روب شمتز
سورفرهای آلمانی برای بازگرداندن موج خود متحد می‌شوند
مردی در لباس غواصی بر موج ایسباخ در باغ انگلیسی مونیخ در ۷ اکتبر ۲۰۲۵، حدود یک ماه پیش از ناپدید شدن موج. تصویر: مالین وندرلیک/گتی ایمیجز
مونیخ — «این موج خشن بود. خطرناک. فقط افراد باتجربه‌ترین می‌توانستند آن را سوار شوند»، می‌گوید یاکوب نتزر دربارهٔ آن که سواران محلی آن را «E1» می‌نامند، موجی همیشه در حال چرخش در مسیری کوهستانی که از مرکز مونیخ می‌گذرد — امواجی که غیرسورفرها و گردشگران به عنوان Eisbachwelle یا «موج جویبار یخ» می‌شناسند.
«و خیلی ناراحت‌کننده است که موج دیگر کار نمی‌کند»، می‌گوید نتزر، به جایی که موج قبلاً به طور منظم ظاهر می‌شد، درست زیر پلی که ورودی باغ انگلیسی شهر است، نگاه می‌کند.
در اوایل نوامبر، زمانی که مهندسان شهری عملیات شستشوی بستر ایسباخ — یک کانال دو کیلومتری (۱٫۲ مایلی) که شاخه‌ای از رودخانه ایزار است — را به پایان رساندند، درب‌های سیلاب را گشودند تا دریابند که Eisbachwelle، که معمولاً قله‌ای به ارتفاع ۱٫۵ متر (۴٫۹ فوت) از آب سرد رودخانه دارد، به یک تپهٔ کوچک و بی‌نام در جریان آب سفید تبدیل شده است.
«معمولاً این موج از سه بخش تشکیل می‌شود»، می‌گوید نتزر که سال‌ها Eisbachwelle را سوار بوده است. موج در تمام این سه بخش کشیده می‌شود. «در سمت دور، وارد می‌شوید و این تپه‌ها را می‌بینید، سپس در وسط یک نقطهٔ صاف و دلپذیر برای سوار شدن وجود دارد، اما آسان نیست، زیرا باید بخش‌ها را پیش‌بینی کرده و بدانید که کجا باید چرخش کنید.»
موج مشهور ایسباخ (Eisbachwelle) در باغ انگلیسی مونیخ در تاریخ ۴ نوامبر به‌نظر می‌رسد که مسطح شده است. این موج که سورفرهای سراسر جهان به آن علاقه دارند، پس از عملیات تمیزکاری رودخانه ناپدید شده است؛ مقامات در تاریخ ۴ نوامبر اعلام کردند که تمام تلاش خود را برای بازگرداندن آن به کار می‌گیرند. تصویر: میخائلا استاچه/AFP از طریق گتی ایمیجز
نتزر به یاد می‌آورد که اولین بار که این موج را در سن ۱۷ سالگی سوار شد. «در آن زمان در یک بار مشغول به کار بودم و یکی از همکارانم من را به سمت موج برد، در نیمهٔ شب پس از پایان شیفت‌مان»، او خاطرنشان می‌کند. «در واقع زیاد به آن فکر نکردم، فقط انجام دادم.»
این آغاز یک وابستگی به سافری بود، می‌گوید نتزر. او به‌طور منظم هم E1 و هم خواهر کمتر پرشور آن یعنی E2 را که در زیرین جریان قرار دارد، سوار می‌شود — چه در باران، چه در آفتاب یا در برف، وقتی که لباس تمام‌بدن می‌پوشد.
سورفر همکار، الکساندر نوومن از انجمن سورفرهای رودخانه مونیخ می‌گوید که در طول سال‌ها مهندسان شهر به‌طور منظم کانال ایسباخ را شستشو داده‌اند؛ اما امسال با دقت بیشتری این کار را انجام دادند به‌دلیل حادثه غرق شدن یک سورفر بر روی Eisbachwelle در آوریل گذشته.
چهار مرد با تخته‌های سرف در موج ایسباخ در باغ انگلیسی مونیخ منتظر می‌مانند، ۷ اکتبر ۲۰۲۵. تصویر: مالین وندرلیک/پیکچر الاینس از طریق گتی ایمیجز
«آنها می‌خواستند بفهمند آیا نواحی خطرناکی وجود دارد که افراد در آن گیر کنند»، او توضیح می‌دهد. «پس کمی بیش از حد خاک را برداشتند، همان خاکی که قبلاً در بستر موج باقی می‌ماند، و به همین دلیل موج حالا به‌درستی شکل نمی‌گیرد.»
در پاسخ به پرسش‌ها دربارهٔ نحوهٔ برخورد شهر مونیخ با ناپدید شدن Eisbachwelle، سخنگو سوزن (Susanne Mühlbauer) بیانیه‌ای به NPR ارائه داد: «برای مونیخ، موج ایسباخ نماد ورزش‌های شهری و فرهنگ تفریحی است، و همچنین یک جاذبهٔ گردشگری منحصربه‌فرد و محبوب در مقیاس جهانی که به‌طرز شگفت‌انگیزی مجموعهٔ جاذبه‌های شهر را تکمیل می‌کند — به همین دلیل سازمان گردشگری مونیخ امیدوار است که موج ایسباخ به‌سرعت بازگردد.»
سورفر الکساندر نوومن از انجمن سورفرهای رودخانه مونیخ می‌گوید که در طول سال‌ها مهندسان شهر به‌طور منظم کانال ایسباخ را شستشو داده‌اند، اما امسال با دقت بیشتری این کار را انجام دادند به‌دلیل حادثهٔ غرق شدن یک سورفر بر روی ایسباخ‌ول‌له در آوریل گذشته. تصویر: روب شمتز/NPR
در خیابانی که قبلاً Eisbachwelle در آنجا جریان داشت، در دانشگاه فنی مونیخ، پروفسور هیدرولوژی مارکوس دیسی کتاب درسی را به فصلی دربارهٔ پرش هیدرولیکی باز می‌کند؛ پدیده‌ای هیدرولوژیکی که در جریان‌های سریع آب مانند ایسباخ رخ می‌دهد و موجی سوارپذیر ایجاد می‌کند. دیسی می‌گوید موجی مانند Eisbachwelle برای شکل‌گیری نیاز به سرعت خاصی از آب به‌همراه «چندکی»ی رسوب در بستر جریان دارد. او فکر می‌کند شهر احتمالاً آن «چندکی» زیرآبی را حذف کرده است. او می‌گوید: «کارشان را بیش از حد موفق انجام دادند»، و می‌خندد.
چگونه می‌توان Eisbachwelle را احیا کرد؟ «من پیشنهاد می‌کنم با جریان آب بازی کنم»، می‌گوید دیسی. «شاید باید جریان را کمی کاهش دهند، نیم‌ساعت صبر کنند، سپس اثر را ببینند، و می‌توانند رشته‌ای از آزمایش‌ها انجام دهند.»
دیسی می‌گوید اگر این کار جواب نداد، مقامات مونیخ باید سعی کنند سنگریزه‌ای را به داخل کانال ریخته تا «چندکی»ی رسوب را دوباره ایجاد کنند؛ همان چیزی که احتمالاً موج را در ابتدا به وجود آورده بود.
در کنار بانگ‌های کانال ایسباخ، نوومن مشاهده می‌کند که یک تیم مهندسی از هامبورگ — که توسط شهر مونیخ برای بررسی دلیل ناپدید شدن موج استخدام شده و مسئول بازگرداندن آن‌اند — دستگاه‌های GPS و سونار را به یک تخته بوگی وصل می‌کنند پیش از این که آن را به آب رها کنند تا جریان آب را آزمایش کرده و ساختار زیرآبی بستر رودخانه را نمودار بکشند.
سورفر یاکوب نتزر در مقابل موج ایسباخ ایستاده است، یک مکان محبوب سرفینگ رودخانه‌ای بر روی کانال ایسباخ در مرکز مونیخ. در اوایل نوامبر پس از اینکه مقامات شهر کانال را شستشو دادند، موج ناپدید شد و شهر و جامعه سرفینگ محلی برای بازگرداندن آن با یکدیگر همکاری کردند. تصویر: روب شمتز/NPR
او می‌گوید به این نکته اعتماد دارد که شهر منافع سورفرها را مدنظر دارد. سرفینگ در این بخش از کانال، که تا سال ۲۰۱۰ متعلق به دولت بایرن بود، پیش از این غیرقانونی بود؛ اما شهر مونیخ مداخلت کرد و با بایرن مبادله‌ای زمینی انجام داد تا سرفینگ در Eisbachwelle قانونی شود.
سازمان گردشگری شهر این مکان را در برنامه‌های بازاریابی خود گنجانده است و نوومن می‌گوید Eisbachwelle به بخشی جدایی‌ناپذیر از شهر تبدیل شده است.
با این‌حال، سورفرها از سرعت پیشرفت کار برای احیای موج بی‌صبر شده‌اند. یک هفته پس از ناپدید شدن موج، نوومن می‌گوید گروهی از سورفرها یک رمپ چوبی را در مکانی که موج بوده زیر آب گذاشتند و به‌مدت یک روز موج بازگشت. اما مقامات این رمپ را ساختار غیرقانونی اعلام کرده و آن را حذف کردند. شهر همچنان در جست‌وجوی راه‌حلی برای بازگرداندن موج است.
اس می نیکل‌سون در تهیه این گزارش از برلین مشارکت داشت.
