تمام محصولات و فهرست‌های ارائه‌شده در «کُنده نست ترَولر» (Condé Nast Traveler) به‌طور مستقل توسط ویراستاران ما انتخاب شده‌اند. با این حال، ممکن است در ازای خرید محصولات از طریق لینک‌های موجود در این مطلب، مبلغی به‌عنوان کمیسیون به ما تعلق بگیرد.
سال ۲۰۲۶ برای ایالات متحده سالی بسیار مهم و تاریخی خواهد بود، چرا که این کشور دویست و پنجاهمین سالگرد تأسیس خود را جشن می‌گیرد. در سرتاسر این کشور، پارک‌های ملی، اماکن تاریخی و شهرها خود را برای برگزاری رویدادهای کوچک و بزرگ آماده می‌کنند تا بهترین چهره خود را به نمایش بگذارند. با این همه گزینه، چگونه می‌توان مقصدی را برای سفر انتخاب کرد؟ ناگزیر، حس نوستالژی ما را به برخی انتخاب‌ها سوق داد؛ برای مثال، «جاده ۶۶» (Route 66) یک انتخاب بدیهی بود. سال آینده، بازدیدکنندگان می‌توانند صدمین سالگرد رانندگی در این «جاده مادر» را گرامی بدارند. چه در بخش‌هایی از آن در میزوری رانندگی کنید و چه در نیومکزیکو، نه تنها از درخشش تابلوهای نئونی لذت خواهید برد، بلکه به یاد خواهید آورد که این جاده چه نقشی در تاریخ آمریکا داشته و داستان آن چگونه روایت شده است. جشن‌ها در جزیره کاتالینا، جزیره‌ای کوچک اما فریبنده در سواحل کالیفرنیای جنوبی، نیز برپا خواهد بود؛ این جزیره صدمین سالگرد خود را به‌عنوان یک مقصد تفریحی، با اشاره‌هایی هوشمندانه به گذشته پرزرق‌وبرقش جشن می‌گیرد. با این حال، آنچه بیش از همه الهام‌بخش ما بود، داستان‌های بازآفرینی بود: شهرهای صنعتی سابق مانند پورتلند در اورگان و بوفالو، هر دو به دنبال ساختن آینده‌ای جدید با تکیه بر افتتاح مراکز فرهنگی و تلاش برای احیای شهری هستند. و در «دیر وَلی» (Deer Valley) در یوتا، پایان یک فصل درخشان (جشنواره فیلم ساندنس) تنها به معنای باز شدن فصلی جدید است: در این مورد، بزرگ‌ترین پروژه توسعه پیست اسکی در تاریخ آمریکای شمالی.
اما این فهرست، که کشورهای آمریکای شمالی و کارائیب و همچنین مکزیک را پوشش می‌دهد، فراتر از ایالات متحده یا ۲۵۰ سال تاریخ آن است. اولین ساکنان بشر ده‌ها هزار سال پیش به این سرزمین‌های ناپیوسته رسیدند و این منطقه خود، به‌معنای واقعی کلمه، لایه‌هایی از تحولات زمین‌شناسی باستانی است که طی میلیاردها سال شکل گرفته‌اند. یکی از همین بسترهای آهکی باستانی، جایی است که «پرینس ادوارد کانتی» (Prince Edward County) در جنوب انتاریو، کانادا، بر آن قرار گرفته و همین ویژگی به شراب‌های جدید این منطقه با آب‌وهوای خنک، شخصیتی متمایز و شبیه به شراب‌های دنیای قدیم بخشیده است. این منطقه از دیرباز مقصدی برای تعطیلات آخر هفته ساکنان شرق کانادا بوده است، اما مجموعه‌ای از هتل‌های بوتیک، کارخانه‌های شراب‌سازی خانوادگی و رستوران‌های عالی، بی‌تردید گردشگرانی از مناطق دورتر را نیز به خود جذب خواهد کرد. در خالیسکو، مکزیک، منطقه‌ای دیگر با پیشینه تاریخی غنی که شهر پرجنب‌وجوش گوادالاخارا را در خود جای داده، نوع دیگری از تولد دوباره در جریان است؛ تولدی که کارآفرینان خلاق و هنرمندان، آن را برای ایجاد مسیری متمایز از مکزیکوسیتیِ همیشه محبوب، برای دومین شهر بزرگ مکزیک، هدایت می‌کنند.
گوادالاخارا همچنین یکی از ۱۶ شهری خواهد بود که در کانادا، ایالات متحده و مکزیک، میزبان جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ خواهند بود؛ رویدادی که بوستون نیز در آن حضور دارد و به دلیل تبدیل شدن به پایتختی پرجنب‌وجوش و پویا که در آن گذشته و آینده در کنار هم وجود دارند، در این فهرست قرار گرفته است. چرا که مگر بزرگ‌ترین هدیه نگاه به گذشته، فرصتی برای ساختن آینده‌ای بهتر نیست؟
امیدواریم از خواندن این فهرست لذت ببرید و از آن برای برنامه‌ریزی سفرهای آینده خود، چه دور و چه نزدیک، استفاده کنید. —آراتی منون
این مطلب بخشی از راهنمای جهانی ما برای بهترین مقاصد سفر در سال ۲۰۲۶ است—برای الهام گرفتن بیشتر برای سفر، اینجا را ببینید.
بهترین مقاصد برای سفر به آمریکای شمالی و کارائیب در سال ۲۰۲۶
آرکانزاس
چرا به اینجا سفر کنیم: مقصدی در کلاس جهانی برای دوچرخه‌سواری کوهستان؛ مسیرهای پیاده‌روی جدید در کنار رودخانه می‌سی‌سی‌پی
آرکانزاس که به درستی لقب «ایالت طبیعت» را به خود اختصاص داده، سرشار از جاذبه‌های طبیعی است؛ از آب‌های گرم جوشان در پارک ملی «هات اسپرینگز» گرفته تا اکوسیستم‌های جنگلی غنی در جنگل ملی «اوزارک» و کوه‌های «واچیتا». در سال ۲۰۲۶، دو پارک جدید دوچرخه‌سواری کوهستان با تله‌سی‌یژ، جایگاه این ایالت را به‌عنوان مرکز دوچرخه‌سواری کشور تثبیت کرده و شهرت آن را به‌عنوان دروازه‌ای برای تفریحات در طبیعت گسترش خواهند داد. در کوه‌های واچیتا، پروژه «مسیرهای مِنا» که ساخت آن در سال ۲۰۲۶ آغاز می‌شود، پس از افتتاح به بزرگ‌ترین پارک دوچرخه‌سواری کوهستان با تله‌سی‌یژ در جهان تبدیل خواهد شد و شامل ۱۶۰ کیلومتر مسیر هیجان‌انگیز برای تمام سطوح، از جمله دوچرخه‌سواران کوهستان و علاقه‌مندان به طبیعت‌گردی در مناطق بکر خواهد بود. در شمال غربی «بلا ویستا»، پارک دوچرخه‌سواری «اوز تریلز» پس از افتتاح در اواسط سال ۲۰۲۶، اولین پارک دوچرخه‌سواری کوهستان با تله‌سی‌یژ در این ایالت خواهد بود. این پارک دارای یک سیستم تله‌سی‌یژ پرسرعت پیشرفته از نوع «پوما-لایتنر» با ظرفیت حمل چهار مسافر و دوچرخه‌هایشان، بیش از ۳۲ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری دانهیل در فضایی به وسعت ۸۰ هکتار، مسیرهای اختصاصی برای پیاده‌روی و دویدن، و یک مرکز پرجنب‌وجوش با رستوران‌ها، بارها و فضاهای گردهمایی عمومی خواهد بود. در بهار آینده، بخش‌های جدیدی از مسیر «دلتا هریتیج» که در میان دشت‌های آرام و جنگل‌های باتلاقی و مردابی قرار گرفته‌اند، افتتاح خواهند شد و مجموع طول مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری در کنار رودخانه می‌سی‌سی‌پی را به ۱۳۶ کیلومتر خواهند رساند. زمانی که آماده بازگشت به فضای بسته شدید، به موزه هنر آمریکایی «کریستال بریجز» در «بنتون‌ویل» بروید که با دو گالری جدید، پنج قرن هنر آمریکایی را در فضایی به وسعت بیش از ۱۰ هزار متر مربع به نمایش می‌گذارد و جذابیت فرهنگی شهری را که پیش از این به خاطر فرصت‌های دوچرخه‌سواری‌اش محبوب بود، افزایش می‌دهد. بازدیدکنندگان می‌توانند در هتل بوتیک «کامپتون» با ۱۴۲ اتاق که به تازگی افتتاح شده و تنها چند قدم با موزه و مسیرهای جنگلی فاصله دارد، اقامت کنند. این هتل با یک صخره تزیینی در آتریوم مرکزی خود که از صخره‌های طبیعی رودخانه ملی «بوفالو» الهام گرفته شده، به طبیعت بی‌نظیر منطقه ادای احترام می‌کند. —کریستین برازول
بوستون، ماساچوست
چرا به اینجا سفر کنیم: جام جهانی فوتبال، رویداد «سِیل بوستون» و سالگرد بزرگ آمریکا
بوستون همواره به تاریخ خود افتخار کرده است، اما دویست و پنجاهمین سالگرد آمریکا، این پایتخت تاریخی را بیش از پیش در کانون توجه قرار خواهد داد. این شهر در حال تجربه یک نقطه عطف است و جهان کم‌کم در حال دیدن چهره‌ای از بوستون است که ساکنانش همیشه می‌شناختند: نه یک شهر دانشگاهی یا مقصدی صرفاً تجاری، بلکه یک کلان‌شهر پرجنب‌وجوش و پویا که در آن گذشته و آینده در کنار هم زندگی می‌کنند. سال ۲۰۲۶ سالی پر از رویدادهای مهم خواهد بود. یک رویداد قدیمی: بازگشت «سِیل بوستون» (Sail Boston) در ماه ژوئیه، رویدادی که تقریباً هر هشت سال یک‌بار برگزار می‌شود و بندر بوستون را مملو از کشتی‌های بادبانی تاریخی از سراسر جهان می‌کند که بازدیدکنندگان می‌توانند به‌صورت رایگان از بسیاری از آنها دیدن کنند. یک رویداد جدید نیز در راه است: بوستون یکی از شهرهای میزبان جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ است، رویدادی که برگزارکنندگان از هم‌اکنون آن را بزرگ‌ترین رویداد ورزشی تاریخ می‌نامند. اما حتی اگر خارج از این تاریخ‌ها به بوستون سفر کنید، متوجه انرژی جدیدی که در شهر جریان دارد، خواهید شد. برای مثال، رستوران «کامفورت کیچن» که نامزد جایزه «جیمز بیرد» شده، غذاهای راحتی با الهام از دیاسپورای آفریقایی ارائه می‌دهد، یا «روم ۳۴» که در شهری با بیشترین تعداد خوره‌های غذای دریایی در جهان، همواره با ارائه بهترین غذاهای دریایی، سطح استانداردها را بالا می‌برد. این‌ها تنها پیش‌غذای ماجراست. موج جدیدی از هنرمندان و کارآفرینان از فرهنگ‌های مختلف، بازدیدکنندگان را به محله‌های کمتر شناخته‌شده‌ای مانند «چارلزتاون»، «دورچستر» و «ایست بوستون» می‌کشانند و هتل آینده «اطلس» در «آلستون» مرکز ثقل شهر را از مرکز شهر دورتر کرده و این حس را تقویت می‌کند که بله، در واقع، آنچه قدیمی است می‌تواند دوباره نو شود. —تاد پلامر
بوفالو، نیویورک
چرا به اینجا سفر کنیم: شهری در حال بازگشت با خط ساحلی احیاشده و مراکز فرهنگی جدید
شهری که زمانی یکی از ثروتمندترین شهرهای کشور بود، به دنبال تثبیت بازگشت خود است. بوفالو، نیویورک، به یک شهر صنعتی فراموش‌شده تبدیل شده بود که عمدتاً به دلیل نزدیکی به آبشار نیاگارا و تیم فوتبال «بوفالو بیلز» بازدیدکننده جذب می‌کرد. اما تلاش‌های احیای شهری در سال ۲۰۲۶ با مجموعه‌ای از افتتاحیه‌ها به اوج خود خواهد رسید که ارزش توجه دارند. فضاهای سبز فراوانی وجود دارد: در سال ۲۰۲۵، «ویلکسون پوینت» بازگشایی شد که بخشی از طرح ۳۰۰ میلیون دلاری ایالت نیویورک برای بازسازی خط ساحلی بوفالو با مسیرهای پیاده‌روی، اجاره کایاک و دوچرخه و در نهایت یک ساحل عمومی است. در همین حال، فاز اول پارک ۱۰۰ هکتاری «رالف سی. ویلسون جونیور» در سال ۲۰۲۶ با رونمایی از یک پل عابر پیاده که سمت غربی را به خط ساحلی متصل می‌کند، آغاز خواهد شد. طرفداران ورزش می‌توانند منتظر افتتاح استادیوم جدید ۲.۲ میلیارد دلاری «هایمارک» در تابستان، درست پیش از فصل ۲۰۲۶ تیم بوفالو بیلز باشند؛ ادعا می‌شود که این مجموعه بزرگ‌ترین سقف گرمایشی جهان را خواهد داشت. این همه ماجرا نیست: مؤسسه فرهنگی میراث اسپانیایی‌تباران در سمت غربی بوفالو و یک مرکز بازدیدکنندگان کاملاً جدید در «گری‌کلیف» اثر فرانک لوید رایت (که چندین ساختمان مهم در بوفالو طراحی کرده) نیز در تابستان آینده افتتاح خواهند شد. در پاییز ۲۰۲۶، مرکز معماری «لیپسی» که بر پیشبرد میراث معماری بوفالو، از جمله مؤسسات فرهنگی ساخته‌شده توسط «ایرو سارینن»، تمرکز دارد، به مکان جدیدی در پردیس «ریچاردسون اولمستد» منتقل خواهد شد. برنامه‌های جشن دویست و پنجاهمین سالگرد آمریکا هنوز اعلام نشده‌اند، بنابراین منتظر خبرهای جدید باشید؛ اما در این میان، با شکوفایی بوفالو، برنامه‌های زیادی برای سفر وجود دارد. —چارلی هابز
جزیره کاتالینا، کالیفرنیا
چرا به اینجا سفر کنیم: یک قرن شکوه آرت دکو و شگفتی‌های هیجان‌انگیز
در سال ۲۰۲۶، جزیره کاتالینا صدمین سالگرد خود را به عنوان یک مقصد تفریحی جشن می‌گیرد، بنابراین هیچ زمانی بهتر از این برای کشف دوباره این جزیره در کانال مانش، که تنها یک ساعت با سواحل کالیفرنیای جنوبی فاصله دارد، وجود ندارد. از سال ۱۹۱۹، ویلیام ریگلی جونیور این جزیره را به «یک زمین بازی برای همه» تبدیل کرد. او در سال ۱۹۲۱ تیم بیسبال «شیکاگو کابز» را برای تمرین به «آوالون» دعوت کرد و در سال ۱۹۲۹ یک تئاتر به سبک آرت دکو به نام «کازینوی کاتالینا» ساخت. گلهای از گاومیش‌های کوهان‌دار آمریکایی—که در ابتدا برای فیلم‌برداری یک فیلم صامت در سال ۱۹۲۴ به آنجا آورده شده بودند—هنوز در طبیعت بکر جزیره پرسه می‌زنند. به لطف میراث حفاظتی خانواده ریگلی، ۸۸ درصد از کاتالINA تحت حفاظت قرار دارد و زیستگاه گونه‌های بومی مانند روباه جزیره کاتالینا حفظ شده است. ماجراجویان می‌توانند در مسیر ۶۲ کیلومتری «ترنس-کاتالینا» پیاده‌روی کنند، در آب‌های فیروزه‌ای منطقه حفاظت‌شده دریایی «لاورز کوو» غواصی کنند، یا با کایاک به خلیج‌های پنهان برای دیدن شیرهای دریایی و ماهی‌های نارنجی روشن «گارibaldi» بروند.
اگر ورزش‌های داخل سالن را بیشتر می‌پسندید، فرصت پوشیدن اسکیت‌های قدیمی و چرخیدن روی همان کف صیقلی که زمانی گروه‌های موسیقی بزرگ بر روی آن می‌نواختند را از دست ندهید؛ زیر لوسترهای درخشان تیفانی، در سالن رقص سابق کازینوی کاتالینا. این مکان اکنون به لطف مدیر خلاق فعلی‌اش، وسلی آلوین، که عضو سابق گروه آکاپلای «دپر دانز» در دیزنی‌لند بود، به عنوان جالب‌ترین پیست اسکیت جهان نیز شناخته می‌شود. و در «مونت آدا»، عمارت سابق ویلیام ریگلی جونیور که بر فراز خلیج آوالون قرار دارد، بازسازی سال ۲۰۲۴ به این معنی است که اتاق‌ها اکنون دارای حمام‌های سبک اسپا، عتیقه‌جات دوره‌ای دست‌چین‌شده و یک انبار ۲۴ ساعته با بستنی‌های دست‌ساز هستند. —ایمی بیزاری
دیر ولی، یوتا
چرا به اینجا سفر کنیم: یک (سان)دنس آخر؛ و دو برابر شدن فضای اسکی
برای دهه‌ها، «دیر ولی» مترادف با پیست‌های مرتب، خدمات بی‌نقص و حال و هوای پر ستاره جشنواره فیلم ساندنس بوده است. در ژانویه ۲۰۲۶، این داستان به نقطه اوج خود خواهد رسید. پس از بیش از چهار دهه در «پارک سیتی»، ساندنس آخرین سال خود را در یوتا برگزار خواهد کرد و این رویداد با آنچه برگزارکنندگان آن را «جشنی سرشار از قدردانی و شادی» برای گرامیداشت بنیان‌گذار آن، رابرت ردفورد، و نقطه عطف فرهنگی که این لحظه نمایندگی می‌کند، می‌نامند، به پایان خواهد رسید. هم‌زمان با خداحافظی ساندنس، «دیر ولی» با بزرگ‌ترین پروژه توسعه پیست اسکی در تاریخ آمریکای شمالی، وارد دوره جدیدی می‌شود. طرح «توسعه برتر» (Expanded Excellence) مساحت قابل اسکی را به بیش از دو برابر، یعنی ۱۷۴۰ هکتار، افزایش می‌دهد و نزدیک به ۱۰۰ پیست جدید و ۳۱ تله‌سی‌یژ به آن اضافه می‌کند. این زمستان همچنین هفت تله‌سی‌یژ جدید، از جمله تله‌کابین «ایست ویلیج اکسپرس» را به همراه ادامه توسعه «ایست ویلیج» به ارمغان می‌آورد که دسترسی آسان‌تری به کوهستان و بیش از ۷۰ فروشگاه و رستوران را فراهم می‌کند. پس از تکمیل، «ایست ویلیج» همچنین دارای هشت هتل خواهد بود، از جمله «گرند هایت دیر ولی» که در اواخر سال ۲۰۲۴ افتتاح شد، «کانوپی بای هیلتون» (اولین هتل هیلتون در یک مقصد اسکی که در تابستان ۲۰۲۶ افتتاح می‌شود) و در آینده‌ای دورتر، یک هتل و اقامتگاه «فور سیزنز» که قرار است در سال ۲۰۲۸ افتتاح شود. به این‌ها، کلبه شامپاین شیک «شوت ایلون» که برای دومین سال بازمی‌گردد، به علاوه ۷۶۰ سانتی‌متر بارش برف سالانه با پشتیبانی یک سیستم برف‌سازی پیشرفته را اضافه کنید تا «دیر ولی» آماده نمایش فصل بعدی خود به گردشگران باشد. —لورن دانا المان
ساحل شرقی، باربادوس
چرا به اینجا سفر کنیم: تجربه‌ای جدید (و بکر) از زندگی جزیره‌ای—با دسترسی بیشتر از همیشه
با مسیرهای پروازی مستقیم جدید و سفرهای دریایی لوکس، شرقی‌ترین جزیره کارائیب در سال ۲۰۲۶ بیش از هر زمان دیگری در دسترس خواهد بود. شرکت‌های هواپیمایی «دلتا» و «کی‌ال‌ام» به تازگی پروازهای بدون توقفی را از قطب‌های خود در آتلانتا و آمستردام راه‌اندازی کرده‌اند و بندر «بریج‌تاون» در سال ۲۰۲۳ یک پروژه بهسازی ۲ میلیون دلاری را به پایان رساند. این جزیره همچنین در حال توسعه بندر «اسپایتس‌تاون» در انتهای شمالی جزیره است که اکنون اسکله‌های جدیدی برای کشتی‌های لوکس کوچک‌تر مانند «اِمِرالد ساکارا» از شرکت «اِمِرالد کروزز» ارائه می‌دهد که در تعدادی از سفرهای خود در فصل زمستان ۲۰۲۶ در اینجا پهلو می‌گیرد.
همه این‌ها به ناچار به معنای بازدیدکنندگان بیشتر خواهد بود. اما این بدان معنا نیست که نمی‌توانید به راحتی از شلوغی فرار کنید. در حالی که محبوب‌ترین استراحتگاه‌های لوکس باربادوس در امتداد سواحل آرام غربی در دریای کارائیب قرار دارند، مسافران ماجراجو می‌توانند تنها نیم ساعت از فرودگاه بین‌المللی «گرنتلی آدامز» یا بنادر شلوغ بریج‌تاون به سمت شمال شرقی رانندگی کنند تا به خط ساحلی ناهموارتر جزیره در اقیانوس اطلس برسند، جایی که مناظر چشمگیر، موج‌سواری در سطح جهانی و دهکده‌های ماهیگیری رنگارنگ، شخصیت بکر جزیره را حفظ کرده‌اند. از «باث‌شیبا» شروع کنید، جایی که امواج قدرتمند از دیرباز موج‌سواران را به «سوپ بول» (Soup Bowl)، یک صخره موج‌شکن که مورد احترام حرفه‌ای‌های بین‌المللی است، کشانده است. برای غیر موج‌سواران نیز فعالیت‌های فضای باز فراوانی وجود دارد، با یک پارک ملی و یک پناهگاه حیات وحش که اکثر سواحل شرقی را از توسعه تجاری محافظت می‌کند. از ساحل «باث» تا «باث‌شیبا» در یک مسیر خوش‌منظره ۱۰ کیلومتری که مسیر سابق راه‌آهن ساحلی جزیره را دنبال می‌کند، پیاده‌روی کنید. سپس روز خود را در دهکده مجاور «مارتینز بی» در روزهای پنجشنبه به پایان برسانید، زمانی که «بِی تاوِرن فیش فرای» همسایه‌ها و بازدیدکنندگان را برای خوردن ماهی سرخوی تازه از دریا، ماکارونی و پنیر پخته‌شده و جلسات کارائوکه با نوشیدنی‌های محلی گرد هم می‌آورد.
در گذشته، اکثر اقامتگاه‌های ساحل شرقی شامل مهمان‌خانه‌های خانوادگی و کلبه‌های ساحلی بود. در سپتامبر امسال، هتلدار «پال دویل»، که مالک قدیمی‌ترین هتل فعال جزیره، «کرین ریزورت» است، ساخت‌وساز سه‌ساله یک ملک تمام‌ویلایی جدید به نام «ایست ریزورت» را به پایان رساند—و اقامتی لوکس و در عین حال صمیمی را به آنچه که آن را بهترین راز سربه‌مهر باربادوس می‌نامند، آورد. —ماریت ویلیامز
گوادالاخارا، مکزیک
چرا به اینجا سفر کنیم: جشنواره‌های جهانی، بازی‌های جام جهانی فوتبال و صنایع پرجنب‌وجوش با مدیریت زنان
گوادالاخارا، به عنوان مرکز سنت‌های مترادف با فرهنگ مکزیک—ماریاچی، سرامیک، «تورتاس آاوگاداس» و البته تکیلا—همیشه آماده درخشش بوده است. در سال ۲۰۲۶، سومین شهر بزرگ مکزیک، دستاوردهای فرهنگی خود را به عنوان میزبان چندین رویداد جهانی به نمایش خواهد گذاشت. جشنواره بین‌المللی فیلم گوادالاخارا در ماه آوریل بازمی‌گردد، جام جهانی فوتبال چهار مسابقه را در ژوئن به این شهر می‌آورد و نوامبر چهلمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب گوادالاخارا را به مدت یک هفته برگزار می‌کند. اما این «تاپاتیاها» (زنان گوادالاخارا) هستند که در سراسر «شهر گلهای رز» شکوفا می‌شوند. انتخاب اولین شهردار زن گوادالاخارا، «ورونیکا دلگادیو گارسیا»، نشانه‌ای از پیشرفت است، همانطور که برنامه‌های اشتراک دوچرخه با حساسیت جنسیتی و گروه‌های ماریاچی و کومبیا با رهبری زنان که برای عموم می‌نوازند، نیز چنین هستند. میراث هنری گوادالاخارا با هنر و غذا تلاقی می‌کند. با بازدید از «سرامیکا سورو»، یک کارخانه سرامیک در «کولون اینداستریال»، می‌توانید قطعه خود را با راهنمایی «جولیانا سورو» و پدرش، «خوزه نوئه سورو»، نقاشی کنید که میزبان یک برنامه اقامت هنری با هنرمندان زن محلی و گالری هنری خواهرخوانده «پلاتافورما» و هنرمندان در حال اقامت آن هستند. این روحیه زنانه به آشپزی مدرن نیز راه یافته است. در رستوران «شوکول» در «سانتا ترسیتا»، سرآشپز «کریس روئلاس» راوی داستان مواد اولیه مکزیکی باستانی و زنان قدرتمند است. «خوانا سگوندو آلکانتار»، مادربزرگ سرآشپز «اسکار سگوندو» (همسر روئلاس)، در یک نقاشی دیواری واقعی بر روی میزهای مشترک اتاق غذاخوری به تصویر کشیده شده است، جایی که از مهمانان با تورتیلاهای تازه پخته شده با دایره‌های رنگارنگ پذیرایی می‌شود. فرهنگ مادرسالارانه در کارخانه‌های تقطیر معروف «خالیسکو» مانند «لا آلتنیا» نیز یک امر خانوادگی است—سال ۲۰۲۶ اولین سال کامل «جنی کامارنا» به عنوان مدیرعامل تکیلای «ال تسورو د دان فلیپه» است. در حالی که گوادالاخارا مدت‌هاست که یک مقصد گران‌بها بوده و در سکوت، در حالی که شهرهای همسایه توجه بیشتری را به خود جلب می‌کردند، تکامل یافته، اکنون نورافکن‌ها کمی روشن‌تر بر آن می‌تابند. —آلیشا میراندا
پورتلند، اورگان
چرا به اینجا سفر کنیم: پروژه‌های هنری و آشپزی هیجان‌انگیز که داستانی تازه را روایت می‌کنند
چند سالی است که این شهر همیشه ابری—با تصویر کلیشه‌ای و خسته‌کننده از فرهنگ هیپستری «پورتلندیا»—شهرت پیچیده‌تری پیدا کرده است. اما در سال ۲۰۲۶، مجموعه‌ای از پروژه‌های بزرگ هنری، معماری و آشپزی دست به دست هم داده‌اند تا داستانی تازه درباره «شهر گلهای رز» روایت کنند. مسافران به محض پیاده شدن در فرودگاه بین‌المللی پورتلند، که در اوایل سال ۲۰۲۶ سومین بخش پایانی ترمینال جدید خود را افتتاح می‌کند و به خاطر معماری تحسین‌شده‌اش با چوب انبوه شهرت یافته، متوجه نقطه عطف داستانی شهر خواهند شد. این سقف موج‌دار که با چوب تهیه شده از جنگل‌های اطراف و با همکاری قبایل بومی ساخته شده، بر روی حدود بیست و چهار فروشگاه و رستوران محلی گسترده شده است. در مرکز شهر که پیاده‌روی در آن آسان است، موزه هنر پورتلند (PAM)، قدیمی‌ترین موزه هنر در شمال غربی پاسیفیک، در نوامبر ۲۰۲۵ یک توسعه عظیم را به پایان می‌رساند. با ۱۰۰,۰۰۰ فوت مربع فضای اضافی، PAM نزدیک به ۳۰۰ اثر جدید مهم را به نمایش خواهد گذاشت و گالری‌های جدیدی را معرفی خواهد کرد، از جمله یکی که منحصراً به هنرمندان سیاه‌پوست اختصاص دارد. در شهری با یکی از تحسین‌شده‌ترین صحنه‌های غذایی قاره، که ستاره‌هایی مانند «گرگوری گوردت» از رستوران «کان» را پرورش داده، تابستان ۲۰۲۶ دلیل دیگری برای جشن گرفتن فراوانی دره «ویلامت» به ارمغان می‌آورد: بازار عمومی «جیمز بیرد»، که پس از بیش از یک دهه برنامه‌ریزی و توقف‌های مکرر، سرانجام به واقعیت می‌پیوندد. این مکان سرپوشیده و روباز، پر از تولیدکنندگان و پرورش‌دهندگان کوچک، رقیبی برای «پایک پلیس» سیاتل خواهد بود. برای دوستداران ورزش، تیم جدید WNBA، «پورتلند فایر»، اولین فصل خود را در ماه مه آغاز خواهد کرد و طرفداران زیادی را به «اسپورتس برا» خواهد کشاند. و در حالی که این تحولات نشان‌دهنده تکامل پورتلند است، روح شهر دست‌نخورده باقی مانده است—کجا دیگر یک کتابفروشی sprawling (Powell’s)، یک جنگل شهری (Forest Park)، و یکی از قدیمی‌ترین مکان‌های اجرای درگ در کشور (Darcelle XV) در میان برترین جاذبه‌ها قرار می‌گیرند؟ —جی‌دی شادل
پرینس ادوارد کانتی، کانادا
چرا به اینجا سفر کنیم: منطقه‌ای جدید برای شراب با روحی قدیمی
«پرینس ادوارد کانتی»—یا PEC—از پیش یک مقصد محبوب برای تعطیلات آخر هفته طولانی برای بسیاری از کانادایی‌ها، به ویژه ساکنان تورنتو و مونترال است (تنها چند ساعت رانندگی از هر کدام فاصله دارد). این منطقه در دهه گذشته به عنوان یک مرکز جذاب برای هتل‌های بوتیک، کارخانه‌های شراب‌سازی کوچک خانوادگی و رستوران‌های سطح جهانی در حال شکوفایی بوده است، اما هنوز چیزهای بیشتری در راه است. در بخش هتل‌ها تنها در سال ۲۰۲۵، املاک بازسازی‌شده‌ای مانند «کلارامونت کلاب» و «ولینگتون جنرال» درهای خود را باز کردند و استراحتگاه شیک کنار دریاچه «واندر ریزورت» تجربیات خود را با تمرکز بر غذای محلی و تفریحات در فضای باز گسترش داد و یک اسپای نوردیک کنار دریاچه افتتاح کرد. «هپی سیلینگ» شروع به ارائه کلاس‌های قایقرانی در امتداد خط ساحلی منحنی PEC کرد و «چارلی»، یک بیستروی محلی پرجنب‌وجوش در «کانسکون»، از هم اکنون جمعیت زیادی را به خود جذب کرده است.
بسیاری از چیزهای جدید در شهر زیبای «پیکتون» متمرکز شده‌اند که در چند سال اخیر توسط هتل‌هایی مانند «رویال» متحول شده است. این هتل به نوعی به یک مرکز اجتماعی تبدیل شده و هم محلی‌ها و هم مسافران را به خود جذب می‌کند و رستوران‌های عالی مانند بار شراب «تیا» با رویکرد از مزرعه به میز و رستوران اسپانیایی «بوکادو» به آن پیوسته‌اند. اما از بیرون رفتن از شهر برای کشف صحنه غذایی منطقه نترسید—PEC اکنون مکه سرآشپزهای جوان و هیجان‌انگیزی است که مکان‌های خود را با تمرکز بر محصولات محلی افتتاح می‌کنند. از بهترین رستوران‌ها می‌توان به «دارلینگز»، «استلاز ایتری» و «لا کوندسا» اشاره کرد که همگی با هر آنچه در مراکز توریستی بزرگ پیدا می‌کنید، رقابت می‌کنند. اگر به گردشگری شراب علاقه‌مند هستید، حتماً از تاکستان‌هایی مانند «ترینور»، «کلوسون چیس» و «هینترلند واین کمپانی» دیدن کنید. PEC ممکن است یکی از جوان‌ترین مناطق شراب کانادا باشد، اما به لطف خاک منحصر به فرد و آب و هوای خنک و ترد، شراب‌های قرمز ظریف، سفیدهای باطراوت و پِت‌نَت‌های گازدار خواهید یافت.
وقتی صحبت از «پرینس ادوارد کانتی» به میان می‌آید، سال ۲۰۲۶ سالی است که جهان به آنچه کانادایی‌ها سال‌هاست می‌دانند، پی خواهد برد. —کایل بیچی
ریویرا نایاریت، مکزیک
چرا به اینجا سفر کنیم: ارتقاء سطح تجملات ساده و بی‌آلایش با اقامتگاه‌های شیک و رستوران‌های پر سر و صدا
«ریویرا نایاریت» یک نوار ساحلی آرام و خوش‌منظره است که با بیش از ۳۲۰ کیلومتر سواحل طلایی، از دیرباز پناهگاه مسافران مکزیکی بوده است—اما اکنون با تقویت زیرساخت‌ها، در حال آماده‌سازی برای استقبال از دیگران است. فرودگاه منطقه‌ای «پوئرتو وایارتا» قرار است ترمینال دوم خود را در سال ۲۰۲۶ افتتاح کند، درست به موقع برای سه مسیر جدید از کانادا با شرکت هواپیمایی «پورتر» از تورنتو، اتاوا و همیلتون که از این زمستان آغاز می‌شوند، در حالی که ساکنان لس‌آنجلس اکنون از پروازهای مستقیم بین LAX و فرودگاه بین‌المللی «تپیک-ریویرا نایاریت» (در شمال) با شرکت هواپیمایی مکزیکی «وولاریس» بهره‌مند می‌شوند. بهبودها در خشکی نیز ادامه دارد: بزرگراه جدید بین گوادالاخارا و پوئرتو وایارتا زمان رانندگی را یک ساعت کاهش می‌دهد.
و اگرچه خانه‌های ییلاقی ساحلی جذاب «نایاریت» هنوز هم در دسترس هستند، مجموعه اقامتگاه‌های لوکس در حال قوی‌تر شدن است: «روزوود ماندورینا» در مه ۲۰۲۵ افتتاح شد، در حالی که «سیاری»، یک «ریتز-کارلتون رزرو» با ۹۱ سوئیت و ۳۴ اقامتگاه، قرار است با افتتاح در پایان سال ۲۰۲۵ به نهمین ملک «ریتز-کارلتون رزرو» تبدیل شود. در همین حال، «وان اند اونلی ماندورینا»، یک زمین گلف ۹ حفره‌ای طراحی شده توسط گلف‌باز حرفه‌ای سابق «گرگ نورمن» را افتتاح کرده که با «روزوود ماندورینا» در همسایگی مشترک است. مکمل این اقامتگاه‌های شیک، غذاهای در سطح جهانی است، زیرا «نایاریت» به عنوان یک مکان عالی برای غذا خوردن در حال ظهور است—و نه فقط با غذاهای سنتی خوشمزه مانند «کامارونس آ لا کوکاراچا» یا «آگواچیله»—به لطف شعبه‌های پر سر و صدای سرآشپزهای بزرگ. «روبرا» جدیدترین ابتکار سرآشپز برتر مکزیکی «دانیلا سوتو-اینس» است که یک گالری هنری خوراکی با الهام از کشاورزی سنتی در «پونتا د میتا» ایجاد کرده است. در «وان اند اونلی ماندورینا»، «کارائو» مهارت «انریکه اولورا» را به نمایش می‌گذارد و در «روزوود ماندورینا»، «دیگو مونیوز» با سرآشپز «خوزه ماسکاروس» در رستوران ژاپنی «توپو» که در سپتامبر ۲۰۲۵ افتتاح شد، همکاری کرده است. —سورل موزلی-ویلیامز
جاده ۶۶، ایالات متحده آمریکا
چرا به اینجا سفر کنیم: ۱۰۰ سالگی جاده مادر
چراغ‌های نئون در امتداد جاده ۶۶، بزرگراه نمادین ایالات متحده که از شیکاگو تا سانتا مونیکا امتداد داشت، با جشن صدمین سالگرد خود در سال ۲۰۲۶، کمی روشن‌تر می‌سوزند. در حالی که این بزرگراه پیوسته در سال ۱۹۸۵ از رده خارج شد، بخش‌هایی از آن به دلیل اهمیت تاریخی حفظ شده‌اند. در امتداد این بخش‌ها، تابلوهای متل‌ها و رستوران‌های قدیمی به درخشش اواسط قرن خود بازگردانده شده‌اند، از جمله بیش از ده‌ها تابلو در امتداد ۲۹ کیلومتری (طولانی‌ترین) بخش شهری در «آلبوکرکی». در «سنت رابرت»، میزوری، تابلوهای نئون متروکه تمیز و در «پارک نئون جاده ۶۶» که به تازگی افتتاح شده، جمع‌آوری شده‌اند. جشن‌هایی در امتداد مسیر ۳۹۴۰ کیلومتری برنامه‌ریزی شده است، از «اسپرینگفیلد»، میزوری، میزبان مراسم ملی افتتاحیه صدمین سالگرد جاده ۶۶ در آوریل، تا «کاپیتال کروز» تالسا در ماه مه، که تلاشی برای ثبت رکورد جهانی بزرگ‌ترین رژه خودروهای کلاسیک است، و جشنواره ۱۰ روزه جاده ۶۶ تگزاس در «آماریلو» در ژوئن.
سفر در امتداد «جاده مادر» نه تنها نوستالژی گذشته را برمی‌انگیزد، بلکه به چگونگی روایت تاریخ نیز توجه می‌کند. از نظر تاریخی، بیش از ۲۵ قبیله بومی در امتداد این مسیر زندگی می‌کردند، اما برای سال‌ها فرهنگ‌های متنوع آنها عمدتاً از طریق کلیشه‌های تقلیل‌گرایانه، با ویترین‌های به شکل چادرهای سرخپوستی و تابلوهایی با تصاویر هالیوودی از مردمان بومی، نمایش داده می‌شد. اکنون مسافران می‌توانند دیدگاهی واقع‌بینانه‌تر در مؤسسات تحت مدیریت بومیان، از جمله مرکز فرهنگی «ایندیَن پوئبلو» در آلبوکرکی، که توسط ۱۹ پوئبلو از نیومکزیکو اداره می‌شود و در سال ۲۰۲۶ پنجاهمین سالگرد خود را جشن می‌گیرد، و در موزه «فرست امریکنز» که در سال ۲۰۲۱ در اوکلاهاما سیتی برای روایت داستان‌های ۳۹ ملت اوکلاهاما افتتاح شد، به دست آورند. —کارن گاردینر
