نشویل، مرکز ایالت تنسی، شهری پر از جاذبههای دیدنی است؛ از بارهای موسیقی زنده گرفته تا مکانهای توریستی با تم موسیقی کانتری، اما برخی از آنها واقعاً ارزش دیدن دارند.
به عنوان یک جنوبی که سالها به نشویل رفتوآمد داشته، بیشمار بار با دیدن سیل توریستهایی که چکمههای کابویی به پا کرده و برای عکس گرفتن در مرکز شهر صف کشیدهاند، چشمغره رفتهام. همیشه خودم را کسی میدانستم که از جذابیتهای عمیقتر و کمتر دیدهشدهٔ شهر، مانند کافه-بارهای دنج، اجراهای موسیقی مستقل و رستورانهای متنوعش لذت میبرد. برای همین فکر میکردم جاذبههای معروف تنسی به درد من نمیخورد. اما بعد از اینکه با دوستانم از چندتایشان دیدن کردم، متوجه چیز شگفتانگیزی شدم: برخی از کلیشهایترین جاذبههای نشویل واقعاً دوستداشتنی هستند. حتی من که طرفدار موسیقی کانتری نیستم، شیفتهٔ سه مکان خاص شدم: گرند اول اپری، تفرجگاه گیلورد اپریلند و تالار مشاهیر موسیقی کانتری.
گرند اول اپری (The Grand Ole Opry)

راستش را بخواهید، انتظار نداشتم از «گرند اول اپری» خوشم بیاید. ایدهٔ گشتوگذار در این مکان افسانهای و پرطرفدار، در بهترین حالت، کمی پیشپاافتاده و توریستی به نظرم میرسید. اما قدم زدن در سالنهایش نظرم را کاملاً عوض کرد. قرار گرفتن در آن دایرهٔ افسانهای روی صحنه، همان جایی که میزبان همه، از پتسی کلاین و دالی پارتون گرفته تا ستارههای امروزی، بوده است، حسی جادویی دارد. البته، تماشای لباسهای صحنهٔ اسطورههایی که در طول سالها بر روی صحنه اپری رفتهاند، بسیار هیجانانگیز است. ترکیب سنتهای قدیمی و اجراهای مدرن، به اپری انرژیای میبخشد که تا خودتان آنجا نباشید، توصیفش سخت است. موضوع فقط سبک موسیقی نیست؛ بلکه حس تعلق به یک جامعه و هنر اجراست. من با درک اینکه چرا این مکان قلب تپندهٔ نشویل است، آنجا را ترک کردم.
تفرجگاه گیلورد اپریلند (Gaylord Opryland Resort)

تفرجگاه گیلورد اپریلند همیشه برایم کمی زننده بود. با آن قایقسواریهای مصنوعیاش، آتریومهای گنبدشیشهای و غرفههایی با تم قدیمی، به نظرم مصداق بارز یک تلهٔ توریستی بود. اما اولین باری که در آن قدم زدم، نتوانستم تحت تأثیر قرار نگیرم. عظمت این مکان نفسگیر است؛ بیش از ۳.۵ هکتار باغهای سرپوشیدهٔ وسیع، مسیرهای پرپیچوخم، آبشارها و فضایی استوایی که در وسط تنسی تقریباً سورئال به نظر میرسد.
بله، اغراقآمیز است. بله، مرزهای یک شهربازی را جابجا میکند. اما توجه به جزئیات در آن خیرهکننده است و وقتی در باغهای سرسبز «کانسرواتوری» قدم میزنید یا از روی یکی از پلهای کوچک روی حوضچهٔ ماهیهای «کوی» عبور میکنید، سخت است که لبخند نزنید. شبها، وقتی چراغها سقف شیشهای را روشن میکنند و فوارهها میرقصند، حس میکنید در یک فیلم سینمایی هستید. میتوانید ساعتها در آن به گشتوگذار بپردازید، کافههای دنج پیدا کنید یا قایقهایی را تماشا کنید که به آرامی در رودخانهٔ سرپوشیده شناورند. حتی اگر در تفرجگاه گیلورد اپریلند اقامت ندارید، باز هم ارزشش را دارد که فقط برای تماشای این منظرهٔ باشکوه از آن دیدن کنید.
تالار مشاهیر موسیقی کانتری (Country Music Hall of Fame)

انتظار نداشتم تالار مشاهیر موسیقی کانتری بتواند احساساتم را برانگیزد. اما قدم زدن در گالریهایش به سرعت نظرم را تغییر داد. مسئولان این موزه به خوبی میدانند چگونه تاریخ را به چیزی زنده و احساسی تبدیل کنند، حتی برای شکاکانی مثل من. نمایشگاهها بسیار گیرا هستند (اگرچه میتوانید چیدمانهای عالی را در موزه موسیقی کانتری ویرجینیای غربی نیز ببینید). از کادیلاک طلایی الویس پریسلی و لباسهای تور تیلور سوئیفت گرفته تا متن ترانههای دستنویس و سازهای قدیمی، این نمایشگاهها نشان میدهند که موسیقی کانتری چگونه همگام با فرهنگ آمریکا تکامل یافته است.
چیزی که بیش از همه مرا تحت تأثیر قرار داد، این بود که چقدر همه چیز قابل درک و ملموس بود. لازم نیست طرفدار این سبک موسیقی باشید تا از هنر، قصهگویی و ریشههای عمیق آن لذت ببرید. موزه میان احترام و سرگرمی تعادل برقرار کرده است: نمایشگاههای تعاملی به شما امکان میدهند آهنگ خود را میکس کنید یا قطعهای را در یک استودیوی ضبط، بخوانید. وقتی آنجا را ترک کردم، احترام جدیدی برای موسیقی کانتری پیدا کرده بودم؛ برای اینکه چگونه از طریق داستانها و احساسات مشترک، چه با ویولن روایت شوند و چه با گیتار الکتریک، مردم را به هم پیوند میدهد.
در نهایت، این سه نماد نشویل به من یادآوری کردند که گاهی اوقات، سرگرمیهای به ظاهر پیشپاافتاده هم دلیلی برای محبوبیتشان دارند. شاید با سلیقهٔ همیشگی من جور نباشند، اما جوهرهٔ اصلی این شهر را به خوبی به تصویر میکشند: صمیمیت، خلاقیت و حس نمایشگری آن.
الهام گرفتهاید؟ سفر خود را با استفاده از برنامهریز سفر «Only In Your State» طراحی کنید.