دانش‌آموزان در زمین ورزشی «مدرسه کودکان تبت» در دارامشالا، شهری کوهستانی و مرتفع در شمال هند، می‌دوند. اینجا پایتخت غیررسمی تبتی‌های در تبعید است. ثبت‌نام در این مدرسه رو به کاهش است و این خود بازتابی از سرنوشت جامعه تبعیدیان است.
دارامشالا، هند — در کلاسی مشرف به جنگلی کوهستانی، پسران و دختران هم‌صدا با معلم موسیقی خود، تنزین نوردل، یک ترانه تبتی را می‌خوانند. دانش‌آموزان تئاتر در سالن مدرسه، اپراهای تبتی تمرین می‌کنند. حتی پسران نوجوان هنگام بسکتبال بازی کردن هم پیراهن‌های سنتی می‌پوشند که دکمه‌هایش از یک طرف، زیر شانه بسته می‌شود.
برای دهه‌ها، «دهکده کودکان تبت» به این شیوه زبان، فرهنگ و آیین تبتی را به دانش‌آموزان در پایتخت غیررسمی‌شان در تبعید، یعنی شهر دارامشالا در شمال هند، آموزش می‌داد. اما اکنون، تعداد کودکان این مدرسه رو به کاهش است؛ کاهشی که سرنوشت خود جامعه تبعیدی را بازتاب می‌دهد.
بوچونگ سونام، شاعر و ناشر تبتی، در توصیف این شهر می‌گوید: «این مثل آب برداشتن از یک سطل است. یک یا دو پارچ آب که بردارید، به همان اندازه سطل خالی‌تر می‌شود، اینطور نیست؟»
زمین بازی کودکان در مدرسه کودکان تبت در دارامشالا، هند.
دالایی لاما و خواهرانش پس از فرار از تبت تحت حاکمیت چین به دنبال یک قیام ناکام، «دهکده کودکان تبت» را در سال ۱۹۶۰ در دارامشالا تأسیس کردند. با سرازیر شدن هزاران نفر به دنبال رهبر معنوی‌شان به تبعید، این مرکز گسترش یافت. آن‌ها فرزندان خود را در این مدرسه ثبت‌نام می‌کردند تا به عنوان یک تبتی بزرگ شوند. در میان مهاجران، والدینی بودند که تنها در مناطق دورافتاده و سخت مانند روستاهای دوردست هیمالیا، با کندن جاده از دل دامنه‌های شیب‌دار کوهستان، کار پیدا می‌کردند.
یک معلم موسیقی در حال راهنمایی کلاسی در مدرسه دهکده کودکان تبت. این مدرسه جایگاه ویژه‌ای در میان جامعه تبتی در تبعید در هند دارد. این مرکز شبکه‌ای از مدارس شبانه‌روزی است که به کودکان تبتی زبان، فرهنگ و آیین‌شان را می‌آموزد و توسط خود تبعیدیان به رهبری رهبر معنوی کاریزماتیک‌شان، دالایی لاما، ساخته شده است.
پنپا تسرینگ، رهبر «اداره مرکزی تبت»، دولت در تبعید در دارامشالا، می‌گوید: «نگهداری بچه‌های کوچک برایشان سخت بود. برای همین آن‌ها را به دارامشالا می‌فرستادند.»
والدین تبتی، که بیشترشان پدران بودند، مخفیانه وارد هند می‌شدند تا فرزندانشان را در این مدرسه بگذارند. سونام، شاعر ۵۲ ساله، یکی از آن‌هاست که حدوداً ۱۰ ساله بود که پدرش او را در دارامشالا رها کرد. او تخمین می‌زند که از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۸، «حدود ۲۳,۰۰۰ کودک از تبت خارج شدند» که به گفته او، یک پنجم کل تبعیدیان را تشکیل می‌دادند.
تله‌کابینی که دو بخش دارامشالا، شهری در هیمالیا در شمال هند که پایتخت غیررسمی تبتی‌های در تبعید است را به هم متصل می‌کند. تعداد تبتی‌ها در این شهر سال‌هاست که رو به کاهش است، زیرا بسیاری به غرب مهاجرت می‌کنند.
تیندوپ گالپو، یک معلم، از جمله این کودکان بود. گالپو می‌گوید: «در سال ۱۹۸۴، وقتی فقط ۷ یا ۸ ساله بودم، از هیمالیا گذشتم.» تنها چیزی که از آن سفر به یاد دارد این است که او و پدرش «راه رفتند و بعد پدرم مرا روی شانه‌اش گذاشت.» او می‌گوید: «از آن روز تا به حال، تقریباً ۴۰ سال، دیگر هرگز پدرم را ندیدم.»
گالپو که حدس می‌زند حدود ۴۰ سال دارد، توسط معلمانش که سرپرستی خوابگاه‌ها را نیز بر عهده داشتند، بزرگ شد. او می‌گوید احساس رهاشدگی یا تنهایی نمی‌کرد زیرا «هزاران» کودک دیگر درست مثل او وجود داشتند. او می‌گوید آن‌ها مثل «خواهر و برادر» بودند. «اینجا واقعاً خانه من است، اینجا خانه من است.»
گالپو پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه، به عنوان معلم در دهکده کودکان شروع به کار کرد. او با لبخند می‌گوید: «بعد از کلاس، من پدر ۳۲ کودک هستم.»
او و همسرش که او نیز در همین دهکده بزرگ شده است، پس از پایان ساعت مدرسه از بچه‌ها مراقبت می‌کنند، در خواندن به آن‌ها کمک کرده و آن‌ها را برای خواب آماده می‌کنند.
دانش‌آموزان از پنجره با همکلاسی‌های خود در دهکده کودکان تبت صحبت می‌کنند.
به گفته کلسانگ فونسوک، مدیر ارشد این مرکز، مدرسه ظرفیت پذیرش ۸,۶۴۲ کودک را در هفت شعبه خود در هند دارد، اما تنها ۴,۶۸۲ کودک در آن ثبت‌نام کرده‌اند.
سال‌هاست که این دهکده در حال ادغام و بستن کلاس‌های درس خود است.
گالپو می‌گوید: «همه چیز در حال تغییر است. دهکده کودکان تبت در حال کوچک شدن است.»
حتی در دارامشالا، بزرگترین شعبه دهکده کودکان تبت نیز در حال جمع شدن است.
تنزین چوکی، مدیر این شعبه، می‌گوید که کودکان کم سن و سال زیادی وارد این سیستم نمی‌شوند. او می‌گوید، کلاس اول را با تنها ۱۲ دانش‌آموز با کلاس سوم با ۶۱ دانش‌آموز مقایسه کنید.
نمایی از بخشی از محوطه وسیع دهکده کودکان تبت در دارامشالا، هند.
این تا حدی به این دلیل است که تبتی‌ها فرزندان کمتری دارند. چوکی با خنده و با اشاره به والدینش که پنج فرزند داشتند، می‌گوید: «برخلاف نسل‌های قدیمی‌تر ما، من فقط دو فرزند دارم.»
تسرینگ از اداره مرکزی تبت به ان‌پی‌آر می‌گوید که به نظر می‌رسد جمعیت تبعیدیان در حدود سال ۲۰۱۰ با بیش از ۱۰۰,۰۰۰ تبتی تبعیدی ساکن در سراسر هند به اوج خود رسیده است. او تخمین می‌زند که اکنون حدود ۷۰,۰۰۰ نفر در هند زندگی می‌کنند و ۶۰,۰۰۰ تبتی دیگر در اروپا، آمریکای شمالی و استرالیا ساکن هستند.
از زمانی که چین در سال ۲۰۰۸ به دنبال قیامی در تبتِ تحت حاکمیت چین پیش از المپیک تابستانی پکن، مرزهای خود را سخت‌تر کرد، تنها تعداد کمی از تبتی‌ها توانسته‌اند خود را به هند برسانند. سوفی ریچاردسون، مدیر اجرایی مشترک «مدافعان حقوق بشر چین» می‌گوید: «آن ساختار امنیتی پس از پایان بازی‌ها هرگز واقعاً برچیده نشد.» و «مرز بسیار شدیدتر کنترل می‌شود.» او می‌گوید، قبل از سال ۲۰۰۸، «حداقل چند صد نفر هر سال از مرز خارج می‌شدند و فکر می‌کنم اکنون این تعداد به ارقام تک‌رقمی رسیده است.»
یکی از تبتی‌هایی که پس از سخت‌تر کردن مرز با هند توسط مقامات چینی در سال ۲۰۰۸ موفق به رسیدن به دارامشالا شد، نامکی ۲۷ ساله است که تنها یک نام دارد. او می‌گوید در نوجوانی، پس از به نمایش گذاشتن عکسی از دالایی لاما، سه سال را در یک اردوگاه کار اجباری در تبت گذرانده است. اکنون، زندگی در دارامشالا گاهی او را غمگین می‌کند. او می‌گوید: «همه به خارج می‌روند، اینجا هیچ بچه‌ای نیست.»
یکی از تبتی‌هایی که توانست خود را به دارامشالا برساند، نامکی ۲۷ ساله است که تنها یک نام دارد.
نامکی می‌گوید زمانی که تنها یک نوجوان بود، به دلیل به نمایش گذاشتن عکسی از دالایی لاما، به عنوان مجازات به مدت سه سال به یک اردوگاه کار اجباری در تبت فرستاده شد. او از آن زمان برای فرار از چین نقشه می‌کشید. او می‌گوید ۹ سال طول کشید تا افراد مناسب را برای قاچاق او به خارج پیدا کند و سرانجام در بهار ۲۰۲۳ موفق شد.
اما او می‌گوید زندگی در دارامشالا گاهی او را غمگین می‌کند. «همه به خارج می‌روند، اینجا هیچ بچه‌ای نیست.»
آن‌ها در حال مهاجرت به غرب هستند.
تسرینگ می‌گوید: «این تغییرات اجتماعی و جمعیتی یک چالش بزرگ برای ماست.» او توضیح می‌دهد که دارامشالا به عنوان یک «جامعه فشرده ساخته شد، جایی که همه تبتی‌ها با هم زندگی می‌کنند.» این امر به تبتی‌ها اجازه داده است تا «از طریق مدارس، مؤسسات رهبانی و نهادهای فرهنگی، هویت خود را حفظ کنند.»
دانش‌آموزان در دهکده کودکان تبت در دارامشالا، هند بدمینتون بازی می‌کنند.
در دهکده کودکان تبت، برخی از بچه‌ها به دنبال راه خروج هستند. مانند گاوا ۱۵ ساله که در روزی اخیر، در حالی که صدای تمرین اپرای کودکان به گوش می‌رسید، با خبرنگاران ان‌پی‌آر در کتابخانه مدرسه ملاقات کرد. گاوا گفت که بیشتر روزهایش را بین عبادت بودایی، بسکتبال و مدرسه می‌گذراند. او می‌خواست شاعر شود – اما به این نتیجه رسیده بود که تحصیل در رشته پزشکی آینده باثبات‌تری برای او فراهم می‌کند. بنابراین در تلاش است تا برای دانشگاهی در بریتانیا بورسیه بگیرد.
گاوا گفت: «می‌خواهم آینده‌ام را در خارج از کشور دنبال کنم، جایی که فرصت‌ها، امکانات و همه چیز بیشتر است.»
گاوا گفت هند را جایی می‌بیند که برای تعطیلات به آن بازخواهد گشت — چیزی که به گفته او والدین سنتی تبتی‌اش از آن حمایت می‌کنند: مادرش معلم مدرسه است و پدرش در یک صومعه بودایی کار می‌کند.
فروپاشی آرام پایتخت تبتی‌ها در تبعید در زمانی precarious رخ می‌دهد. دالایی لاما در ماه ژوئیه ۹۰ ساله شد. او می‌گوید جانشینش – یا تناسخ او – در خارج از چین متولد خواهد شد، اما دولت چین اصرار دارد که تنها خود اختیار انتخاب دالایی لاما بعدی را دارد.
کودکان پس از مدرسه در دهکده کودکان تبت بسکتبال بازی می‌کنند.
لوبسانگ سانگای، رئیس سابق دولت تبت در تبعید می‌گوید: «ما قطعاً نگران هستیم.» او می‌گوید از نظر تاریخی، دوره بین درگذشت دالایی لاما قبلی و به تخت نشستن دالایی لاما جدید «پرتلاطم‌ترین، حساس‌ترین و ظریف‌ترین دوره ماست.»
سانگای می‌گوید تبتی‌ها زمانی دلگرم شدند که پرزیدنت ترامپ، در دوره اول ریاست جمهوری خود، قانونی را امضا کرد که مقامات چینی را که در امور مذهبی تبت دخالت می‌کنند، تحریم می‌کند. او درباره مارکو روبیو که در آن زمان سناتور فلوریدا بود، می‌گوید: «وزیر خارجه روبیو یکی از حامیان این لایحه بود. اکنون او در موقعیتی است که آن را اجرا کند.»
دانش‌آموزان پس از مدرسه در دهکده کودکان تبت در حال تمرین یک اجرای اپرای تبتی هستند.
اما به گفته اداره مرکزی تبت، در دولت دوم ترامپ، روبیو حدود ۱۲ میلیون دلار کمک اختصاص یافته به تبتی‌های در تبعید را به عنوان بخشی از کاهش‌های گسترده‌تر در آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده متوقف کرد. وزارت امور خارجه در پاسخ به سوالی درباره این بودجه به ان‌پی‌آر گفت که توزیع کمی بیش از نیمی از این کمک را از سر گرفته و همچنان از چین می‌خواهد که به دخالت خود در جانشینی دالایی لاما پایان دهد.
در بحبوحه نگرانی‌ها درباره آینده جنبش خودمختاری تبت، سانگای می‌گوید تبتی‌ها به یک حقیقت ساده چسبیده‌اند: «وظیفه ما ساده است: ما باید زنده بمانیم. تا زمانی که زنده بمانیم، فرصت‌های خود را خواهیم داشت.»
