرد و دریافت که نسبت پیکاهای جوانی که به دام افتاده‌اند، در این مدت نصف شده است.
این نشان می‌دهد که یا پیکاهای جوان کمتر می‌شوند یا برای جایگزینی نسل‌های قدیمی، به‌طور کافی به‌سوی زیستگاه‌های جدید مهاجرت نمی‌نمایند.
- جان‌وحش کنجکاوی که به‌مدت ۴۰٬۰۰۰ سال در انزوا زندگی می‌کرد، در کوه‌های راکی کشف شد
- «من چهار روز به‌دنبال یک پلنگ در موزامبیک گشتیم. این امر من را به‌جایی ترسناک هدایت کرد.»
پس چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟ کریس ری می‌گوید: «پیکاها گونه‌ای سازگار با سرما هستند و نمی‌توانند عرق کنند یا نفس‌نفس بزنند، بنابراین تنها راه دفع گرما این است که به مکانی سرد وارد شوند و اجازه دهند گرما پخش شود.»
اما برای پیکاهای جوان مشکلی پیش می‌آید. پیش از رسیدن به بلوغ، بسیاری از آنها مجبورند از منطقهٔ تولدشان خارج شوند و قلمرو خود را پیدا کنند؛ این کار مستلزم عبور از نواحی جنوب‌پوشیده و ارتفاعات پایین‌تر است که در آنها با افزایش دما ناشی از تغییرات آب‌وهوایی روبرو می‌شوند.
تأثیر دقیق این مسئله هنوز کاملاً روشن نیست. ری می‌گوید: «فرضیهٔ من این است که شاید این شرایط بلافاصله آنها را نکُشد، بلکه صرفاً استرس‌زای آنها باشد.» سپس ادامه می‌دهد: «هر چه یک جان‌ور بیشتر تحت فشار باشد، احتمال مرگ توسط عامل دیگری برایش بیشتر می‌شود.»
- آیا موجودی در بالای قلهٔ اورست زندگی می‌کند؟
- ۱۰ تا از بامزه‌ترین حیوانات جهان
در حالی که ری تأکید می‌کند هنوز «میلیون‌ها پیکا» وجود دارند، تحقیقات او نشان می‌دهد که گرم‌شدن جهانی ممکن است باعث انقراض جمعیت پیکاها شود، زیرا جذب نسل جدید کافی نیست.
او توضیح می‌دهد که دلایل متعددی برای اهمیت این مسئله وجود دارد. اولاً، پیکاها خواب‌زمستان ندارند، بنابراین در طول زمستان به‌عنوان طعمه‌ای مهم برای شکارچیان نظیر پرندگان شکاری، خرم‌سارها، روباه‌ها و کویوت‌ها عمل می‌کنند.
ثانیاً، آنها گونهٔ نشانگر هستند – همانند قناری‌های معادن زغال – برای وضعیت بوم‌زیستی تالوس. افزایش دما می‌تواند به از دست رفتن یخبندان‌های دائمی و برف فصلی منجر شود که منابع مهم آب ذوبی برای مخازن آب به‌حساب می‌آید.
سوم اینکه، خودشان اهمیت دارند. پیکاها در چمنزارهای مجاور تالوس به گل‌ها و علف‌ها می‌خورند و پس از رفتن به جستجوی غذا، دهانشان پر از گل و علف می‌شود که این گیاهان را زیر سنگ‌ها به‌عنوان ذخیرهٔ غذای زمستانی نگه می‌دارند.
ری می‌گوید: «این یک دسته کامل گل است و همین دلیل دیگری است که نمی‌خواهیم آنها را از دست بدهیم. آنها بسیار سرگرم‌کننده هستند. اگر ناپدید شوند، تجربهٔ ما کاهش می‌یابد.»
- «این خیلی بزرگ است!» – دانشمندان بقایای یک موجود پیش‌تاریخی «ساکن مرداب» را در شمال‑غرب کلرادو استخراج کردند
- مسئولان ایالات متحده ۷۶ بیور را با چتر به دل جنگل ایداهو پراکنده کردند – سپس رویداد شگفت‌انگیزی رخ داد
تصویر بالایی: پیکای آمریکایی. منبع: رچل ایمز
