جوزف شاپیرو
۳۵ سال پس از قانون معلولین آمریکا (ADA)، افراد دارای معلولیت هنوز هتلها را نامناسب میدانند
بهصورت ساعتگرد از بالا سمت چپ: اییلن شوچ، کوری لی، کلی مک و کارن لور، کاربران ویلچر هستند که مجبور شدند با اتاقهای هتل مواجه شوند که طبق وعده دسترسپذیر نبودند. ریچارد بیوِن برای NPR، از طریق کوری لی، زایره رودریگز/NPR و از طریق کارن لور.
اییلن شوچ برای مراسم ختم مادرش به آشویل، کارولینای شمالی سفر کرد و متوجه شد که اتاق هتل — اتاقی که پیشاپیش دربارهٔ آن پرسیده بود — طبق وعده دسترسپذیر نبود.
شوچ که پس از دو سکته مغزی از ویلچر استفاده میکند، بدون کمک همسر یا دخترش نمیتوانست از توالت اتاق استفاده کند. میلههای دستگیره در مکان نادرست نصب شده بودند. او نمیتوانست وارد دوش شود چون درب آن برای ویلچر او خیلی باریک بود. به مدت سه روز دوش اسفنجی دریافت کرد.
همچنین نتوانست از ویلچر به تخت بلند دست یابد. به جای آن، هتل یک تختکودک نامناسب و ناراحتکننده به او ارائه داد.
«احساس میکنید که بهعنوان یک شهروند طبقه دوم رفتار میشوید و شمارش نمیشوید»، میگوید شوچ، معلم بازنشستهای از شنکتادی، نیویورک. «و این احساس خوشایندی نیست.»
شوچ گفت که به فکر تعویض هتل بود، اما میخواست نزدیک سایر اعضای خانواده باشد. بههر حال، این هتل را چون او ابتدا انتخاب کرده بود، برایشان گزینهای مناسب بود. خانواده برای هتل کسبوکار میآورده بودند؛ چهار اتاق برای سه روز رزرو کردند.
شوچ میپرسد: «پس از این تجربه، چه کسی میخواهد سفر کند؟»
دِیوی و اییلن شوچ در خانهشان در شنکتادی، نیویورک. «احساس میکنید که بهعنوان شهروند طبقه دوم رفتار میشوید»، او در مورد تجربه مواجهه با موانع در هتلها میگوید. ریچارد بیوِن برای NPR.
مشاورانی که به هتلها در زمینهٔ انطباق با الزامات دسترسپذیری فدرال مشاوره میدهند، به NPR گفتند که مشتریانشان فرصت تجاری جذب مسافران معلول را میبینند و میخواهند دسترسپذیری را بهدرستی پیاده کنند.
«اکثریت مشتریان ما در حال اتخاذ گامهای درست برای بهبود تسهیلات و ارائه تجربهٔ عالی برای افراد معلول هستند»، میگوید تیما بِل، مدیر یک شرکت معماری کالیفرنیایی که به شرکتهای هتلداری در سرتاسر کشور مشاوره میدهد.
بِل اشاره میکند که یکی دیگر از مشکلها برای هتلها و ارگانهای نظارتی، ترکیب مالکیت متنوع بسیاری از هتلها است. آن ساختمان با تابلو روشن ماریتاوت، هایات یا ویندهم که در جلوی آن میبینید، لزوماً بهوسیلهٔ همان زنجیره هتل صاحب نیست. معمولاً صاحب ملک یک شرکت جداگانه است که برای سیستم رزرو و مدیریت هتل، نام تجاری زنجیره را بهکار میگیرد. گاهی ساختار پارکینگ هتل توسط شرکت سوم مالک میشود.
ملی
۳۵ سال از قانون معلولین آمریکا (ADA) — جشن موفقیتها و نگرانیها
بسیاری از پاسخدهندگان در نظرسنجی NPR راهکارهای خودشان برای سازگاری هتلها را گفتند؛ اغلب با حمل تجهیزات بزرگ و حجیم سفر میکردند. دیو سیمون از الکساندریا، ویرجینیا، یک دستگاه بالابر و صندلی دوش بزرگ قابل جمعشدنی خود را میآورد. صندلی مورد استفاده او میتواند هزینهٔ ۱٬۵۰۰ دلار داشته باشد. برخی دیگر صندلی ارزانتری با هزینهٔ حدود ۱۵۰ دلار میخرند؛ وقتی به هتل میرسند، آن را در هتل در هنگام خروج میگذارند. کارولین لرد از هنتسویل، آلاباما، چارچوب تخت قابل تنظیم برای پسرش میآورد و تشکی برای او میسفارد که برای جراحی در شیکاگو به هتل تحویل میدهد.
تختهای بلند، مثل «صعود به کوه»
یکی دیگر از شکایاتی که بهطور مکرر در نظرسنجی NPR مطرح شد، تختهای بلند بود که خطرات ایمنی ایجاد میکردند چون برای کاربران ویلچر بهدلیل ارتفاع زیاد، ورود و خروج از آن دشوار بود.
هتلها در سالهای اخیر تشکها و روکشهای ضخیمتر و بالاتر اضافه کردهاند. این بخشی از رقابت هتلها برای ایجاد حس لوکسی است، بهنظر سامانتا اِوانس از انجمن بینالمللی حرفهگان دسترسپذیری، که به شرکتهای هتلداری در زمینهٔ دسترسپذیری مشاوره میدهد. اما «اگر نتوانید به تخت بپیوندید، این لوکس نیست»، او میگوید.
تختهایی که پیشتر ارتفاع ۱۹ تا ۲۳ اینچ داشتند — ارتفاعی قابلموافقت برای اکثر افراد برای ورود و خروج از ویلچر — امروز میتوانند به ۲۵ تا ۳۰ اینچ برسند، که بسیاری از شرکتکنندگان به NPR گفتند برایشان بیش از حد بلند است.
«بالا رفتن به تخت احساس لوکسی است وقتی که توان حرکت دارید»، میگوید امیلی مرکل از چارلوتسویل، ویرجینیا، که بهدلیل بیماری خودایمنسوزی از ویلچر استفاده میکند؛ اما «مثل صعود به کوه است وقتی که نمیتوانید حرکت کنید.»
مسئول تعیین استانداردهای مبلمان بر عهدهٔ وزارت عدالت ایالات متحده است، اما هنوز برای ارتفاع تختها استانداردی وضع نکرده است؛ حتی زمانی که هتلها تختهای خود را بالاتر میبرند و کاربران ویلچر بهسختی با آن مواجه میشوند.
در سال ۲۰۱۷، وکلای وزارت عدالت، بههمراه صنعت هتلداری، بر روی تدوین استانداردها کار کردند؛ اما مذاکرات در دوران همهگیری متوقف شد.
برخی از شرکتکنندگان به NPR گفتند که از تختهای بلند سقوط کردهاند و گاهی آسیبدیدهاند. جک کانوی جونیور از دانمور، پنسیلوانیا، سینهاش را هنگام تلاش برای بلند شدن از ویلچر و صعود به تخت بلند شکسته است. دانا لیزگانگ از گرند جنکشن، کلرادو، شبها را در ویلچر میگذرانند چون نمیتوانستند به تخت دست یابند. وقتی کایتلین ریلی از هنگام، ماساچوست سقوط کرد، هتل برای کمک به او آتشنشانی را صدا کرد — و پیراپزشکان سعی کردند هزینههای بیمهاش را دریافت کنند. لوسی لو برای NPR.
کایتلین ریلی از هنگام، ماساچوست، زمانی که سعی کرد به تخت هتل بلند وارد شود سقوط کرد. هتل برای کمک به او آتشنشانی را فراخواند — و پیراپزشکان سعی کردند هزینههای بیمهاش را دریافت کنند. لوسی لو برای NPR.
مسئله فقط تختهای بلند نیست؛ روند دیگری در هتلها وجود دارد که تختها را روی سکوهای ثابت قرار میدهند که بهطور مستقیم بر روی زمین قرار میگیرند — ارتفاعی که برای برخی کاربران ویلچر بسیار کم است.
افرادی که برای بالا بردن خود از ویلچر از دستگاه بالاروی — یک تسمهٔ مکانیکی — استفاده میکنند، به تختی که چند اینچ بالاتر از زمین باشد نیاز دارند تا بتوانند دستگاه را در زیر آن جا دهند.
اریک ساندوال هنگام سفر یک بالابر بزرگ میآورد، اما اکنون اغلب نمیتواند از آن استفاده کند زیرا هتلها به تختهای سنگین و سکوهای ثابت روی زمین تغییر یافتهاند. بهجای آن مجبور است به والدینش تکیه کند تا او را در ویلچر برقی به داخل و خارج از تخت جابجا کنند.
ملی
آیا اتاقهای هتل برای افراد استفادهکننده از ویلچر دسترسپذیر هستند؟ NPR میخواهد نظرات شما را بشنود
دیگران به درهای سنگین که باز کردنشان سخت است، فرشهای پشمالو که حرکت ویلچر را دشوار میکنند، مناطق صبحانه که برای ویلچر بسیار باریک هستند، و برنامههای تخلیهٔ واضح برای کاربران ویلچر در صورت حریق یا اضطراری اشاره کردند.
برخی از شرکتکنندگان از کارکنان هتل که به آنها کمک میکردند قدردانی کردند: کارمند پذیرش که نوار اندازهگیری میآورد تا پیش از ورود ارتفاع تخت را بررسی کند، تیمهایی که تشکهای بلند را از روی تختها برمیدارند یا صندلی دوش خراب یا سر دوش دستی را تعمیر میکردند.
بیشتر افراد به زنجیرههای هتل یا هتلهای خاصی که تحسین میکردند اشاره کردند — اما توافقی در مورد بهترین زنجیره وجود نداشت. زنجیرهای که برخی تحسین میکردند، برای برخی دیگر منبع شکایت بود.
گاهی هتلها هزینهٔ حیوان خانگی برای سگ خدماتی میلو را میگیرند، اگرچه قانون این کار را نمیکند.
کارن لور با سگ خدماتی میلو. ریچارد بیوِن برای NPR.
شرکتکنندگان دربارهٔ قوانینی که بهنظر میرسد کارمندان هتل را سردرگم میکند، نوشتند. کارن لور از اوکلند، کالیفرنیا میگوید که کارمندان پذیرش اغلب هزینهٔ حیوان خانگی برای سگ خدماتی میلو او را میگیرند، اگرچه قانون این کار را ممنوع میکند.
لور بهخاطر کارش در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، که به دانشجویان معلول کمک میکند تا اتاقهای خوابگاهی دسترسپذیر داشته باشند، با قوانین معلولیت آشناست.
لور که به شنا علاقه دارد، هتلهایی با استخر رزرو میکند. طبق قانون، این استخرها باید بالابر داشته باشند تا او بتواند وارد آب شود. او میگوید: «اما در نود درصد مواقع، این بالابر خراب است.»
قانون فدرال ملزم میکند هتلهایی که سرویس شاتل رایگان به فرودگاهها ارائه میدهند، شاتلهای مجهز به بالابر ویلچر داشته باشند یا راهحلهای جایگزین برای انتقال کاربران ویلچر فراهم کنند. اما در نظرسنجی ما کسی گفت که به این شاتلها تکیه میکند.
کِلی مک و همسرش خانهاشان را با سوغاتیها و عکسهای سفرهایشان تزئین میکنند. در هتلها مجبور بودهاند اتاقها، سرویسها و شاتلهای هتل که دسترسپذیر نیستند، مذاکره کنند.
«این یک تجربهٔ بسیار ترسناک در چند عبور خطرناک بود»، میگوید مک، «اما این تنها راهی بود که میتوانستیم به فرودگاه برسیم.»
شاه میگوید برخی هتلها از ترس دعواهای حقوقی بهنام «دعویهای هدفمند» میترسند. در سال ۲۰۲۳، دادگاه عالی استدلالات در دعوای یک هتل در ماین علیه زنی از فلوریدا که بیش از ۶۰۰ هتل را مورد شکایت قرار داد، شنید.
دبورا لاوفر، که اماس ملتیپل اسکلروز دارد و از ویلچر استفاده میکند، وبسایتهای هتلها را آزمایش کرد و علیه هتلهایی که بهنظر او اطلاعات کافی برای مسافران معلول ارائه نمیدادند، دعوا کرد. هتل سؤال کرد که او آیا صلاحیت دعوا دارد، چرا که فقط وبسایت را تست کرد و قصد رزرو اتاق نداشت.
دادگاه عالی این پرونده را حذف کرد و از صدور حکمی که برخی مدافعان معلولیت میخواستند میترسیدند که توانایی افراد برای دعوا تحت قوانین حقوق مدنی مانند ADA را تضعیف کند، جلوگیری کرد.
حامیان «آزمایشگرها» اشاره کردند که هتلها سالها زمان داشتهاند تا دسترسپذیری را بهدرستی اجرا کنند، اما مشکلات هنوز رایج است.
یک نکتهای که شرکتکنندگان بهچندانی توافق داشتند: آنها بهجای هتلها، گزینههای اشتراکمسکونی مانند Airbnb یا VRBO را اعتماد ندارند. وقتی مکانها بهصورت شخصی مالکیت میشوند، تحت پوشش ADA نیستند.
از بین افرادی که گفتهاند سعی کردهاند در Airbnb یا VRBO رزرو کنند، شکایات زیادی آمد. دیوید منگیان از کلارکستون، میشیگان، مسافری مکرّر، خانهای در کیویز فلوریدا رزرو کرد زیرا اعلام شده بود آسانسوری دارد. اما وقتی رسید، آسانسور کار نکرد. جستینا تامپسون از فلیمینگزبرگ، کنتاکی، کلبهای در تنسی را رزرو کرد که گفته میشد ویلچر‑دسترسپذیر است؛ وقتی رسید، ورودی کافی برای ویلچر بود، اما دربهای اتاق خواب و سرویس بههمچنین باریک بودند.
فرزندان او که در آن زمان ۱۵، ۱۳ و ۱۱ سال داشتند، او را به سرویس و به تخت حمل کردند. او میگوید: «این تعطیلات برای من و کودکانم بسیار بد بود.»
پس از سالها مبارزه برای یافتن هتلها و اجارهخانههای دسترسپذیر، لورین وودوارد و همسرش که در رالی، کارولینای شمالی زندگی میکنند، خانهٔ ساحلی دسترسپذیری خودشان ساختند. او دیستروفی عضلانی دارد و از ویلچر استفاده میکند. دو پسر او نیز دیستروفی عضلانی دارند.
اما وقتی خانواده شروع به اجارهٔ خانهٔ دسترسپذیرشان کردند، متوجه شدند که افراد دیگری میخواهند چنین خدماتی داشته باشند. وودوارد دید که «داستانهایشان همه یکسان است: چقدر سخت است مکان دسترسپذیر پیدا کنیم و چقدر اجارهگاههای کوتاهمدت دسترسپذیر کم است.» سپس شرکت خود، Becoming rentABLE، را راهاندازی کرد تا اجارهگاههای دسترسپذیر کوتاهمدت در سراسر کشور را تأیید کند.
در حالی که بیشتر افراد شرکتکننده در نظرسنجی NPR میخواهند بیشتر سفر کنند، برخی میگویند مشکلات هتلها باعث میشود کمتر بخواهند سفر کنند.
«بهواقع بهنحوی سالهای بازنشستگی من را خراب کرده است»، میگوید جولی ویترز از میلواکی، که بهدلیل آسیب نخاعی از ویلچر دستی استفاده میکند.
متوننویس ردیوی بازنشسته میخواست سفر کند — برای دیدار دوستان و خانواده در آریزونا و فلوریدا، برای تماشای چراغهای آبی شبح در کنتاکی. اما تجارب بد فراوانی در هتلها داشت. او نتوانست هتل دسترسپذیر برای عروسی دخترش در جزیرهای در جورجیا پیدا کند و مجبور شد از همسر سابقش بخواهد که او را بردارد و روی تخت بگذارد.
«جهان بهتدریج در حال پیشرفت است»، میگوید ویترز دربارهٔ قوانین جدید و فرصتهای بیشتر برای افراد معلول. «چرا باید همچنان با هتلها مبارزه کنیم؟»
خبرنگار NPR، کریس آرنولد، در تهیهٔ این گزارش مشارکت داشت.
